Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πες μου (Σπύρος Γκόγκος)




πες  μου
αγάπη μου
πώς γίνεται να είναι τόσο συναρπαστικό
μαζί σου
να μαζεύω οκτακόσια μικροσκοπικά μπιχλιμπίδια απ’ το πάτωμα
δίχως να μπορώ να τα δω
με γυαλιά πρεσβυωπίας διακοσμητικά
πες μου

πες μου πώς γίνεται
μαζί σου
να ταΐζω τέσσερα εγγόνια ταυτόχρονα
μακαρόνια πένες δυο δυο
που κείνη τη στιγμή τρέπονται για να φαγωθούν απολαυστικότερα
σε αστέρια ροζμοβ και
αστραπές  γαλαζοπράσινες
πες μου

πες μου πώς γίνεται
μαζί σου
να μαζεύουν τέσσερα παιδιά το σκορπισμένο δωμάτιο
και ν’ αγωνίζονται με πάθος
ποιο θα φυλάξει τα περισσότερα
τουβλάκια κι αρκουδάκια και πιονάκια
πιο γρήγορα
πες μου

πες μου πως γίνεται
να τους αρέσει περισσότερο το παραμύθι με τα μικρά ζώα
που είναι πολλά κι έχουν δίκιο
ενώ τα μεγάλα είναι λίγα μα ισχυρά κι έχουν άδικο
και κάνουν όλα τα ζώα γενική συνέλευση στο ξέφωτο της ζούγκλας
και επικρατούν στο τέλος τα μικρά ζώα
πώς γίνεται να τους αρέσει περισσότερο τούτο
από τον αρχέτυπο μύθο του Κυανοπώγωνα
σε διασκευασμένη αφήγηση για λιλιπούτειους μύστες του τρόμου
πες μου



πες μου γιατί
κι εσύ βρίσκεις τόσο απίθανα αστείο
να κάνουν και τα τέσσερα πιπί
διαδοχικά
στοχεύοντας εν είδει δολιοφθοράς
να γεμίσουν το γιο γιο,
να ξεχειλίσει
και πώς γίνεται να μοιράζονται εκεί
στο γιο γιο
τα τέσσερα τους
μια γρανίτα φράουλα
πες μου



πες μου
αγάπη μου
πες μου πώς γίνεται να κόβεται η ανάσα μου
δίπλα στο θαύμα της ζωής
παρ’ ότι το έχω ζήσει πολλάκις
και είμαι έμπειρος και χορτασμένος
πες μου

πες μου πώς γίνεται
μετά απ’ όλα αυτά
να πλαγιάζουμε στην κλίνη μας
και να στρέφεσαι σε μένα
με λυγισμένα γόνατα να κουρνιάζουν στα πλευρά μου
γόνατα που τρεμοπαίζουν απ’ την πάρκινσον
σαν τα ροζμοβ άστρα των παιδιών
κι ενίοτε σαν κεραυνοί
ανέλεγκτα να με κτυπούν
μα να μη μ΄ αφήνει η στοργή
να πονέσω
πες μου

πες μου πως γίνεται
να είναι δεκαοκτώ χιλιάδες οι καληνύχτες μας
και να’ μαστε μαζί ακόμη
σε μια ζωή που επιβάλει το ποικίλο
κι εξοβελίζει τη μονοτονία
πες μου

πες μου πώς γίνεται
στην εξακοσιοστή δέκατη έβδομη πανσέληνο
να είναι όλα σαν την πρώτη
κι ακόμα να σιγοκαίει η φλόγα
πιο ισχυρή
πιο μαγική φλόγα
πες μου
πιο συγκινητική
πιο αισιόδοξη φλόγα
πες μου
πιο ευωδιαστή
κι από τη γλύκα του πρώτου φιλιού
αγάπη μου
πες μου


Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται...
Διαβάστε περισσότερα

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνε...
Διαβάστε περισσότερα

Ο τόπος ως βασικό εργαλείο ανάπτυξης. [Αλίκη Κατσαρού]

Ο τόπος, o κάθε τόπος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, τα οποία γίνονται βιώματα και γονίδια για τους κατοίκους, και μαζί, προσελκύουν τους επισκέπτες και τους δημιουργούν αναμνήσεις ζωής. Για παράδειγμα, ως τόπος το Παρίσι, το οποίο είναι ο δημοφιλέστερος προορισμός παγκοσμίως, δημιουργεί αναμνήσεις ευρωπαϊκής αστικής εμπειρίας, με καλλιτεχνική, γαστρονομική, αρχιτεκτονική και κοινωνική εμπειρία «ζωής». Οι Μαλδίβες από την άλλη είναι συνυφασμένες με την απόλυτη ξεκούραση και χαλάρωση των αισθήσεων, την αποκοπή από όλα τα στρες του δυτικού πολιτισμού. Ενώ η Αθήνα σημαίνει καλοκαίρι, ξεκούραση, πολιτισμό και πρόσβαση στα νησιά του Αιγαίου. Η Κέρκυρα αλήθεια τι σημαίνει και τι θέλουμε να σημαίνει; Θέλοντας να δώσουμε ταυτότητα στον προορισμό Κέρκυρα, αυθόρμητα, χωρίς μελέτες, στατιστικά κλπ, αρκεί να δούμε πώς εμείς νιώθουμε για τον τόπο μας. Οπωσδήποτε δεν αισθανόμαστε την αυτοπεποίθηση των Παριζιάνων, ούτε όμως διαβιώνουμε ως υπηρέτες των πλουσίων παραθεριστών όπως οι Μαλδιβι...
Διαβάστε περισσότερα