Υπάλληλοι με σκυμμένο κεφάλι απέναντι στα σκληρά αφεντικά, πολίτες
με ικετευτικό ύφος μπρος στους δημόσιους λειτουργούς, μαθητές υποταγμένοι στο
βαρόμετρο της βαθμολόγησης, γονείς απελπισμένοι στην κρεμάλα της εφορείας,
υπάλληλοι τρομοκρατημένοι στη δαμόκλειο της αξιολόγησης, υπουργοί μπάτλερς του
προέδρου. Κι άλλοι. Κι άλλοι, σε ουρές αναμονής, που άλλοι αποφασίζουν για
κείνους. Οι υποταγμένοι της σύγχρονης καθημερινότητας, στωικοί αναμένοντες την
ετυμηγορία ενός δικαστή που δε διάλεξαν. Χωρίς καν να διαβούν την πόρτα του
δικαστηρίου, σιωπηλοί κατηγορούμενοι, μόνιμα αναμένοντες την αθώωση ή την
καταδίκη τους.
Την περίφημη συνέντευξη για πρόσληψη ή την υποβολή δικαιολογητικών
στον ΑΣΕΠ, αφήστε τα για άλλη ώρα.
Τα παραπάνω για το ζην.
Τα χειρότερα τά χει το ευ ζην.
Η Λένα χρόνια σκλαβωμένη στον άπιστο σύζυγο.
Ο Μάριος χρόνια χρήστης ηρεμιστικών για την αξιοπρέπεια του ως
στέλεχος πολυεθνικής και πατέρας.
Ο Δημήτρης χρόνια θεληματάρης του κονομημένου πεθερού.
Η Κατερίνα χρόνια κακοποιημένη από το ζηλιάρη άντρα της.
Ο Νικολάκης χρόνια προσβεβλημένος από τον δεσποτικό πατέρα του.
Η Μαρία και ο Τάκης χρόνια σκλάβοι ενός γάμου πιο παγωμένου από το
high tech ψυγείο
τους.
Λες και τα χρόνια είναι άπειρα. Λες και έχεις την πολυτέλεια να
σπαταλάς και μερικά για όποιο λόγο, για όποιον άνθρωπο.
Μεγάλη, μικρή, δική σου. Η απόφαση.
Το α και το ω της ελευθερίας. Η ανάσα και το νερό. Όλα τ’ άλλα
ένας ξερόβηχας σα να σκάλωσε στο λαιμό μια ενοχλητική τρίχα.
Απόφαση.
Η πιο μεγάλη λέξη.
Οι αναμονές, οι αναβολές και οι ελπίδες, λέξεις που αν το
κοιτάξεις καλύτερα, ταιριάζουν στους απελπισμένους. Η απόφαση δεν τις
αναγνωρίζει ως έννοιες. Η απόφαση έχει μια στιγμή. Μια ολοδική της υπέροχη
στιγμή, ακόμη κι αν το σχοινί είναι τσίτα τεντωμένο, αν το βάθος του γκρεμού
είναι χιλιόμετρα, αν η κραυγή σκίζει τη ζωή στα δύο.
Έναν παλμό έχει η απόφαση. Της ελευθερίας.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, Κάλβος.
Είν’ ο φόβος που κράτησε σκλάβους τους ποπολάρους, σε χρόνια δήθεν
ειρήνης.
Είν’ ο φόβος που έθρεψε δικτατορίες.
Ο φόβος που διέλυσε φιλίες. Ξεχνά κανείς τους χιλιάδες Εβραίους
που δεν ξανάκουσαν τις καλημέρες των φίλων τους με το ξέσπασμα του ναζισμού;
Ο φόβος που έκαμε τους μαύρους δούλους.
Ο φόβος που όσο τον ταϊζεις τόσο θεριεύει.
Αρχετυπικός δε λέμε.
Μα οι σοφοί και οι τολμηροί, με τα αρχέτυπα τα έβαλαν και
ξεπέρασαν τις διαχωριστικές γραμμές από τους κοινούς θνητούς.
Δε φοβάμαι τίποτα.
Δεν ελπίζω τίποτα.
Είμαι λεύτερος.
Μόνον έτσι, ‘καζαντζακικά’, παίρνονται οι αποφάσεις. Μόνον έτσι
ζεις. Μόνον έτσι τα χρόνια σου είναι δικά σου. Κι ό, τι χαρίζεις, θέλεις και το χαρίζεις, κι
ό, τι κρατάς είναι δικό σου για πάντα.
Βλέπε ελευθερία.