ΖΩ (άγαρμποι ερωτικοί στίχοι) [Σπύρος Γκόγκος]

Της γράφω και μου γράφει

είναι νύκτα στη σκοπιά

τα φώτα στα σύνορα μια ευθεία γραμμή

κι εκείνη χίλια χιλιόμετρα μακριά

υπομένει την έλλειψή μου

και με περιμένει

είκοσι χρονών παιδιά

στο άνθος της ηλικίας

στην άψη του πάθους μας

Της λέω, εδώ που είμαι μονάχος

με το όπλο μου

την ισοθερμική φανέλα μέσα απ’ την παραλλαγή

το σκοτάδι

το χιόνι

 τη νεκρική ησυχία

μου ήρθαν στο νου στίχοι για σένα

μου γράφει, θέλω να τους δω

αγάπη μου

θέλω να σε διαβάσω.

Ιδού, της λέω,

ας σκαρώσουμε το ποίημα, παρέα

(εγώ εκτεθειμένος στ’αγιάζι

και στις ξαφνικές εφόδους του λοχαγού

εκείνη κάτω από ένα πάπλωμα

και πάνω σε μιαν ηλεκτρική κουβέρτα

που δουλεύει στο φουλ

αγκαλιά με λούτρινα αρκουδάκια

τη σημερινή νύκτα

αύριο ποιος ξέρει με ποιον)

Λέγεται Ζω

της λέω

Ζω, μου γράφει

δυο γράμματα μόνον

σαν το Αν του Κίπλινγκ

  

ΖΩ

με διαβάζεις

διαβάζεις τη σκέψη μου

διάβαζέ με

διάβαζέ με

ρομάντζο είμαι

για σένα

ολίγον ακατάλληλο

με πλήθος πονηρών κεφαλαίων

κατεργάρη, μου γράφει

όλο εκεί το νου σου

και διανθίζει το μήνυμα με καρδούλες

μια φάτσα με κόκκινα μαγουλάκια

και καμπάνες

που σχεδόν τις ακούω να κτυπούν

χαρμόσυνα.

Από κοντά, είναι η αλήθεια

δεν κοκκινίζουν ποτέ τα μάγουλά της

σ’ έχω ερωτευτεί

και βλέπω τα χρώματα

ακούω τους ήχους

μυρίζω τ’ αρώματα

νιώθω τ’ αγγίγματα

όχι μόνον τα δικά σου

μα γύρω μου

στο κάθε τί

τώρα που είσαι μόνος στη σκοπιά

τί νιώθεις

με ρωτά

τίποτε, σκέφτομαι

έχω μουδιάσει απ’το κρύο

αγωνίζομαι να πληκτρολογήσω

με τα δύσκαμπτα δάκτυλά μου

Δεν της το γράφω όμως.

χειμώνιασε έξω

δεν έχει όμως κρύο στην καρδιά μου

η θέρμη σου

θ’ αρκούσε να ζεστάνει

χίλιες καρδιές

κι ας προτιμώ

να ζεσταίνει την δική μου μόνο καρδιά

χίλιες φορές

Αγάπη μου

(καρδούλες, καμπάνες, χαμόγελα)

τι θα συνέβαινε εάν ήσουν τώρα μαζί μου

τι θα ήθελες να μου κάνεις

(δεν θα κρύωνα, σκέφτομαι)

ήθελα

την ώρα που γλυκοκοιμάσαι

να σε φιλώ

στα μηνίγγια

να σε φιλώ στη σφραγίτιδα φλέβα

του λαιμού σου

εκεί που κόβει το μαχαίρι

του άπειρου δολοφόνου

(έκπληκτη φατσούλα

 πολλά ερωτηματικά)

θα με σκότωνες

στ’ αλήθεια

αγάπη μου

να σου προσφέρω φιλί

να νιώθεις τον έρωτά μου

και λίγο φόβο

απ’  την αγαρμποσύνη μου

μήπως πονέσεις

μα, δεν θα με πονούσες ποτέ

έτσι δεν είναι 

ο έρωτας

μικρή μου

είναι η νίκη της ζωής

είναι να νικάς το θάνατο

θα πέθαινες στ’ αλήθεια για μένα

με ρωτά

μαζί σου νιώθω νικητής

ζω

με όλη τη σημασία της λέξης

αυτό ήθελα να της γράψω αλλά

η αυτόματη γραφή σε τούτο το σημείο μπερδεύεται

και μου διαλύει τον ποιητικό οίστρο

και της γράφω

αντί για ζω

ζώον

με όλη τη σημασία της λέξης

είσαι ηλίθιος κι αγενής μου γράφει,

με είχες συγκινήσει

και κλείνει το κινητό

κι έχω μιαν ολόκληρη ώρα ακόμη

στη σκοπιά

κρύο

χιόνι

τα φώτα στα σύνορα μια ευθεία γραμμή