Μολύβι, ο ουρανός κι
όλος ο αέρας. Έτσι όπως κατακάθεται στους ώμους μου πρωί-πρωί, και τους
κυρτώνει, πονάει τον αυχένα και συμπιέζει τις σκέψεις που ούτως ή άλλως είναι
γκρίζες και καφέ.
Χθες η κόρη μου δεν
μπορούσε να κοιμηθεί, φοβόταν. Φαντάσματα δεν έχουμε σπίτι μας. ISIS έχουμε, στις ειδήσεις. Κι όπως κάθε
βράδυ στις εννιά, με τη συνέπεια του
γνήσιου συστημικού κυττάρου που είμαστε,
τις παρακολουθούμε, δημιουργούμε μοιραία και το σκηνικό του φόβου μας.
Κυρίως στην ηλικία των δέκα.
Πώς να εξηγήσεις στην μικρή ότι είσαι αρκετά ασήμαντος για να
φοβάσαι; Τόσο ασήμαντος που ποτέ δεν άρθρωσες μια κουβέντα εξόδου από το άγιο
σύστημα της υφιστάμενης, εφησυχασμένης σου κατάστασης.
Τριακόσια χιλιόμετρα απέχουμε, εμείς οι νησιώτες της γαλάζιας
λίμνης, από τον τόπο που οι σειρήνες του πολέμου βόγκηξαν το 1999, επειδή η
τάξις έπρεπε να επιβληθεί. Η τάξις, μάλιστα. Στη Γιουγκοσλαβία, μάλιστα. Από
ποιους; Μάλιστα.
Την ίδια ώρα που ισοπεδωνόταν νοσοκομεία και σχολεία, στην
οδική απόσταση των τεσσάρων ωρών από εδώ, εμείς, -και ας μην μιλώ για
λογαριασμό όλων-, εγώ, αγόραζα αρώματα και παπούτσια από ωραία μαγαζιά με
φωτισμένες βιτρίνες. Μπορεί και να στενοχωριόμουν που δεν μπορούσα να τα
αγοράσω όλα.
Θυμάμαι, είχα κλάψει για λίγο, μόλις είδα στις ειδήσεις ότι
ξεκινά ο πόλεμος αλλά πολύ γρήγορα, συνέχισα τα ψώνια μου.
Χθες βράδυ και ακόμα σήμερα το πρωί, με αυτό το βάρος του
μολυβιού στους ώμους, για το οποίο λίγο φταίει ο καιρός και πολύ οι καιροί,
προσπαθούσα να πείσω το φοβισμένο μουτράκι να μην επηρεάζεται από τις ειδήσεις.
Καλά που δεν της είπα ότι το απόγευμα θα της αγοράσω παπούτσια για να μην
στενοχωριέται…
Τι να της έλεγα; Πόσο ασήμαντοι είμαστε, ώστε να μην
φοβόμαστε;
Τόσο ασήμαντοι μικρή
μου, όσο και μοιραίοι. Σαν κομμάτι ενός παζλ, από αυτά τα τεράστια, των
χιλιάδων κομματιών, που παίρνει καιρό να τα ενώσεις, αλλά που αν χάσεις ή
τοποθετήσεις σε λάθος θέση ένα, χαλάς την ισορροπία. Σαν ένα τέτοιο κομμάτι
είμαστε, οι άνθρωποι κι ο τόπος μας, συντηρημένοι «ειρηνικά» στη θέση μας για
να μην χαλάσει η γεωπολιτική ισορροπία. Χωρίς φωνή. Μόνον με ακοή. Και υπακοή.
Ακόμη και όταν χαλάει η ισορροπία.
Ο κύβος ερρίφθη. Ειδήσεις δεν θα ξαναδούμε. Υπάκουοι και
απαθείς θεατές μιας προβολής που λίγο-λίγο συνηθίζεται και αθόρυβα προσθέτει μολυβένια βάρη σε ανήλικους
ώμους, δε θα γινόμαστε πια. Για να μην κυρτώσουν κι εκείνοι κάποτε, σκυμμένοι
στο έτσι πρέπει και έτσι είναι της αγίας τάξης των καιρών.