Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ιούλιος, ο μήνας των εκπτώσεων [Αλίκη Κατσαρού]

Φοβάμαι το πληκτρολόγιο, μην και πάρει καμιά πρωτοβουλία και γράψει τη λέξη ‘ξεπούλημα’, εκεί που θέλω να γράψω ‘εκπτώσεις’.
Μέρες τώρα συμμέτοχη - τι συμμέτοχη, μπούρδες!-  ακροάτρια, τηλεθεάτρια, αναγνώστρια των εξελίξεων. Συμμέτοχη μονάχα στις 25 Ιανουαρίου και στις 5 Ιουλίου. Μέρες τώρα θεατής. Μέρες που δεν μπορώ να γράψω λέξη. Ούτε και να αρθρώσω πολλές. Οι άνθρωποι άλλωστε που μου αρέσει να κουβεντιάζω μαζί τους πολιτικά, λίγοι, μα αυτές τις ημέρες άφωνοι.
Είναι κι αυτός ο μήνας που πάντα με γονάτιζε - το γιατί δική μου δουλειά.
Είναι και οι χαιρέκακοι.
Είναι και οι παρηγορήτρες.
Είναι και οι  λαϊκιστές, οι παντογνώστες, τα κοράκια, τα αρπακτικά και οι «εγώ στα ‘λεγα».
Οι «για όλα φταίει ο Βαρουφάκης», οι «για όλα φταίει ο Σόιμπλε», οι τόσοι και τόσοι που δεν αντέχω να ακούω.
Είναι όλο το κλίμα που με αρρωσταίνει πιο πολύ και από τη ζέστη, δεκαετίες τώρα, κλίμα εκπτώσεων, φτηνές αγορές, επιλογές της ευκαιρίας, εύκολες λύσεις.

Μια πολιτική  συνείδηση εκπτώσεων, σαράντα χρόνια τώρα, επικρατεί στη χώρα.
Τόση έκπτωση που να δίνει συγχώρεση και αποδοχή στους πρόσφατους ασύλληπτα άπειρους και αλόγιστους χειρισμούς της  χώρας με αποτέλεσμα τούτον τον απαίσιο Ιούλη του ’15.
Μάθαμε να προτιμάμε ευκαιρίες, εύκολες λύσεις και φτηνά πρόσωπα. Έτσι φτάσαμε εδώ. Έτσι κρίνουμε, έτσι προχωρούμε. Έτσι αρκούμαστε στο «μη χείρον, βέλτιστο» και θεοποιούμε έναν Τσίπρα, μονάχα επειδή είναι έντιμος και καλών προθέσεων.
Γελασμένοι και κακοποιημένοι από τους πολιτικούς μας, μοιραίοι στις επιλογές μας, επιμένουμε στην έκπτωση. Άλλωστε, τι καλύτερο μας μένει;
Μοναδικό φως κάποιοι άνθρωποι, σιωπηλοί, στο περιθώριο, που δεν αγάπησαν ποτέ τις ευκαιρίες, που τους Ιούληδες κοίταζαν τα ηλιοβασιλέματα αντί να ξεχύνονται στα μαγαζιά για ψώνια στις εκπτώσεις. Αυτούς λυπάμαι σήμερα, ημέρα της Γαλλικής Επανάστασης,  ειδικά  όσους από αυτούς στήριζαν σταθερά και αγόγγυστα τον τότε Συνασπισμό, νυν ΣΥΡΙΖΑ,  όταν είχε 3%, χωρίς καμία έκπτωση στις ιδέες τους. Αυτούς που χαμογέλασαν ευτυχισμένοι το Γενάρη. Που η ελπίδα του Αλέξη Τσίπρα τους ανήκε, περισσότερο από όλους τους άλλους.
Θα έρθει άραγε κάποτε ο θεός Αύγουστος στη ζωή τους;




Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται...
Διαβάστε περισσότερα

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνε...
Διαβάστε περισσότερα

Ο τόπος ως βασικό εργαλείο ανάπτυξης. [Αλίκη Κατσαρού]

Ο τόπος, o κάθε τόπος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, τα οποία γίνονται βιώματα και γονίδια για τους κατοίκους, και μαζί, προσελκύουν τους επισκέπτες και τους δημιουργούν αναμνήσεις ζωής. Για παράδειγμα, ως τόπος το Παρίσι, το οποίο είναι ο δημοφιλέστερος προορισμός παγκοσμίως, δημιουργεί αναμνήσεις ευρωπαϊκής αστικής εμπειρίας, με καλλιτεχνική, γαστρονομική, αρχιτεκτονική και κοινωνική εμπειρία «ζωής». Οι Μαλδίβες από την άλλη είναι συνυφασμένες με την απόλυτη ξεκούραση και χαλάρωση των αισθήσεων, την αποκοπή από όλα τα στρες του δυτικού πολιτισμού. Ενώ η Αθήνα σημαίνει καλοκαίρι, ξεκούραση, πολιτισμό και πρόσβαση στα νησιά του Αιγαίου. Η Κέρκυρα αλήθεια τι σημαίνει και τι θέλουμε να σημαίνει; Θέλοντας να δώσουμε ταυτότητα στον προορισμό Κέρκυρα, αυθόρμητα, χωρίς μελέτες, στατιστικά κλπ, αρκεί να δούμε πώς εμείς νιώθουμε για τον τόπο μας. Οπωσδήποτε δεν αισθανόμαστε την αυτοπεποίθηση των Παριζιάνων, ούτε όμως διαβιώνουμε ως υπηρέτες των πλουσίων παραθεριστών όπως οι Μαλδιβι...
Διαβάστε περισσότερα