Το δράμα δε μας ταιριάζει.
Μόνο χαρά είχε η σχέση μας.
Ήμουν η μικρή και ήσουν ο μεγάλος αγαπημένος της.
Είχαμε τα σύμβολά μας.
Το ροζ σπαστό ποδήλατο που έφτασε με το αεροπλάνο Σάββατο
πρωί.
Τις κούτες από τα καλύτερα παιχνιδάδικα της χώρας.
Το κόκκινο παλτό από το Λονδίνο.
Τις παραστάσεις στη Λυρική.
Το γεμάτο δώρα πορτ μπαγκάζ της Giuiletta σου.
Το ‘δαφνοστεφανωμένο και πολυδοξασμένο’ όπως έλεγες
ιστιοπλοϊκό σου που έσκιζε στους αγώνες και καμάρωνες.
Τις ατέλειωτες αγκαλιές.
Το παιδικό μου χεράκι που μάθαινε να ζωγραφίζει το σφυροδρέπανο
για να θυμώνουν οι υπόλοιποι της οικογένειας.
Τα ντεσιμπέλ της αληθινής μουσικής που άκουγες και σου έλεγα έφηβη
με θράσος «Δε μου αρέσει». «Σου αρέσουν οι άναρθροι ήχοι ανατολικής
προελεύσεως που ακούγονται στα κέντρα διασκεδάσεως;» απαντούσες. Το σκεφτόμουν,
γιατί ακόμα δεν ήξερα τι μου άρεσε.
Μου άρεσε όμως που είχα τη σταθερή σου αξία παρούσα ακόμη και
στις μεγάλες αποστάσεις.
Μου άρεσε η μικρή μας συνομωσία της κόκκινης επανάστασης,
χαρούμενη κουκκίδα στο μονότονο μπλε του στενού μας περίγυρου.
Αγαπούσα τον κόσμο σου, τη ζωή της ποιότητας, την ποιότητα
της ζωής που είχε μονάχα μπροστινή πορεία, πρωτοπορία, ποτέ αδιέξοδο.
Ξέρεις, ο θάνατος καθαγιάζει. Αλλά ποιος μίλησε για αγίους; Αυτοί δεν παραγγέλλουν αμαρτωλές τούρτες από
το ζαχαροπλαστείο, προσεύχονται, εξομολογούνται και ορίζονται από τα πρέπει.
Αποφεύγουν το διάβασμα γιατί φοβούνται
μήπως τους μετακινήσει από τα στενά όρια
του πρέπει τους. Ενώ εσύ, το διάβασμα… Ανάσαινες γράμματα, περπατούσες σελίδες
και αν είχα εγκυκλοπαιδική ερώτηση από
το Α ως το Ω και ανάποδα, ήσουν το έγκυρο Google μου, πριν το Google.
Σε θαύμαζα.
Kι εσύ εμένα.
Αυτό ήταν το μυστικό μας.
Κοιτάζομαι στον σκαλιστό καθρέφτη που μου χάρισες και βλέπω
τη Μπο Ντέρεκ. Έτσι δε με αποκαλούσες και γέλαγα;
Ήρθε η ώρα.
Δε μας ταιριάζει το δράμα.
Δε μας ταιριάζει το δράμα.
Σε χαιρετώ για πάντα, και η μεγάλη μου θλίψη, στο μπόι σου, δυο μέτρα
δηλαδή, κονταίνει, μαζεύεται, φοβάται το
κόκκινο της χαράς για το γεγονός, ότι υπήρξες.
Αλήθεια, ποιαν θα κοίταζα τώρα στον καθρέφτη αν δεν είχες υπάρξει
ποτέ;
Δάκρυα.
Χαμόγελο.
Αντίο.