Ο λόγος που δεν έχω κάνει ποτέ tattoo, παρότι μου αρέσουν, είναι οι
αλλαγές. Πιστεύω πως οι έξυπνοι άνθρωποι, και δεν εννοώ αυτούς με IQ 1000, εννοώ όσους έχουν μέσα τους την
ευφυΐα της ζωής, διαρκώς αλλάζουν. Ένα tattoo, που σήμερα μου αρέσει, ας πούμε ένα
τριανταφυλλάκι στον αστράγαλο, μπορεί σε δέκα χρόνια να με απωθεί.
Η μονιμότητα, η στασιμότητα με τρομάζουν. Οι αλλαγή με
συνεπαίρνει. Παίρνει χρόνους βεβαίως να καταλάβει κανείς τι τον σκιάζει και τι
τον ανεβάζει, όσους χρόνους παίρνει και η έναρξη του βηματισμού προς την
ελευθερία.
Οι επίπλαστες ασφάλειες της ταμπέλας, οικογενειακής,
συναισθηματικής, επαγγελματικής, κοινωνικής, σαν ζώνες παρθενίας, στραγγαλίζουν
την ομορφιά της ζωής μας, από τη μέρα που μαθαίνουμε να προφέρουμε το όνομά μας
καθαρά. Τα πλαίσια και οι ταμπέλες, ψευδαισθήσεις μιας ευτυχισμένης ζωής,
ξεγέλασαν και θα ξεγελούν εκατομμύρια ψυχές, που υποψιάζονται πως κάπου εκεί
έξω υπάρχει μια Μούσα, η Ελευθερία, αλλά δεν γνωρίζουν πού κατοικεί.
Ίσως κάποιες μικρές στιγμές, εκλάμψεις, ζεστασιές και παραβάσεις,
κάπως, κάπου, κάποτε συσταίνουν στους ανθρώπους την άγνωστη Μούσα, ίσως μια μικρή φλόγα τους καίει πού και
πού τα σωθικά, ένα ερωτηματικό γεννιέται στο μυαλό, μια αδιόρατη επιθυμία φυγής
αναφύεται, αλλά οι πιο πολλοί, τακτοποιημένοι
στο καθορισμένο τους πλαίσιο, αποφεύγουν να κοιτάξουν κατάματα αυτό που τους συμβαίνει.
Η Ελευθερία είναι η μεγάλη φίλη της αλλαγής.
Ό, τι πίστευα τότε, σήμερα φαντάζει φάντασμα. Ό, τι ήθελα
τότε, σήμερα μοιάζει παιδαριώδες. Ό, τι αγαπούσα τότε, σήμερα δε με αφορά. Ό,
τι μισούσα τότε, σήμερα το μελετώ.
Όλα με αιτίες.
Αυτή είναι η πιο μεγάλη χαρά, οι αιτίες.
Να ξέρουμε καλά γιατί αλλάζουμε, κι ας μη γνωρίζουμε πού
θέλουμε να φτάσουμε.
Μια γυναίκα που εκτιμώ πολύ, σε έναν από τους εξαιρετικούς
διαλόγους μας, έτσι είπε, αλλάζω χωρίς να
ξέρω πού θέλω να φτάσω. Μεγάλη ρήση.
Μπορεί τα βήματα να ματώσουν τα πόδια, μπορεί το σκαρφάλωμα
και οι πτώσεις να τραυματίσουν τις αρθρώσεις, μπορεί τα πνευμόνια να φουσκώσουν
από την προσπάθεια, μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Καμιά φορά οι αλλαγές
συμβαίνουν τόσο ομαλά και ανώδυνα, που αναρωτιόμαστε γιατί τόσον καιρό δεν τις κάναμε…
Έχουν φθόνο οι αλλαγές. Από εκείνους που δεν τόλμησαν να
ξεφύγουν εκατοστό από την ανοργασμική τους ζωούλα. Από όσους ζουν ζωούλες, γενικά. Προϋποθέτει
αντοχή ο φθόνος, έχει λάσπη, ραδιουργία, απόρριψη. Τη βρίσκει όμως την αντοχή,
ο έξυπνος άνθρωπος. Συνήθως πολύ εύκολα, αν κοιτώντας τους φθονερούς, τους λυπηθεί.
Και τους αφαιρέσει.
Ό, τι μεγάλο αγάπησα, απαίτησε αλλαγή, ρήξη, ελευθερία. Ακόμη
και τα κείμενα που τόλμησα να μοιραστώ, εδώ και κάποια χρόνια στο διαδίκτυο,
ήταν αλλαγή, ήταν ρήξη με μια εικόνα δική μου παλιά.
Αγάπησα όμως και αγαπώ, και έτσι βαδίζω το δρόμο της ελευθερίας και των
αλλαγών, με τη μεγαλύτερη ασφάλεια που κανένα πλαίσιο και καμιά ταμπέλα, δε θα
μου χάριζε ποτέ, τη βαθιά, ειλικρινή αγάπη για τους ανθρώπους μου και τις πράξεις
μου.