Οι φιλενάδες μου με κοιτούν άναυδες που μαρτυρώ ευθαρσώς την
ηλικία μου.
Μάλιστα συνήθως βάζω και λίγο παραπάνω για να παίρνω κομπλιμέντα
«μα δε σου φαίνεται», χεχε!
Έχω και μια αδυναμία
στους ώριμους άντρες, ανέκαθεν οι ασημένιοι κρόταφοι αναστάτωναν κάπως τα
όνειρά μου (αρκεί να είναι ωραίοι κρόταφοι με περιεχόμενο –το σκέτο ασημί δεν…),
γεγονός που μου χαρίζει γενναιόδωρα το ρόλο της ‘μικρής’ ακόμα και στα Σαράντα.
Σαράντα. Μάλιστα με κεφαλαίο.
Σαράντα χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να εννοήσουμε «πολλά»,
μας έλεγε η αείμνηστη δασκάλα μας, η κυρία Στέλλα.
Χμ, πολλά.
Πολλά τα κάνει πράγματι το γεγονός ότι είναι τα μισά: σύμφωνα με τη μαθηματική πράξη της διαίρεσης,
έστω πως το προσδοκώμενο είναι τα ογδόντα (αν δε μας βρουν αρρώστια θανατηφόρα,
δυστύχημα, τρομοκρατικό χτύπημα ή αυτοκτονία –αφιερωμένη στους πολιτικούς μας),
τα σαράντα είναι ακριβώς τα μισά.
Είναι το μεταίχμιο. Το σημείο που διαλέγεις, ξεδιαλέγεις,
πετάς, προτιμάς. Είναι η γεωγραφική έκταση με καθορισμένα σύνορα και βρίσκεται εκτός
Σέγκεν οπωσδήποτε. Διαβατήριο απαραίτητο. Για τους απέξω.
Ε, καλά, οι απομέσα δε φεύγουν πια με τίποτα. Ή σχεδόν.
Σ’ αυτό λοιπόν το ούτε μεγάλο και ούτε μικρό ηλικιακό
άθροισμα (γιατί όλη η ζωή για άθροισμα πρόκειται εν τέλει –αισθημάτων,
ανθρώπων, γεγονότων), τελείται ένας τίμιος λογαριασμός με το σώμα, με το μυαλό,
με την ψυχή και με την τσέπη.
Πώς ωφελήθηκε και πώς ζημίωσε καθένα από αυτά.
Είναι αλήθεια πως στα είκοσι, ακόμα και στα τριάντα, αν η
κραιπάλη δε λέγεται ηρωίνη, μπορείς να κακοποιείς το σώμα σου όσο γουστάρεις με
νικοτίνες, αλκοόλες, συντηρητικά και καθισιό κι αυτό να λάμπει σαν να βγήκες
από εξώφυλλο της Vogue.
Το ίδιο με το μυαλό. Δε θα σε πουν χαζή. Μικρή θα σε πουν, αν
πεις και καμιά μπαρούφα παραπάνω.
Με την ψυχή δε, τη δίνεις την κακομοίρα σ΄ όποιον έχει κάτι
ψήγματα δημίου στη δική του, και στην κανονίζει, αλλά εκείνη, λόγω νεότητας,
όχι μονάχα αντέχει, εκπαιδεύεται κιόλας.
Όσο για την τσέπη, η σχέση μαζί της στη νεότητα, είναι μια
επιφανειακή σχέση αλληλοεξυπηρέτησης, διότι ποτέ δεν έχεις σκεφτεί ότι στην ανάγκη
θα χρειαστείς φυλαγμένα λεφτά, αφού συνήθως μια μαμά κι ένας μπαμπάς καλύπτουν.
Στα μισά όμως του δρόμου, στα σαράντα, το σώμα ζητά, το μυαλό
και η ψυχή το ίδιο και οπωσδήποτε η τσέπη.
Και όλα ζητούν αγάπη.
Είναι μάλλον η πρώτη φορά που απαιτείται σοβαρότητα απέναντι σε όλα, ακόμη και
σε αυτά που μοιάζουν επιφανειακά, όπως η ματαιοδοξία για ένα δυνατό σώμα και
μια ικανή τσέπη.
Είναι μάλλον η πρώτη φορά που μια μακρινή φωνούλα ειδοποιεί
για την αντίστροφη μέτρηση κι ας έχει αυτή αρχίσει από την εποχή της κολύμβησης
στον αμνιακό σάκο.
Είναι μάλλον η πρώτη φορά που το δικαίωμα στην επιλογή
γίνεται γλυκιά υποχρέωση.
Υποχρέωση αγάπης προς τον εαυτό.
Τον μικρό, μεγάλο, σπουδαίο εαυτό, όχημα μοναδικό της μικρής,
μεγάλης, σπουδαίας πορείας που του μέλλεται να διανύσει.
ΥΓ 1. Ψιλά γράμματα τα παραπάνω για τους πενηντάρηδες και άνω
φίλους, μα ας κατανοήσουν την πρώτη τούτη επαφή με το χρόνο, εγγράφως. Τους
ευχαριστώ.
ΥΓ 2. Η φωτό της Charlize Theron είναι ο θρίαμβος των Σαράντα αφιερωμένος σε όσες τα κρύβουν