Είμαστε 36%. Είναι η γειτόνισσα μου, ο χασάπης μου, τα
ξαδέλφια μου, η θεία Βίκυ που ψήφιζε πάντα τη δεξιά αλλά της πετσόκοψαν τη
σύνταξη του μακαρίτη και η κομμώτρια μου που κατέβασε το χτένισμα στα 10 ευρώ
και πάλι χρωστάει τα ένσημα της βοηθού. Είναι οι πρώην σοσιαλισταί του ΠΑΣΟΚ που βρίσκουν κοινά εδάφη, είναι ο
αυτοδιοικητικός αιρετός που εκλέχθηκε με συνδυασμό ΣΥΡΙΖΑ και αισθάνεται
υποχρεωμένος, είμαι κι εγώ που θέλησα να
τιμωρήσω το κολλέγιο και τη συνομωταξία εκείνων που μας θεωρούν ξεδοντιάρηδες
(όπως Ολλάντ), κι άλλοι πολλοί -είμαστε πολλοί. Είμαστε το 36% του εκλογικού
σώματος.
Ανάμεσα μας είναι κι εκείνοι που πάντα ήξεραν γιατί
βρίσκονται στο χώρο της Αριστεράς. Με συνεχή καταμέτρηση ηττών, με απαξίωση των
ιδεών τους από το νεοφιλεύθερο συρφετό, με άδειες τσέπες και μεγάλα χαμόγελα,
εκείνοι ήταν πάντα εκεί.
Με βαριά αλλεργία στην εξουσία, οριακή αδιαφορία για τον
πλούτο, βαθιά πίστη στις ιδέες της Αριστεράς, με μάτια που δεν κουράστηκαν ποτέ
να διαβάζουν ποίηση, με μυαλά που δεν
θέλησαν ποτέ να μπουν σε φτηνούς
διαλόγους και με πένες που δε γνωρίζουν το κίτρινο χρώμα.
Είναι λίγοι. Ίσως 3%. Ίσως δηλαδή μονάχα το ένα δέκατο του
κόσμου που ανέθεσε τη διακυβέρνηση της χώρας στην Αριστερά. Αυτοί οι λίγοι όμως,
ήταν πάντα εκεί. Είναι εκείνοι που ποτέ δεν καιροσκόπησαν, δεν ωφελήθηκαν, δεν
γλυκοκοίταξαν ουφίτσια.
Ίσως το βράδυ της Κυριακής πανηγύρισαν λιγότερο απ’ όλους. Ίσως μίλησαν
λιγότερο απ’ όλους στις παρέες. Ίσως μονάχα να βούρκωσαν και να το έκρυψαν
σεμνά την ώρα που ο Τσίπρας μιλούσε στο λαό για το λαό (σε σημειολογική αντίθεση
με το Σαμαρά που μιλούσε για το μεγάλο του ηρωικό εγώ, που κράτησε καυτά
κάρβουνα και που έχασε μονάχα 2% αλλά παραμένει γενναίος και σημαντικός...).
Ξέρω πως εκείνοι κοιμήθηκαν έναν ύπνο γλυκό, ξέρω πως άλλαζαν πλευρό χαμογελώντας και το πρωί της Δευτέρας ξύπνησαν ευτυχισμένοι. Ξέρω πως ντύθηκαν καινούργια φορεσιά κι ας έβαλαν την
ίδια τριμμένη καιρούς τώρα, ξέρω πως λιγομίλητα κι ευτυχισμένα κοιτούν με την αγνότητα και την καθαρότητα που
ανέκαθεν τους διέκρινε τη νέα κυβέρνηση και πως αποθεώνουν για πρώτη τους
μεγάλη φορά την ελπίδα.
Γι αυτούς γιορτάζω σήμερα. Αυτούς πιστεύω. Γι αυτούς φοβάμαι.
Και ελπίζω πρώτα για αυτούς, τους από καρδιάς Αριστερούς, τους από πάντα εκεί, ο
Σύριζα να τα καταφέρει.