Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πάρτι; Βαριέμαι. [Αλίκη Κατσαρού]

Η ψυχή του πάρτι, δε θέλει άλλα πάρτι. Θέλει αλήθειες.
Όχι πως καταχώνιασα για πάντα τα στιλέτο μου με τη σατέν κορδέλα στον αστράγαλο, αντιθέτως, λίαν προσφάτως τα τίμησα όπως τους αξίζουν. Μα να, χωρίς να λέω πως είναι η βιολογική ηλικία, φαντάζομαι πως είναι η εγκεφαλική ηλικία που βαριέται αφόρητα τα πάρτι.
Δε θα κρύψω πως πέρασα μια ολόκληρη δεκαετία της ζωής μου ζώντας για τα πάρτι. Από τα 17 ως τα 27 ήθελα να διασκεδάζω πολύ συχνά, έτσι έπαιρνε νόημα η ζωή μου. Θυμάμαι τη μάνα μου να μου βάζει θερμόμετρο, σε περίπτωση που κάποιο βράδυ έμενα στο σπίτι. Υγιές θα μου πείτε. Το πρόβλημα είναι να σου συμβεί στα πενήντα. Επίσης δε θα κρύψω πως όχι απλά πήγαινα σε πάρτι, αλλά γινόμουν πολύ συχνά η ψυχή του πάρτι, ή τουλάχιστον της παρέας μου. Αυτό οφείλεται μάλλον στην εξαιρετική σχέση που έχω με το αλκόολ. Σχέση κοινωνικής λατρείας. Συναντιόμαστε μονάχα έξω και αγαπιόμαστε παράφορα. Μετά ξεχνιόμαστε ως την επόμενη κοινωνική ευκαιρία.
Τώρα, το δήλωσα πιο πάνω, βαριέμαι αφόρητα τα πάρτι. Και θα εξηγηθώ πάραυτα:
Βαριέμαι να χαιρετώ πολλούς ανθρώπους μαζί σε μικρό χρονικό διάστημα. Νομίζω πως σπαταλιέται η ενέργεια μου, και βεβαίως η δική τους, χωρίς να αναπληρώνεται με νέα.
Βαριέμαι να απαντάω σε ερωτήσεις κλισέ, όπως τι ηλικία έχουν τα παιδιά μου, πού εργάζομαι, πού εργάζεται ο αδελφός μου κλπ. Προτιμώ να μιλάω για φιλοσοφία, μόδα και έρωτα. Ναι, και για τα τρία. Α, και για τον έφηβο γιο μου με άλλες συνένοχες μαμάδες εφήβων, που φοβόμαστε τα ναρκωτικά, αλλά μάλλον θα τα ξεκινήσουμε ώσπου να περάσει η εφηβεία των παιδιών μας.

Βαριέμαι να σκέφτομαι τι θα φορέσω, και να μη βίσκω, εγώ, η ταχύτερη των ταχυτέρων στις ενδυματολογικές επιλογές, πριν το πάρτι, τα χάνω. Τα χάνω γιατί ξέρω πως  στα πάρτι όλα κρίνονται από την εικόνα. Δε θα ρωτήσει κανείς τη γνώμη μου για την ομοφοβία ή το τελευταίο βιβλίο του Όστερ. Θα κριθώ όμως από την εμφάνιση μου, κυρίως. Οπότε το στρες μετατίθεται στην ντουλάπα μου, που πριν το πάρτι μοιάζει πληγείσα από χειροβομβίδα.
Βαριέμαι επίσης τα ψεύτικα κομπλιμέντα. Συνήθως όταν σου κάνουν οι γυναίκες κομπλιμέντα, το μισό είναι «γμτ γιατί να μην έχω τα πόδια σου». Όταν σου κάνουν οι άντρες είναι «πόσο ωραία θα ήταν να σε είχα στο κρεβάτι μου απόψε». Όταν σου κάνει ένα ζευγάρι είναι μια μισοσκηνή ζηλοτυπίας δικής τους στο σπίτι, που δε σε νοιάζει, αλλά σε αγχώνει ως ιδέα. Τα θέλω η αλήθεια είναι τα κομπλιμέντα, αλλά μόνο από όσους τα εννοούν.
Βαριέμαι την ψεύτικη χαρά. Όλοι κάνουν πως περνούν υπέροχα. Ακόμη κι εκείνοι που μονομαχούν με τις τράπεζες, ακόμη κι εκείνοι που πάσχουν από μείζονα κατάθλιψη, ακόμη κι εκείνοι που έχουν έναν απαίσιο γάμο, όλοι στα πάρτι συμπεριφέρονται σαν να κέρδισαν μόλις το λαχείο.
Βαριέμαι να μιλάω χωρίς να λέω τίποτα με ανθρώπους που δε μας συνδέει τίποτα εκτός απ’ το ότι προτιμάμε τη βότκα με τόνικ και στυμένο λεμόνι.
Βαριέμαι να μην μπορώ να πω τη γνώμη μου. Η κοινωνική ευπρέπεια και η απόσταση που επιβάλλεται από ένα γεγονός όπως το πάρτι, δεν επιτρέπει να μιλήσεις με χαρακτηρισμούς για την ηλίθια τάδε. Οπότε όταν ακούς κάποιους να την εκθειάζουν, άλλους να τη σχολιάζουν εσύ απλά καταπίνεις τη γνώμη σου σαν τουρσί αμάσητο.
Όλα αυτά τα βαριέμαι όσο βαριόμουν τη γεωγραφία στο γυμνάσιο κι ακόμη πιο πολύ.

Πέταξα μια πέτρα, πάνε λίγα χρόνια που έσπασα τη βιτρίνα. Γρατζουνιές; Πολλές. Πιο πολλά τραύματα. Ουλές. Με τα τραύματα  σηκώθηκα όμως όρθια και πιο θαρραλέα από ποτέ, απέναντι στην αλήθεια.
 Έτσι κάθομαι σε έναν καναπέ με φίλους.  Έτσι περπατώ αγκαζέ με την αγαπημένη μου φίλη. Έτσι ονειρεύομαι ξαπλωμένη σε μια αγκαλιά. Μα δεν ξοδεύω πια λεπτό σε χρόνους που δε γράφουν στο κοντέρ μου διανύσματα.

Στο κενό δεν ξαναχαρίζω δευτερόλεπτο. Διαχώρισα μέσα μου και δια παντός τις έννοιες «κοινωνικός» και «κοσμικός» για να μην βαριέμαι πια, παρά μονάχα να χαμογελώ στην αλήθεια και στους ανθρώπους που ζουν αληθινά. Για να είναι αληθινά τα πάντα...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρας. Η Μαίρη ε

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτη

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνεσαι ένας μαραθωνοδρ