Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Την αγαπώ [Σπύρος Γκόγκος]



Την αγαπώ
Είναι αστείρευτη η πηγή
Της αγάπης μου για κείνη
Σαν θάλασσα δίχως τέλος
Που πλέει μια βάρκα
Δίχως στεριά να φαίνεται
Μόνον θάλασσα ολόγυρα
Και ο ουρανός ψηλά


Την αγαπώ
Χιλιάδες οι ώρες
Που αφέθηκα στη σκέψη της
Παιχνίδισμα γλυκό ο λογισμός της
Ονειροπόληση της μέρας και της νύχτας
Και προσδοκίες που έλαβαν σάρκα και οστά
Μελωμένες στην καρδιά
Κυκλωμένες στη γροθιά μου


Την αγαπώ
στα λαγόνια της
προσευχές και παρακλήσεις
ανέλεγκτοι πόθοι
σαν παραισθήσεις
πέτρες συμπληγάδες
στης θέρμης τα νερά
δίχως έξοδο


Την αγαπώ
το χέρι της κρατούσα
πάντα και παντού
μόνον σφικτά
παθιασμένα μόνον
σε χαρές και λύπες
το χέρι της σφικτά
είχα αγκαλιάσει


Την αγαπώ
Το μέλλον ήταν ολότελα δικό της
Υποσχέσεις και όνειρα
Αφηγήσεις πρόδρομες
Πολύχρωμα χαμόγελα της
Στου χρόνου την άψη
Φιλιά που θα μου έδινε
Στης αυγής τα σπαράγματα


Την αγαπώ
Και είναι σκληρό
Γιατί με πρόδωσε
Ξέχασε τα φιλιά της
Ξεθύμαναν τα χρώματά της
Έσβησε η φωτιά της
Μαράθηκαν τα άνθη της
Σταμάτησε η καρδιά της


Την αγαπώ
Ναυάγιο πια στη θάλασσά της
Σκιά η θύμησή της
Βάρος αφόρητο η φωνή της
Σκοτάδι εκεί
Που ήταν τα μάτια της
Ψυχρό το άγγιγμα της
Στάχτη το κάθε τι δικό της


Την αγαπώ
Στα χέρια μου ο λαιμός της
Δεμένη αμετάκλητα
Παντοτινά δική μου
Καθώς ξεχνώ όσα δεν ζήσαμε
Σαν μονοκοντυλιά
Η αγάπη
Με δάκτυλα
Σβησμένη

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται...
Διαβάστε περισσότερα

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρα...
Διαβάστε περισσότερα

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνε...
Διαβάστε περισσότερα