Μια φίλη έγραψε πρόσφατα πολύ
εύστοχα ότι το καλυμμένο σώμα (για
λόγους θρησκευτικού φονταμενταλισμού) είναι το υπόδουλο σώμα.
Συμφωνώ απολύτως.
Αλλά τούτη η διαπίστωση ήρθε και
κόλλησε ενοχλητικά με μια άλλη μου σκέψη, καθώς παρατηρούσα την απίστευτη ομοιομορφία
των νέων γυναικών σε μια κοινωνική συγκέντρωση.
Τα εργαλεία χειραγώγησης, καταστολής,
υποταγής των γυναικών και της αποξένωσης από το ίδιο τους το σώμα είναι
αμέτρητα. Το ένα πιο αποτελεσματικό από το άλλο.
Κι αν, λέω αν, μια τόσο έκδηλη
καταπίεση όπως η μπούρκα σε όλες τις εκδοχές της, γεννάει μια αντίδραση, μια
επανάσταση, ενώνει φωνές, υψώνει γροθιές, γίνεται αντικείμενο συζήτησης και
διαμάχης, τι συμβαίνει με την άλλη «στολή», αυτήν του σέξυ, αψεγάδιαστου
θηλυκού; Αυτήν την υιοθετούμε ‘’μόνες μας’’, την ενστερνιζόμαστε, την
αφομοιώνουμε, τη θεωρούμε δική μας επιλογή. Ας μην αφήνει περιθώριο
διαφοροποίησης.
Διαστάσεις, λουκ, φάσιον, ύφος,
κίνηση όλα επιβεβλημένα, συχνά αφύσικα, κόντρα ρόλος.
Κακέκτυπο ελευθερίας.
Όπως αυτοβούλως υιοθετούμε τον
εξωφρενικό περιορισμό του «σώμα για παραλία» που υπονομεύει, που φορτίζει με
αίσθημα ντροπής ή αμηχανίας ακόμη και το μοναδικό μας αντίβαρο στην εποχή της
τρέλας που ζούμε: την επαφή μας με τη φύση, τον εξαγνισμό με το νερό, τη
χαλάρωση με την άμμο, την επαναφόρτιση με τον ήλιο.
Στη Μαυριτανία στέλνουν τα κορίτσια
σε ειδικά camps όπου τρέφονται και
δια της βίας (σαν τις χήνες για το φουά-γκρα) με σκοπό να πάρουν βάρος
και να προετοιμαστούν για ένα «καλό γάμο». Εκεί, για να είναι όμορφη και
ελκυστική μια γυναίκα για τους άνδρες, πρέπει να έχει καμπύλες στο σώμα και
ραγάδες. Τα δικά μας κορίτσια αυτοκτονούν με νευρική ανορεξία στην προσπάθεια
να μοιάσουν στα μοντέλα.
Εμείς οι ‘’προχωρημένες Δυτικές’’ επιτρέπουμε
να μετατρέπεται το σώμα μας - το ντυμένο, το γυμνό, το ημίγυμνο, δεν έχει
σημασία- σε φυλακή μας, σε περιοριστικό παράγοντα, σε πηγή δυστυχίας. Καθώς το
σώμα είναι ανυπάκουο, σχεδόν αυτόβουλο, απαιτεί τις δικές του χαρές, τις δικές
του απολαύσεις. Αλλά σε κανέναν πολιτισμό αυτό δεν θεωρείται δικαίωμα του
γυναικείου σώματος. Απλώς διαφέρουν τα εργαλεία χειραγώγησής του.
Η κλειτοριδεκτομή μας κάνει και
φρίττουμε, δικαίως. Ακρωτηριασμός με στόχο τη στέρηση της απόλαυσης.
Η λιποαναρρόφηση, το λίφτινγκ κι όλη
η χειρουργική της ομορφιάς, όχι.
Αυτά είναι προϋπόθεση για την
απόλαυση ή τουλάχιστον μετοχές στο χρηματιστήριο του αρέσω άρα υπάρχω.
Λέω, λοιπόν, ότι η ανδροκρατική
λογική έχει τώρα καταγάγει την πιο λαμπρή της νίκη. Στην εποχή που υποτίθεται
ότι απολαμβάνουμε δικαιώματα και ελευθερία επιλογών, εμείς επιλέγουμε να
βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια ΤΟΥ, να μας μετράμε με το δικό του
καντάρι, να υπολογίζουμε την αξία μας με βάση το δικό του γούστο, επίσης
διαμορφωμένο μέσα από επικοινωνιακούς βομβαρδισμούς.
Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν πρέπει
κανείς/καμιά να φροντίζει τον εαυτό του/της και να έχει ευχάριστο
παρουσιαστικό. Επιμένω όμως ότι στην φύση και στην τέχνη η ομορφιά δεν είναι
ανελαστικό καλούπι, πολλές φορές έγκειται στη διαφορά.