Μια γραμμή.
Κόκκινη. Ναι, κόκκινη για να φαίνεται.
Την περνούν οι λίγοι. Της ζωής μας αυτοί που μπορούν.
Κοίτα, δεν είναι ίδια για σένα και για μένα.
Για σένα, τη γραμμή ακόμη την περνά ο σκανδαλιάρης πολιτικός
με τα μερικά εκατομμύρια σε ξένη τράπεζα. Ο μιζωμένος εργολάβος, κουμανταδόρος
της περιοχής. Η σταρλετίτσα με τους σμιλεμένους κοιλιακούς. Τους θαυμάζεις.
Έχω τη γραμμή μου κι έχεις τη δική σου.
Όχι ρε! Δεν έγινα ΚΚΕ.
Μ’ αρέσουν τα ωραία. Αγαπώ τα πολύτιμα.
Μα πιο πολύ αγαπώ τα πολυτίμως αποκτημένα.
Πού να σου εξηγώ τώρα.
Για τα αστραφτερά μάτια και τα καθαρά χέρια, τι να σου λέω.
Για την αλήθεια, εκείνην που μέσα και έξω από την πόρτα είναι ίδια. Για τον
πόνο που χτυπάει από χιλιόμετρα. Για την έγνοια του ελάχιστου.
Ήρθε κι εγκαταστάθηκε η κόκκινη γραμμή στη ζωή μου μαζί με τα πρώτα γκρίζα μαλλιά. Κομμωτήριο; Φυσικά. Λατρεύω την ομορφιά.
Μα αγαπώ και το γκρίζο.
Α, για τη γραμμή λέγαμε. Ναι. Είσαι απ’ έξω.
Πέρασαν όσοι στα κατάγματα έγιναν πατερίτσες, εκείνοι με τις
ήρεμες φωνές και τις ταραγμένες καρδιές, οι εραστές του διάφανου. Δεν εννοούμε
το διάφανο τζάμι της βιτρίνας. Άλλο, άλλο.
Πού να σου εξηγώ τώρα γιατί είσαι έξω από τη γραμμή.
Προσπάθησα τότε που κάναμε παρέα, και παίρναμε τα ίδια ναρκωτικά.
Δε με έπιαναν εμένα. Αλήθεια σου λέω. Ξύπναγα τα βράδια κι
έγραφα μύθους, τι μύθους, αλήθειες έγραφα γιατί μου ήταν αδύνατο να εθιστώ.
Καταλαβαίνω, δε φταις που εθίστηκες, σε έμπλεξαν, εσένα και
όλη την οικογένεια. Πώς να καθαρίσετε τώρα. Είναι πολλά τα χρέη στους εμπόρους.
Δεν κάνουν δώρα βλέπεις, τράπεζες είναι.
Τη γραμμή δε θα την περάσεις κι ας σου έχω ακόμα μια παλιά
φιλία. Αιτία, ο αμετανόητος εθισμός σου. Όμως κι αυτόν θα στον συγχωρούσα, αν μπορούσαμε να θαυμάζουμε τα ίδια πράγματα. Εκεί είναι που μας χωρίζει η κόκκινη γραμμή.
Γι’ αυτό σε παρακαλώ, μην με παίρνεις πια τηλέφωνο. Με
φέρνεις σε δύσκολη θέση.