Ούτε μπορώ, ούτε θέλω να κρύψω
την αδυναμία μου στην ομορφιά. Κολλάει το μάτι μου. Μωρά, έφηβοι, γυναίκες,
άντρες, λεβεντόγεροι και αεράτες ηλικιωμένες κερδίζουν το θαυμασμό μου
αξιωματικά.
Γιατί η ομορφιά είναι αξίωμα. Δε
χρειάζεται καμιά απολύτως απόδειξη.
Μπορώ να πω πως είμαι και
απαιτητική. Αναζητώ το τέλειο. Μπορεί να με χαλάσει μια ελιά, ένα χαμόγελο, ένα
φρύδι. Πολλές φορές ψάχνω την ατέλεια. Κυρίως αν το αντικείμενο θαυμασμού
μοιάζει αψεγάδιαστο. Όλο αυτό ωστόσο που μου συμβαίνει, και πραγματικά δε
γνωρίζω τα αίτια, είναι μια θεωρητική κατάσταση στη ζωή μου. Δεν έχει καθόλου
να κάνει με την προσωπική μου ζωή, πόσο μάλλον στα ωριμότερα, ας πούμε, χρόνια.
Ακριβώς επειδή το ενδιαφέρον μου είναι θεωρητικό, θαυμάζω με το ίδιο ακριβώς
ενδιαφέρον, και ταυτόχρονα εξετάζω αρσενικά και θηλυκά. Είναι κάτι σαν χόμπυ.
Θαυμάζω τις φαρδιές πλάτες των αντρών, τα ζουμερά μπούστα των γυναικών, τα
καλοσχηματισμένα πηγούνια και χείλη αμφότερων, καθώς και τις όμορφες γάμπες αμφότερων. Ειδικά τα
πόδια μου αρέσουν πολύ. Από τα πιο όμορφα εκθέματα των μουσείων, είναι για μένα
οι περικνημίδες των πολεμιστών, με
σχηματισμένους τους μύες των ποδιών πάνω στο μέταλλο.
Το θεωρητικό μου αυτό χόμπυ,
είναι τόσο θεωρητικό, που πολλές φορές δε θέλω να ακούσω τη φωνή μιας πανέμορφης
γυναίκας. Δε κοιτάω ποια εφημερίδα κρατά στα χέρια ένας πανέμορφος άντρας (ειδικά
από όταν ένας πανέμορφος στην παραλία διάβαζε «Εσπρέσσο») και ούτω καθεξής.
Στέκομαι δηλαδή στο προφανές και
δε θέλω να μάθω το παρακάτω προς αποφυγή απογοήτευσης.
Κρατώ έτσι το θαυμασμό μου στην
εξωτερική ομορφιά εντελώς θεωρητικό, να
μην αφορά δηλαδή επ’ ουδενί τις σχέσεις
μου με τους ανθρώπους, έχοντας απόλυτη επίγνωση ότι η ομορφιά έχει έναν μεγάλο
σύμμαχο ή μεγάλο εχθρό: τη γοητεία. Τότε μόνον με αφορά. Αν ο όμορφος έχει
γοητεία, κατά την άποψη μου, αποθεώνεται. Αν δεν έχει, εκμηδενίζεται μονομιάς.
Στη γοητεία τα πράγματα
είναι αλλιώς. Στη γοητεία σκλαβώνομαι.
Θέλω να κάνω φίλο τον πιο
περίεργο, τον πιο διαφορετικό τύπο που γνωρίζω, ακόμη κι αν είναι φυσικά δύσμορφος,
εφόσον τη διαθέτει.
Πιστή οπαδός της γοητείας
παιδιόθεν (άλλο ανεξήγητο κι αυτό), στην πραγματική ζωή ‘ερωτεύομαι’ κυρίως τα
στοιχεία που αντικειμενικά δεν είναι όμορφα. Οι ρυτίδες στο μάγουλο μιας
γυναίκας που χαμογελά, τα νευρώδη γυναικεία χέρια με προεξέχουσες φλέβες, τα
γκρίζα μαλλιά, γυναικεία και αντρικά, η καλοζωισμένη αντρική κοιλιά, τα στραβά
αντρικά πόδια, οι παράξενες μύτες, οι βραχνές φωνές, όλα τούτα και πολλά ακόμα,
με ιντριγκάρουν. Ανακαλύπτω συνήθως ότι τα κουβαλούν άνθρωποι, που δεν ξόδεψαν
πολύτιμο χρόνο σε μανικιούρ, γυμναστήρια και πλαστικούς.
Για τη γοητεία εννοείται πως δεν
υπάρχει συνταγή. Ή σε πάει η ζωή σου στο δρόμο της, ή σ’ αφήνει να γεράσεις,
όσο όμορφος κι αν υπήρξες όταν ήσουν νέος.
Είναι απολύτως ανεξάρτητες αξίες
ομορφιά και γοητεία, κι ας μπερδεύονται πολλοί.
Αποδεικνύεται μάλιστα με τη
συμβολή της Φυσικής: Η ομορφιά πέφτει θύμα της βαρύτητας με το χρόνο, σε
αντίθεση με τη γοητεία που κάθε χρόνο ανεβαίνει κι ένα σκαλί και μπορεί ακόμη
και στην τρίτη ηλικία να πιάσει ταβάνι, αν πιάνει ποτέ.
Ο χρόνος είναι αέναος σύμμαχος
της γοητείας η οποία μάλιστα προστίθεται στην παρουσία ακόμη και άσχημων στα
νιάτα τους ανθρώπων κάνοντας τους όλο και πιο τραβηχτικούς με τα χρόνια. Οι
γοητευτικοί άνθρωποι είναι ελκυστικοί, τραβούν τα βλέμματα σαν μαγνήτες, ούτως
ή άλλως, ανεξάρτητα από φυσική εμφάνιση και ηλικία.
Αλλά εδώ που τα λέμε, στον κόσμο
της γοητείας, αλήθεια, δε σε πάει η ζωή.
Σε πάει η ψυχή.
Όσο βαδίζεις στον κόσμο των
συναισθημάτων, όσο δρασκελίζεις της ψυχής τα μονοπάτια, όσο κλαις και γελάς,
όσο νιώθεις, νιώθεις, νιώθεις, τόσο μεταλλάσσεσαι σε έναν ενδιαφέροντα και
γοητευτικό άνθρωπο, ανεξάρτητα από την φυσική μορφή σου.
Κανένα μπότοξ, καμιά γράμμωση
γυμναστηρίου, κανένα κομμωτήριο, δεν είναι ικανό να σε κάνει γοητευτικό. Καμιά
επιστημονική καταξίωση. Κανένας τραπεζικός λογαριασμός. Κανένα ρούχο υψηλής
ραπτικής.
Ή ζεις το ταξίδι κι αυτό γράφεται
στην έκφραση σου, στην κίνηση σου, στη φωνή σου, στα χέρια σου, ή ζεις ως
θεατής και πας άκαυτος, μαζί κι η ομορφιά σου –αν είσαι όμορφος.
Και φυσικά όλο το παιχνίδι της
γοητείας, μαζί με το ταξίδι, είναι ένα παιχνίδι με τους καθρέφτες, στους οποίους
επιλέγεις να καθρεφτίζεσαι.
Γιατί είναι απολύτως σίγουρο το
γεγονός πως άλλοι είναι οι καθρέφτες που καθρεφτίζουν την επιφάνεια κι άλλοι εκείνοι
που καθρεφτίζουν τα βάθη και τα ύψη, τα οποία περιδιαβαίνουν οι γοητευτικοί
άνθρωποι στη ζωή.