Η απεργία των τελευταίων ημερών, δε με έχει απλά
στενοχωρήσει, μου έχει δημιουργήσει τέτοιο σύνδρομο στέρησης, ώστε να, τώρα,
αποκαλύπτομαι, είμαι και φαίνομαι ένα γνήσιο ‘τζάνκυ’ των φαρμάκων και κάθε
προϊόντος φαρμακείου, άρα ένα ‘τζάνκυ’ του φαρμακείου.
Δε ζω χωρίς φάρμακα.
Όχι, προς το παρόν, δεν πάσχω από χρόνια πάθηση.
Πάσχω όμως βαριά, αν το μεγάλο καρό κουτί στην κουζίνα δεν
έχει παυσίπονα για τον πονοκέφαλο, αντιπυρετικά για τα παιδιά, χωνευτικά για όλον τον κόσμο,
αντιφλεγμονώδη για την παλιά τενοντίτιδα στον ώμο, σταγόνες για τη μύτη, σιρόπια
για το βήχα, αντισταμινικά, αλοιφές για καψίματα, χιονίστρες, ερεθισμούς,
λευκοπλάστες, ιώδια, και φυσικά
αντιβιοτικά κάθε φάσματος για όλη την οικογένεια μη μας τύχει τίποτα νυχτιάτικα
και τι θα κάνουμε.
Ακόμη κι όταν το κουτί είναι πλήρες, ακόμη και με πολύ
εξειδικευμένα φάρμακα λόγω προσφάτως παρελθούσης ασθενείας, εγώ θα βρω την ευκαιρία για να μπω σχεδόν καθημερινά στο φαρμακείο. Μια κρέμα
για τα χέρια, μια βιταμίνη, ένα μαντζούνι για αποτοξίνωση και επίσης κρέμες
σώματος, λοσιόν ντεμακιγιάζ, αρωματικά νερά, αμυγδαλέλαιο, κρέμες προσώπου,
οπωσδήποτε θα αποτελέσουν αιτία ή αφορμή για να βρεθώ στον αγαπημένο μου χώρο.
Η αλήθεια είναι πως ψωνίζω από διάφορα φαρμακεία, αλλά θεωρώ
φαρμακοποιό μου έναν, ή μάλλον μία φαρμακοποιό, κόρη παλιάς φαρμακοτρίφτισσας
που το ψάχνει το πράγμα και με ανακουφίζει από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν όταν μπαίνω απελπισμένη
και της λέω σώσε με.
Εκεί βρίσκεται όλη η
μαγεία.
Στο ότι βρίσκεις τον άνθρωπό σου. Του λες ‘έχω αυτό’ και σου λέει να πας στο γιατρό,
κι εσύ κάνεις τα νάζια σου, και εξηγείς πώς το ξεπέρασες πέρσι με το τάδε
φάρμακο και ψάχνει λίγο από δω λίγο από κει, του έχεις και σου έχει εμπιστοσύνη,
στο δίνει με αυστηρές οδηγίες, κάνεις το υπάκουο παιδί, γιατρεύεσαι. Επίσης δεν ντρέπεσαι να πεις τα
παρανοϊκά σου και ξέρεις πως δε θα βγουν παραέξω (γιατί πρέπει εδώ να προσθέσω
πως εμείς οι φαρμακολάτρεις, μια αρρωστομανία την έχουμε) αλλά δεν ντρέπεσαι να
πεις και τα προσωπικά σου (η φιλενάδα μου η Ματίνα, ας πούμε, ανά εβδομάδα τα
αγοράζει τα μπλε, τώρα που πέρασε ο Μπάμπης τα εξήντα).
Τα παλιά χρόνια, στα φαρμακεία μαζεύονταν οι αστοί για κους
κους και πολιτική συζήτηση, μαζεύονταν ακόμα και λογοτέχνες αλλά τώρα αυτό έχει
αλλάξει. Ωστόσο το φαρμακείο ποτέ δε θα είναι ένα απλό μαγαζί.
Ποτέ δε θα γίνει μια επιχείρηση ψυχρή και εμπορική, πάντα θα
υποδέχεται τον πόνο, θα τον ανακουφίζει και πάντα θα δημιουργεί την προσδοκία
της ίασης ή της αλλαγής. Ας πούμε κόβεις το κάπνισμα, θα ξεκινήσεις από το
φαρμακείο με τσίχλες νικοτίνης και βιταμίνη Β για τη διάθεση. Αρχίζεις δίαιτα,
θα ξεκινήσεις από το φαρμακείο με σκεύασμα για γρήγορες καύσεις και κατευνασμό
της πείνας. Αρχίζεις διαζύγιο, θα ξεκινήσεις από το φαρμακείο με εκείνες τις
βαλεριάνες που σε κοιμίζουν όπως σε αποκοίμιζε ο σύζυγος, τους πρώτους μήνες
της γνωριμίας σας.
Αν το ιατρείο είναι ο ναός της θεραπείας, το φαρμακείο είναι
ο πρόναος. Ο φαρμακοποιός ποτέ δε θα γίνει ένας απλός πωλητής. Πάντα θα είναι
ένας επιστήμων, και μάλιστα από τους αρχαιότερους, πάντα θα είναι ο συνεργάτης
του ιατρού και οπωσδήποτε πάντα θα φέρει το κύρος ενός λειτουργού της υγείας.
Εγώ πάντως αν τα προϊόντα φαρμακείου πωλούνται στα σούπερ –
μάρκετ, θα πάθω αντι- placebo. Θα τα παίρνω και δε θα με πιάνουν.
Ζήτω το Φαρμακείο!