Τα άπαντα του Ελύτη με μια αφιέρωση που ζέσταινε τους στίχους
του ποιητή και χάιδευε το μικρό μου πόδι μές
τ’ αχανή σεντόνια. Δώρο γενεθλίων. Σαν σήμερα. Για το χθες, για το σήμερα
και την επόμενη σελίδα του βιβλίου της ζωής. Ο τόμος αυτός άλλαξε παράγραφο στη συγγραφή της ιστορίας.
Γιατί τα δώρα διηγούνται ιστορία. Από τα λούτρινα χαζοκουκλάκια
της νεότητας ως τα κοσμήματα με χαραγμένο όνομα και ημερομηνία, τα δώρα είναι τεκμήρια μνήμης, όπως τα αρχειακά έγγραφα στα χέρια των ιστορικών επιστημόνων.
Δεν έχω
παράπονο. Μέχρι σήμερα έχω πάρει πολλά δώρα. Για τα υλικά μιλάω. Τα άυλα δε
μετριούνται. Τα συναισθήματα άλλωστε δεν είναι δώρα, είναι αμφίδρομα ποτάμια. Καμιά
φορά μονόδρομα, μα δε βαριέσαι. Κάτι παίρνεις κι απ’ αυτό.
Από το ροζ σπαστό ποδήλατο που έφτασε με την Ολυμπιακή εν
έτει 1982, δώρο του αγαπημένου μου θείου ως τα άπαντα του Ελύτη, λίαν
προσφάτως, τα δώρα που λάμβανα, κάθε χρόνο τέτοια μέρα διηγούνται ιστορία. Την
μικρή ασήμαντη ιστορία μου.
Λογοτεχνικά αποσπάσματα για παιδιά. Τόμος με λευκό σκληρό
εξώφυλλο και προσωπογραφία του Παπαδιαμάντη, δώρο του πατέρα μου, στην έκτη
δημοτικού. Τεκμήριο της προσήλωσης μου στη μελέτη. Το σπασικλάκι θριάμβευε και
επιβραβευόταν αναλόγως.
Λεφτά. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο, όλοι μου έδιναν λεφτά.
Εννοώ οι γονείς, οι παπούδες, οι θείοι μου.
Στη συνέχεια, άρχισαν τα πονηρά δώρα από τις κλειστές φίλες. Εσώρουχα,
κραγιόν, το ‘Κάμα Σούτρα’ με αφιέρωση Μάθε
τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε, και πάει λέγοντας.
Τα διαμάντια ήρθαν κι εκείνα με τη σειρά τους. Σκουλαρίκια με
μπριγιάν, μενταγιόν και δαχτυλίδια με τουρμαλίνες έντυναν με λάμψη το τότε
παρόν μου. Από όλα τα χρυσάφια, που τα πιο πολλά δεν φορώ πια, ένα ζευγάρι
σκουλαρίκια, καρφώθηκε εκτός απ’ τα αυτιά μου, στην καρδιά μου. Συνοδευόταν από
την αφιέρωση ‘για τον αγώνα σου’. Ο
αγώνας ήταν οι πάνω από εικοσιτέσσερις ώρες που κοιλοπονούσα για το γιο μου. Νέο
κεφάλαιο ιστορίας γραφόταν από τούτο το δώρο και δώθε.
Η ενηλικίωση, όχι η ηλικιακή, η άλλη, καθρεφτίστηκε στη συνέχεια,
στα δώρα της μάνας μου. Αρνείται πια να μου δίνει λεφτά για να ξαναπαίρνω τζιν
και μαύρα μπλουζάκια. Επιμένει να μου χαρίζει ένα καλό παλτό, μια ξεχωριστή
τσάντα, κάτι που να μυρίζει γυναίκα τέλος πάντων. Καλά κάνει εδώ που τα λέμε.
Το ξαναλέω, παράπονα από δώρα δεν έχω και τα δώρα λένε τη
μικρή μας ιστορία.
Μονάχα, που η ιστορία τώρα, λίγο πριν τα σαράντα,
ξαναγράφεται την ημέρα των γενεθλίων μου, γιατί ξαναλαμβάνω λούτρινα κουκλάκια
και άλλα αντικείμενα ακατάλληλα για ενηλίκους, όπως αυτοκόλλητα, ζωγραφιές και
τέτοια διάφορα, από δυο μικρούς μάγους που μεγαλώνουν. Οι μάγοι με τα δώρα, εκτός από τα υλικά δώρα τους, μου κάνουν άλλο ένα τεράστιο: εντελώς μαγικά αλαφρώνουν τα χρόνια που περνούν.