Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

SPIRος



Ο Σπύρος Γκόγκος γεννήθηκε στην Κέρκυρα τριάντα τρεις ημέρες πριν υπογραφεί η ένταξη της Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ. και εννέα ημέρες πριν εκλεγεί η Μ. Θάτσερ πρωθυπουργός της Αγγλίας. Από τις 12.850 ημέρες της ζωής του έχει ζήσει περίπου 10.500 ημέρες στο ίδιο νησί – τις πρώτες υπέροχες 2.863 στην Κασσιόπη, στα βορειοανατολικά, ένα χωριό γεμάτο τουρίστες το καλοκαίρι και γεμάτο ψάρια χειμώνα – καλοκαίρι.
Ενδιάμεσα, για 1.820 μερόνυχτα, φιλοξενήθηκε σ’ ένα δρόμο με μουριές στα Εξάρχεια και μια ήσυχη γωνιά του Π. Φαλήρου, κοντά στο ρέμα της Πικροδάφνης. Σύχναζε στη Νομική στη Σόλωνος και προς το τέλος και στο Πολυτεχνείο στην Πατησίων. Γνώρισε ενδιαφέροντες ανθρώπους κι έκανε φίλους καλούς. Εργάστηκε σ’ ένα φαρμακείο και μια τράπεζα εκείνα τα χρόνια.
Εδώ και 1.134 ημέρες ζει μόνιμα σε κατάσταση ταχυπαλμίας (λόγω της ευτυχίας του να είναι μπαμπάς ενός γιου).
Πριν δέκα χρόνια και πέντε ημέρες ακριβώς, έγινε δικηγόρος – δικαίως ή αδίκως, μένει ν’ αποδειχθεί.
Στον ελεύθερο χρόνο του γράφει ιστορίες.
Εντός του 2015 θα εκδοθεί το πρώτο του μυθιστόρημα.

Από τον Ιούλιο του 2014 γράφει στο blog S p i r a l, με την αγαπημένη φίλη του, Αλίκη Κατσαρού, την οποία γνώρισε καταρχήν πριν από 5.000 μέρες – εκ συμπτώσεως :ο αδερφός της και ο αδερφός του, ήταν συνιδιοκτήτες της Ζάρα, του γλυκύτερου μπόξερ στην ιστορία των σκύλων. Η Ζάρα σήμερα ζει ακόμη - και βασιλεύει.

Για να επικοινωνήσετε μαζί του στείλτε μήνυμα στο 7975spiral@gmail.com

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

2023, Ιούλιος, Κέρκυρα.

Έχουμε τη μεγάλη τύχη να διατηρούμε ένα συμπαθητικό σπίτι στην Κέρκυρα, και έναν μεγάλο έρωτα για την ίδια την Κέρκυρα αλλά και για καθετί ωραίο. Όπως η ίδια η Κέρκυρα.  Πέντε καλοκαίρια δεν κατορθώσαμε να πάμε, για λόγους σημαντικούς και ασήμαντους. Φέτος ήταν υπόσχεση. Εγώ λόγω καταγωγής, έχω περάσει στην Κέρκυρα  περισσότερα από τα μισά καλοκαίρια της ζωής μου. Έχω τόσες αναμνήσεις, όσες δεν έχω για κανένα άλλο μέρος ή συμβάν. Θυμάμαι το αυτοκίνητο του παππού και της γιαγιάς που μας πήγαινε στις δημοφιλείς  παραλίες της εποχής, τον Ίψο, το Πέραμα, τον Άη Γιάννη. Μας πήγαινε και στα ξενοδοχεία, όπου ήταν όλοι φιλόξενοι και περιποιητικοί, περισσότερο με μάς που ήμασταν ντόπιοι, παρά με τους ξένους. Θυμάμαι τα θεόρατα κλαμπ σάντουιτς στο Mira Mare, το κοτόπουλο στο καλαθάκι στο K erkyra Golf και την ταβέρνα στο Πυργί όπου με τσίμπησε μια μέλισσα. Από την πόλη θυμάμαι τα αστραφτερά πεζοδρόμια και τους άδειους δρόμους τα απομεσήμερα, τα ψητά καλαμπόκια, τις άμαξες και τα τρίκλυκλα, ακό
Διαβάστε περισσότερα

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρας. Η Μαίρη ε
Διαβάστε περισσότερα

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτη
Διαβάστε περισσότερα