Είναι τα πεπραγμένα, οι θυμοί και οι συγκινήσεις, οι
ταυτίσεις και οι ρήξεις, οι τύχες και οι ατυχίες, άστο… είναι ο χρόνος τελικά.
40, 50, 60, τι σημασία έχει πότε συμβαίνει. Σημασία έχει ότι κάποτε
συμβαίνει.
Κάποτε, ολόκληρη η πραγματικότητα
φανερώνεται μπρος μας, και την κοιτάμε άναυδοι.
Πάντοτε βλέπαμε λίγο
από εδώ, λίγο από εκεί, βλέπαμε άκρες, μέσες, κι έτσι, μέσες-άκρες ξέραμε.
Ολόκληρη όμως την αλήθεια, τη μαθαίνουμε μόνο όταν ο χρόνος τη φέρει.
Άλλοι αντέχουν και γίνονται μεγαλύτεροι. Σε ηλικία και σε
ψυχή.
Άλλοι την κάνουνε σύντομα, κι ας έχουν το θαυμασμό και τη
δόξα όλου του κόσμου. Μα όλου, όπως ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, ας πούμε.
Θέλει θάρρος η αλήθεια. Πιο πολύ κι από τον πόλεμο. Ο πόλεμος
είναι έξω. Η αλήθεια είναι μέσα. Κι ό, τι είναι μέσα, ό, τι δε φαίνεται, δεν
είναι ότι δεν υπάρχει, είναι ότι θέλουμε άλλους φακούς για να το δούμε ολόκληρο,
να του δώσουμε ένα όνομα και μετά να λογαριαστούμε. Πριν φυσικά προλάβει και
μας φράξει την κεντρική αρτηρία, κλείνοντάς μας τη δίοδο, μαζί και την ανάσα.
Να δούμε αυτούς μας αγάπησαν, αυτούς που εκτελούσαν υποχρέωση
συγγενική, συζυγική δεν έχει σημασία, ποιοι μας μίσησαν κι ακόμα πιο ζόρικο να
δούμε καθαρά ποιοι μας αγάπησαν και μας μίσησαν μαζί, κάνοντάς μας μπαλάκι ταλαίπωρο, στο ανώμαλο έδαφος του
τερέν της αμφιθυμίας τους.
Να δούμε κι εμείς ποιους αγαπήσαμε και ποιους μισήσαμε; Τι μας
θύμιζαν αλήθεια; Με τι δικό μας παλιό που δε γιατρεύτηκε, έμοιαζαν;
Κι ύστερα, έξω από την αγάπη, στο μεγάλο κόσμο που θέλουμε να
δώσουμε αυτό που καθένας μας έχει, στον κόσμο που ίσως και να μην μας χωρά,
εκεί, να δούμε καθαρά ότι τα γεγονότα ορίζονται κάπως. Καθόλου όπως εμείς
νομίζαμε. Κι αν μας ξεγέλασαν τα χρώματα τα κόκκινα, δεν είναι ότι δεν
υπάρχουν. Είναι ότι τα ντύθηκαν οι ψεύτες, εκείνοι που ταιριάζουν μια χαρά με
το μαύρο, σε ερημωμένους πεζόδρομους, τα μεσάνυχτα γελώντας δυνατά γύρω από μια
μπουκάλα ουΐσκυ.
Η ολόκληρη αλήθεια, συνειδητοποίηση θα την έλεγαν οι φιλόλογοι,
σαν νέος χωροτάκτης ορίζει τα καινούργια μας σύνορα, τα αδιαπέραστα πια, από τις
λέξεις, από τις πράξεις, από τα αισθήματα που πιο καθαρά από ποτέ, δε μας αφορούν
πια. Καθόλου. Η ολόκληρη αλήθεια κατορθώνει ως μάγος να κάνει αόρατα λόγια κι
ανθρώπους, ομάδες και κόμματα, παρέες και συγγενείς.
40, 50, 60, τι σημασία έχει, η έκταση περιφράσσεται. Κι αν προς
στιγμή μοιάζει μικρή, ας μην ανησυχούμε, πελώρια είναι γιατί ο χώρος μας δεν
ορίζεται σε πλάτος, μα σε βάθος. Ο ουσιαστικός μας χώρος.
Μονάχα να προλάβουμε. Την αλήθεια.