Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ιούλιος, ο μήνας των εκπτώσεων [Αλίκη Κατσαρού]

Φοβάμαι το πληκτρολόγιο, μην και πάρει καμιά πρωτοβουλία και γράψει τη λέξη ‘ξεπούλημα’, εκεί που θέλω να γράψω ‘εκπτώσεις’.
Μέρες τώρα συμμέτοχη - τι συμμέτοχη, μπούρδες!-  ακροάτρια, τηλεθεάτρια, αναγνώστρια των εξελίξεων. Συμμέτοχη μονάχα στις 25 Ιανουαρίου και στις 5 Ιουλίου. Μέρες τώρα θεατής. Μέρες που δεν μπορώ να γράψω λέξη. Ούτε και να αρθρώσω πολλές. Οι άνθρωποι άλλωστε που μου αρέσει να κουβεντιάζω μαζί τους πολιτικά, λίγοι, μα αυτές τις ημέρες άφωνοι.
Είναι κι αυτός ο μήνας που πάντα με γονάτιζε - το γιατί δική μου δουλειά.
Είναι και οι χαιρέκακοι.
Είναι και οι παρηγορήτρες.
Είναι και οι  λαϊκιστές, οι παντογνώστες, τα κοράκια, τα αρπακτικά και οι «εγώ στα ‘λεγα».
Οι «για όλα φταίει ο Βαρουφάκης», οι «για όλα φταίει ο Σόιμπλε», οι τόσοι και τόσοι που δεν αντέχω να ακούω.
Είναι όλο το κλίμα που με αρρωσταίνει πιο πολύ και από τη ζέστη, δεκαετίες τώρα, κλίμα εκπτώσεων, φτηνές αγορές, επιλογές της ευκαιρίας, εύκολες λύσεις.

Μια πολιτική  συνείδηση εκπτώσεων, σαράντα χρόνια τώρα, επικρατεί στη χώρα.
Τόση έκπτωση που να δίνει συγχώρεση και αποδοχή στους πρόσφατους ασύλληπτα άπειρους και αλόγιστους χειρισμούς της  χώρας με αποτέλεσμα τούτον τον απαίσιο Ιούλη του ’15.
Μάθαμε να προτιμάμε ευκαιρίες, εύκολες λύσεις και φτηνά πρόσωπα. Έτσι φτάσαμε εδώ. Έτσι κρίνουμε, έτσι προχωρούμε. Έτσι αρκούμαστε στο «μη χείρον, βέλτιστο» και θεοποιούμε έναν Τσίπρα, μονάχα επειδή είναι έντιμος και καλών προθέσεων.
Γελασμένοι και κακοποιημένοι από τους πολιτικούς μας, μοιραίοι στις επιλογές μας, επιμένουμε στην έκπτωση. Άλλωστε, τι καλύτερο μας μένει;
Μοναδικό φως κάποιοι άνθρωποι, σιωπηλοί, στο περιθώριο, που δεν αγάπησαν ποτέ τις ευκαιρίες, που τους Ιούληδες κοίταζαν τα ηλιοβασιλέματα αντί να ξεχύνονται στα μαγαζιά για ψώνια στις εκπτώσεις. Αυτούς λυπάμαι σήμερα, ημέρα της Γαλλικής Επανάστασης,  ειδικά  όσους από αυτούς στήριζαν σταθερά και αγόγγυστα τον τότε Συνασπισμό, νυν ΣΥΡΙΖΑ,  όταν είχε 3%, χωρίς καμία έκπτωση στις ιδέες τους. Αυτούς που χαμογέλασαν ευτυχισμένοι το Γενάρη. Που η ελπίδα του Αλέξη Τσίπρα τους ανήκε, περισσότερο από όλους τους άλλους.
Θα έρθει άραγε κάποτε ο θεός Αύγουστος στη ζωή τους;




Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

2023, Ιούλιος, Κέρκυρα.

Έχουμε τη μεγάλη τύχη να διατηρούμε ένα συμπαθητικό σπίτι στην Κέρκυρα, και έναν μεγάλο έρωτα για την ίδια την Κέρκυρα αλλά και για καθετί ωραίο. Όπως η ίδια η Κέρκυρα.  Πέντε καλοκαίρια δεν κατορθώσαμε να πάμε, για λόγους σημαντικούς και ασήμαντους. Φέτος ήταν υπόσχεση. Εγώ λόγω καταγωγής, έχω περάσει στην Κέρκυρα  περισσότερα από τα μισά καλοκαίρια της ζωής μου. Έχω τόσες αναμνήσεις, όσες δεν έχω για κανένα άλλο μέρος ή συμβάν. Θυμάμαι το αυτοκίνητο του παππού και της γιαγιάς που μας πήγαινε στις δημοφιλείς  παραλίες της εποχής, τον Ίψο, το Πέραμα, τον Άη Γιάννη. Μας πήγαινε και στα ξενοδοχεία, όπου ήταν όλοι φιλόξενοι και περιποιητικοί, περισσότερο με μάς που ήμασταν ντόπιοι, παρά με τους ξένους. Θυμάμαι τα θεόρατα κλαμπ σάντουιτς στο Mira Mare, το κοτόπουλο στο καλαθάκι στο K erkyra Golf και την ταβέρνα στο Πυργί όπου με τσίμπησε μια μέλισσα. Από την πόλη θυμάμαι τα αστραφτερά πεζοδρόμια και τους άδειους δρόμους τα απομεσήμερα, τα ψητά καλαμπόκια, τις άμαξες και τα τρίκλυκλα, ακό

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτη

Οι ρουφήχτρες.

Οι παλιρροιακές δίνες, γνωστές ως ρουφήχτρες είναι πολύ επικίνδυνα φυσικά φαινόμενα του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Όχι τόσο όμως, όσο νομίζουμε γιατί οι περισσότερες ρουφήχτρες είναι γνωστές, και οι έμπειροι ναυτικοί τις αποφεύγουν. Οι πιο επικίνδυνες ρουφήχτρες στην πραγματικότητα είναι οι άνθρωποι. Στις νέες ηλικίες μπορεί να κινδυνεύσει ακόμα και η ζωή ενός ανθρώπου αν συνδεθεί στενά με άνθρωπο ρουφήχτρα. Η απομάκρυνση από τα υγιή κομμάτια της ζωής,  η απομόνωση από τους παλιούς φίλους, η  προσκόλληση στον άνθρωπο ρουφήχτρα και η εμπλοκή με ουσίες που συνήθως οι άνθρωποι – ρουφήχτρες παρέχουν και έχουν,  έχει κοστίσει δεκάδες ζωές, δεκάδες εν δυνάμει επιτυχημένες πορείες, δεκάδες ήρεμες ψυχές και καθαρούς εγκεφάλους.  Άλλωστε κάθε νέο άτομο νομίζει εκ φύσεως ότι ξέρει πολλά περισσότερα από όσα πραγματικά κατέχει, δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τον κίνδυνο του ανθρώπου – ρουφήχτρα ο οποίος παρουσιάζεται ως καλός φίλος – ο καλύτερος. Ως αφοσιωμένος κολλητός, ως μοναδικός αληθινός φί