Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

2016 [Αλίκη Κατσαρού]

Είπες θα ‘ρθεις.

Δίχως ώρα. Δίχως μέρος.

Μονάχα  πότε. Παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Πίσω από την παλιομοδίτικη πόρτα του διαμερίσματος, μέτρησα τους ορόφους που ανέβηκε το ασανσέρ. Τα βήματά σου ως την πόρτα. Την καμπύλη του χεριού σου ως να χτυπήσεις το κουδούνι μου. Τις αναπνοές σου ως να ανοίξω.

Τα κλικ- κλακ των τακουνιών μου στο μάρμαρο οδήγησαν, αργά, τα βαριά σου βήματα στο σαλόνι μου.

-Πού θα πάμε;
-Γιορτάζεται ο χρόνος που περνά; απόρησες σιγανά.

Το πού δεν είναι έννοια του λεξιλογίου σου.
Παντού.

Σε ποταμούς, σε λίμνες και κολυμπήθρες αλαβάστρινες.
Όπως απόψε.

Στου Νείλου τη θέρμη, που βουτήξαμε. Που βγαίναμε και παίρναμε ανάσες,  που μπαίναμε και βαφτιζόμαστε στα αιώνια νερά. Του έρωτα, που είναι ανίκητος. Σαν το θάνατο.

Στις πρωτεύουσες τις πιο ανατολικές ανάβανε πυροτεχνήματα και τραγουδάγανε στις πλατείες και στη δική μας περιμένανε οι άνθρωποι τη νέα χρονιά κι εμείς δεν περιμέναμε.

Εμείς, δυο πολέμιοι του τέλους ήμασταν, αγρίμια στη φαρέτρα, τη φτιαγμένη από μοκέτα, μαχητές  του χρόνου. Του χρόνου  που απαντηθήκαμε. Που δε θέλαμε να φύγει. Κι έτσι πολεμάγαμε το τέλος, όπως πολεμιέται ο θάνατος. Με έρωτα.

Το μάταιο, πιο βέβαιο είναι κι από τον ουρανό, κι όμως  χθες ιδρώναμε  τίμια,  ευλογημένοι και λαβωμένοι μαζί, σύμμαχοι κι εχθροί μαζί, να μην περάσει ο χρόνος.

Απ’ το Σύνταγμα τ’ ακούσαμε.
Όλη η Αθήνα βούιζε.
Ήρθε.
2016.

Εμείς, δίχως λέξη, ξαναριχτήκαμε στη μάταιη μάχη μας.




Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται...
Διαβάστε περισσότερα

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνε...
Διαβάστε περισσότερα

Ο τόπος ως βασικό εργαλείο ανάπτυξης. [Αλίκη Κατσαρού]

Ο τόπος, o κάθε τόπος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, τα οποία γίνονται βιώματα και γονίδια για τους κατοίκους, και μαζί, προσελκύουν τους επισκέπτες και τους δημιουργούν αναμνήσεις ζωής. Για παράδειγμα, ως τόπος το Παρίσι, το οποίο είναι ο δημοφιλέστερος προορισμός παγκοσμίως, δημιουργεί αναμνήσεις ευρωπαϊκής αστικής εμπειρίας, με καλλιτεχνική, γαστρονομική, αρχιτεκτονική και κοινωνική εμπειρία «ζωής». Οι Μαλδίβες από την άλλη είναι συνυφασμένες με την απόλυτη ξεκούραση και χαλάρωση των αισθήσεων, την αποκοπή από όλα τα στρες του δυτικού πολιτισμού. Ενώ η Αθήνα σημαίνει καλοκαίρι, ξεκούραση, πολιτισμό και πρόσβαση στα νησιά του Αιγαίου. Η Κέρκυρα αλήθεια τι σημαίνει και τι θέλουμε να σημαίνει; Θέλοντας να δώσουμε ταυτότητα στον προορισμό Κέρκυρα, αυθόρμητα, χωρίς μελέτες, στατιστικά κλπ, αρκεί να δούμε πώς εμείς νιώθουμε για τον τόπο μας. Οπωσδήποτε δεν αισθανόμαστε την αυτοπεποίθηση των Παριζιάνων, ούτε όμως διαβιώνουμε ως υπηρέτες των πλουσίων παραθεριστών όπως οι Μαλδιβι...
Διαβάστε περισσότερα