Με ένα σκύλο απ’ το λουρί, ένα παιδί με το ποδήλατο του, ένα
άλλο παιδί στο μάθημα να περιμένει να το σχολάσω, τρεις λογαριασμούς (ΔΕΗ,
τηλέφωνο και νερό) στην τσάντα για εξόφληση αύριο και επιπλέον μια λίστα για το
super market, τον είδα.
Ακουμπισμένος στο κιγκλίδωμα των ειδυλλιακών Μουράγιων,
κοιτούσε τη θάλασσα και μιλούσε στο κινητό. Δεν τον κατάλαβα, μονάχα την ώρα
που έφευγε, του φώναξα Δημήτρη!
Ο συμφοιτητής μου. Χρόνια εδώ και χρόνια εκεί, επανέρχεται
πάντα στην αγαπημένη του πόλη για δουλειά. Με ένα παιδί εκείνος και βαρύ
χαρτοφυλάκιο νομικού, μοιάζει να τα καταφέρνει καλά.
Μας έκανε παρέα να σχολάσουμε το άλλο μου παιδί και
περπατήσαμε την πόλη σαν τότε.
Τότε…
Τι ήταν το τότε, είκοσι χρόνια πάνε από το μαγικό τότε…
Μέσα στα καντούνια του Καμπιέλου, τον κράτησα από την πλάτη
και χωρίς πρόλογο, του λέω Ξεγνοιασιά, αυτό μου λείπει Δημήτρη, τίποτα άλλο.
Σ’ ένα πολύ γρήγορο πέρασμα, έτσι σαν σε μια παράγραφο με
χρωματιστά γράμματα, είπαμε την περίληψη της τετραετίας.
Ό, τι κι αν συνέβαινε στο σπίτι, ό, τι κι αν συνέβαινε στη
χώρα (παρεμπιπτόντως ο Δημήτρης θυμήθηκε τα Ίμια), ό, τι κι αν είχε μέσα το
πορτοφόλι, εμείς τα αντιμετωπίζαμε με τη μέθοδο της γλυκιάς αναβολής, ότι ας βγούμε σήμερα να τα πιούμε, δεν πειράζει
θα τα σκεφτούμε αύριο. Ας αράξουμε στον Κοχλία το απομεσήμερο, ας μαζευτούμε
για επιτραπέζιο το βράδυ, ας κουτσομπολέψουμε όλους τους έρωτες του
Πανεπιστημίου, ας μαρτυρήσουμε τις πιπεράτες λεπτομέρειες που μάθαμε για τη ζωή
του τάδε καθηγητή, τα προβλήματα, αν υπήρχαν, θα λύνονταν αύριο. Το αύριο,
μπορεί και να διαρκούσε μήνες, μα σε χάιδευε γλυκά αυτό το άστο γι’ αύριο. Σε
ανακούφιζε σαν ελαφρύ υπνωτικό.
Στην εξεταστική μονάχα κάπως μαζευόμασταν, κι αυτό ήταν κάτι
σαν τιμωρία, λες και την τετραετία, μας την είχε χαρίσει κάποιος και τον ξεπληρώναμε
με εξεταστικές.
Η πόλη είναι όμοια και χειρότερη. Η χώρα τα ίδια. Το
Πανεπιστήμιο επίσης.
Μονάχα που εμείς δεν είμαστε ίδιοι, σαν τότε.
Τώρα, τόσα μας πονάνε. Τι κάναμε για μας και τι δεν κάναμε.
Τι ακόμα να κάνουμε. Είμαστε στα μισά, αν καμιά ατυχία δε μας βρει νωρίτερα.
Μα τι κάναμε και για την πόλη και για τη χώρα και για το
Πανεπιστήμιο. Τι κάναμε για το σύνολο την εικοσαετία που μας χωρίζει από την
υπέροχη ελαφράδα της ξεγνοιασιάς;
Πόση ευθύνη μας αναλογεί;
Πόση τρέλα τελικά αναλογεί στη σκέψη της πόσης ευθύνης…
Δημήτρη, σήμερα που σε είδα, χάρηκα. Αλλά και σήμερα που σε
είδα, πόνεσα, γιατί η διαδρομή που μου θύμισες, λέει πως η ευθύνη των παιδιών
από το χέρι, των λογαριασμών στην τσάντα, και του super market, δεν είναι η μόνη που έχουμε…