Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δεν οφείλετε σχεδόν τίποτα [Αλίκη Κατσαρού]

Πολλά ταξίδια, πολλά ξενύχτια και κάποια βιβλία.
Ένα πρωί μια μπλε γραμμή στο λευκό στυλό του φαρμακείου.
Λιγότερα ταξίδια, άλλα  ξενύχτια, με μπιμπερό στο χέρι και άλλα  βιβλία, με ανάγλυφα παπάκια και κοτούλες.

Επαναλάβατε παρακαλώ.

Δις.

Θα μπορούσε να είναι τρις. Μα μόλις πετάχτηκε το τελευταίο πάμπερ στα απορρίμματα, άρχισε το αληθινό ταξίδι, ‘το πιο μακρύ ταξίδι μου’ εσείς, και δε χωρούν άλλοι επιβάτες, η ομάδα είναι πλήρης.

Ενοχές, φοβίες, λατρεία, όνειρα, ιδέες και ιδεοληψίες, πίστη και θαυμασμός, γέλιο και κλάμα,  απλωμένα στα όσα τετραγωνικά του δικού μας κόσμου.

Παιχνίδι με τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.
Παιχνίδι με τη δημοκρατία.
Παιχνίδι με το ποιος είσαι και ποιος είμαι.
Παιχνίδι ακόμα και με το Εγώ. Το Εγώ που μαζί μεγάλωσε και μίκρυνε σε μια τέλεια ισορροπία αλληλεγγύης.



Κι ακόμα, ένα άλλο, προκλητικό παιχνίδι με το DNA. Να σας μαθαίνω τα μεν και να ξεφυτρώνουν τα δε, φυτεμένα ποιος ξέρει από πότε, στο βιολογικό πλέγμα της δικής ύπαρξης. Έτσι, να μαθαίνω εγώ να σέβομαι ό, τι είστε, παρεμβάσεις δε χωρούν. Αγαπώ αυτό που είστε κι όχι αυτό που θα ήθελα να είστε.

Κι ακόμα αγαπώ  τα άνθη του μυαλού σας όταν μοσχομυρίζουν στην έκφρασή σας, λέω, καλό λίπασμα βάλαμε. Ναι, βάλαμε. Δεν είμαι μόνη μου στο ταξίδι. Όσο η μητέρα, τόσο κι ο πατέρας, βάρος ειδικό είναι στα σταθερά σας βήματα. Κυρίως σ’ εκείνα έξω από τα τετραγωνικά του δικού μας κόσμου.

Για τα δικά σας αυτόνομα βήματα συμβαίνει το δικό μας το ταξίδι.  Για το δικό σας μεγάλο ταξίδι στη ζωή. Τούτο είναι, ας πούμε, ‘προπαρασκευαστικό’.

Και πού είστε; Δεν οφείλετε σχεδόν τίποτα. Εγώ σας οφείλω. Τα οδοιπορικά μου, για το πιο μεγάλο ταξίδι, το χωρίς όρια, το γεμάτο ανακαλύψεις, το γεμάτο συναισθήματα, το γενικώς γεμάτο, ξεχειλίζον, απέραντο ταξίδι που μου χαρίζετε, το ταξίδι της Μητρότητας.

Είπα σχεδόν, γιατί κάτι θέλω να σας ζητήσω, μοναδική πληρωμή: Στην αποβίβαση, να μου κλείσετε εσείς τα μάτια.








Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται...
Διαβάστε περισσότερα

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνε...
Διαβάστε περισσότερα

Ο τόπος ως βασικό εργαλείο ανάπτυξης. [Αλίκη Κατσαρού]

Ο τόπος, o κάθε τόπος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, τα οποία γίνονται βιώματα και γονίδια για τους κατοίκους, και μαζί, προσελκύουν τους επισκέπτες και τους δημιουργούν αναμνήσεις ζωής. Για παράδειγμα, ως τόπος το Παρίσι, το οποίο είναι ο δημοφιλέστερος προορισμός παγκοσμίως, δημιουργεί αναμνήσεις ευρωπαϊκής αστικής εμπειρίας, με καλλιτεχνική, γαστρονομική, αρχιτεκτονική και κοινωνική εμπειρία «ζωής». Οι Μαλδίβες από την άλλη είναι συνυφασμένες με την απόλυτη ξεκούραση και χαλάρωση των αισθήσεων, την αποκοπή από όλα τα στρες του δυτικού πολιτισμού. Ενώ η Αθήνα σημαίνει καλοκαίρι, ξεκούραση, πολιτισμό και πρόσβαση στα νησιά του Αιγαίου. Η Κέρκυρα αλήθεια τι σημαίνει και τι θέλουμε να σημαίνει; Θέλοντας να δώσουμε ταυτότητα στον προορισμό Κέρκυρα, αυθόρμητα, χωρίς μελέτες, στατιστικά κλπ, αρκεί να δούμε πώς εμείς νιώθουμε για τον τόπο μας. Οπωσδήποτε δεν αισθανόμαστε την αυτοπεποίθηση των Παριζιάνων, ούτε όμως διαβιώνουμε ως υπηρέτες των πλουσίων παραθεριστών όπως οι Μαλδιβι...
Διαβάστε περισσότερα