Όχι της Ελ Μακφέρσον. Το κάθε σώμα. Με στραβά ή καλλίγραμμα πόδια,
με περισσευούμενη ή πλάκα κοιλιά, με ζουμερά ή χαλαρωμένα στήθη, με φαρδιές ή
καχεκτικές πλάτες. Το κάθε καλοσχηματισμένο ή μη σώμα, είναι το κέλυφος της ψυχής,
που μιλά αδιάκοπα και συμπάσχει μαζί της.
Πάντα ζήλευα τα σώματα των χορευτριών του κλασσικού μπαλέτου. Με
μάγευε η εικόνα ώσπου μια ταινία, ο Μαύρος Κύκνος, μου γέννησε καχυποψία. Είναι
αυτό που θαυμάζω πάνω στις πουέντ η τελειότητα
και η ισορροπία; Ή είναι η σκληρή εκδίκηση του σώματος προς την ταγμένη ψυχή,
που δεν ικανοποιεί τις γήινες ανάγκες της, παρά καταπονείται μαζί με τεντωμένους μύες και φλεγμαίνουσες αρθρώσεις, στοχεύοντας σε μη
ανθρώπινους στόχους;
Επίσης ζήλευα τα σώματα των εξωφύλλων. Μπαίνοντας λίγο πιο βαθιά
στο τι συμβαίνει στον κόσμο της υγείας αναρωτήθηκα πώς οι δυτικοί πληθυσμοί που
αποθεώνουν τα σώματα των εξωφύλλων, κάνοντας άντρες και γυναίκες να
ξεροσταλιάζουν στη θέα της σάρκινης τελειότητας, γίνεται να καταναλώνουν αντικαταθλιπτικά
στο 10% τους;
Μήπως το σμιλεμένο από το γυμναστήριο σώμα είναι ένα σώμα ψυχής που
υποφέρει και εκκρίνει καθημερινά ενδορφίνες για τη γιατρειά της; Και το ζηλευτό,
αδύνατο σώμα, μήπως κι εκείνο είναι το σώμα μιας ψυχής που ζει με τη νεύρωση της
πείνας για την ικανοποίηση της εικόνας;
Κι από την άλλη, μήπως το υπέρβαρο σώμα καταπίνει κάθε μέρα άχρηστα παρασκευάσματα για
να χαϊδέψει την αδύναμη ψυχή του;
Και το αλκοόλ και η νικοτίνη μήπως παρηγορούν καθημερινά θλίψεις
και σκέψεις που δεν αντικρίζονται ξενέρωτα;
Κι ύστερα ήρθαν τα spa. Ξεσπά δηλαδή στη νεύρωση της καθημερινότητας, αγορασμένη
χαλάρωση από σώματα που έχουν χάσει τη φύση τους.
Σιωπή, ένα pause, ένας ειλικρινής διάλογος με το θεό, τον όποιο θεό έχει καθένας
μέσα του, για μια αξονική της ψυχής, παρακαλώ.
Άκου με. Πονάει ο αυχένας. Ψυχή μου, ακούς;
Άκου με. Σφίγγουν οι κρόταφοι. Ψυχή μου, ακούς;
Νυστάζω συνέχεια.
Ζαλίζομαι.
Έχω αϋπνίες.
Τρέμουν τα χέρια μου.
Πονάει το στομάχι.
Πονάει το κεφάλι.
Πρήζονται οι αρθρώσεις.
Έχω ταχυπαλμία.
Ψυχή μου, ακούς, ακούς, ακούς;
Μίλησε το σώμα. Μιλά αδιάκοπα το σώμα.
Κάθε μέρα λέει τα παράπονα ή τη χαρά του στον κάτοχο.
Το σώμα ζητά ό, τι και η ψυχή. Καθαρό αέρα να διαπεράσει τα
πνευμόνια δίνοντας ζωή. Γέλιο να γαργαλήσει το λαιμό και να πονέσει τους κοιλιακούς
σκορπίζοντας ευφορία. Φίλους να χαϊδέψουν το χέρι και να αγαλλιάσει η ψυχή.
Αγκαλιά να ζεσταθεί και το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξης. Έρωτα να αποθεώνεται
το σώμα και η ψυχή σε χορό θεϊκό και άπιαστο. Αλήθεια για το τι συνέβη, τι
συμβαίνει και τι επιθυμεί η ψυχή να συμβεί. Ελευθερία να βουτά στη θάλασσα και
να περπατά στα δάση για να αφουγκράζεται με την ψυχή, τη βαθύτερη έννοια της ύπαρξης.
Τα διαμερίσματα μας είναι design. Το ίδιο και τα αμάξια μας.
Βάζουμε τα σώματα μας μέσα και ψευδαισθανόμαστε ικανοποίηση και ευτυχία. Μα πιο
design από όλα είναι το σώμα μας, με λειτουργίες
ευφυέστερες από κάθε άλλο δημιούργημα. Κι αν το τραγούδι λέει χώματα σώματα,
κακό δεν είναι, αντίθετα μας ειδοποιεί πως δε θα ζήσουμε για πάντα. Ας ζήσουμε
τουλάχιστον φυσιολογικά. Και έξυπνα.
*Φωτογραφία του Klaus Kampert