Καλά
καλά δεν συγκράτησα το όνομά της. Ζοζεφίν, νομίζω. Η εικόνα της όμως δεν μου
φεύγει τόσες μέρες από το μυαλό. Ένα κορίτσι νέο, όμορφο με τρόπο φυσικό, όχι
περασμένο από τον τόρνο και τα επιχρίσματα της βιομηχανίας ομορφιάς, μια
χορεύτρια της ζωής όχι των σκυλάδικων ούτε των πρωινάδικων, ένα παιδί που στα
εικοσιένα του δεν ‘’κοιτάει τη δουλειά του’’, έχει ήδη βιογραφικό συνείδησης
και δράσης. Μια Μαριάννα του σήμερα, με τζην κι όχι με τα χρώματα της σημαίας
της, αλλά με την ίδια ψυχή, το ίδιο θάρρος. Την ίδια απαίτηση για ζωή κι
ελευθερία.
Παίζω νοερά τη σκηνή ξανά και ξανά. Ένα άλμα
αιλουροειδούς. Κι ένα χαμόγελο ατρόμητο. Μια φωνή δυνατή, καθαρή, σίγουρη,
μήνυμα σύντομο, ξεκάθαρο, «τέλος στη δικτατορία της
ΕΚΤ», ήξερε ότι δεν θα είχε χρόνο για περισσότερα πριν της ορμήσουν οι
φουσκωτοί.
Κομφετί. Ακίνδυνο, αθώο, παιχνιδιάρικο
χαρτάκι. Απειλητικό, ενδυναμωμένο, πάνοπλο χαρτάκι, περιέκλειε όλα τα
‘’μπορώ’’, τα ‘’θέλω’’ τα ‘’δεν ανέχομαι’’, τα ‘’φυλάξου από την οργή μου’’,
όλα αυτά που έκαναν τον Πανίσχυρο να ζαρώσει σαν ποντίκι, να χαθεί σχεδόν μέσα
στο γκρίζο σακάκι. Το τρομαγμένο βλέμμα του απέναντι στο λαμπερό δικό της, η
άσχημη γκριμάτσα στο πρόσωπο του απέναντι στο χαμόγελό της, ο γεροντικός
σαδισμός του απέναντι στην άκρη από το στριγκάκι της. Κι ύστερα ο Ντράγκι
προσπαθεί να κατεβάσει τους παλμούς του ενώ εκείνη αφήνεται χαμογελαστή να την
σύρουν έξω. End of story. Ή beginning of story;
Αν η κάθε
νεαρή Ζοζεφίν αποφασίσει να πει ‘’φτάνει πια’’ κι ας μην είναι με τον θεαματικό
τρόπο της ακτιβίστριας, αν καθένας από μας με το ελάχιστό του ξεστομίσει αυτές
τις δυο λέξεις, στην αρχή ας είναι στον καθρέφτη του κι ύστερα μεγαλόφωνα, σε
λίγες έστω από τις χιλιάδες περιπτώσεις που απαιτούν αυτή την απάντηση,
σκεφτείτε την πολλαπλασιαστική τους δύναμη! Αν μια κοπελίτσα κατάφερε να
τρομοκρατήσει έναν από τους θεούς του σκότους, σκεφτείτε τι θα μπορούσαμε να
κάνουμε όλοι μαζί.
Σ’ εμάς απευθυνόταν το μήνυμά της. Που
κάτω από τη μικρή της φράση ακούγεται εκκωφαντικά μια άλλη: δεν έχουν δικαίωμα
οι φόβοι σας να μου σκοτώσουν τα όνειρα. Φτάνει πια!