Δεν ήταν κι εύκολο μετά από τόσους γύρους του κόσμου
ως πλοίαρχος σε μεγαθήρια να σε υποχρεώνουν οι οικογενειακές συνθήκες να κάνεις
τον καπετάνιο στη γραμμή Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα. Δεν ήταν όμως τύπος ούτε της
κατάθλιψης, ούτε του ποτού και του τσιγάρου, ήταν πάντα άνθρωπος της συνέπειας.
Έτσι, με συνείδηση υπηρέτησε τα νέα του καθήκοντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο,
άντε και με μερικές αψιμαχίες παραπάνω όταν οι άλλοι ήταν ασυνεπείς.
Την αγάπη του στη θάλασσα την έβγαλε
όλη σε ένα ψαροντούφεκο και ένα ταχύπλοο σκάφος. Κρις-κραφτ τα λέγαμε τότε, και
εγώ ως κόρη έζησα όλα μου τα καλοκαίρια πηδώντας από τη στεριά στο σκάφος και
ανάποδα για να δέσω στα μικρολίμανα του νησιού που μας έπαιρνε στα ρεπό του.
Μια ζωή ξυπόλυτη, με μια δρασκελιά
βρισκόμουν από την πλώρη στο μόλο, έδενα σε δευτερόλεπτα και δε χρειαζόμουν
ποτέ οδηγίες για μπαλόνια, άγκυρες και τα ρέστα. Τον προλάβαινα από την ηλικία
του δημοτικού.
Τα νεύρα μου τσατάλια κάθε φορά γιατί
μας υποχρέωνε να φοράμε σωσίβια, εμένα και τον αδελφό μου ακόμα και στην πιο
μικρή διαδρομή. Μάλιστα. Ο πλοίαρχος των μεγάλων φορτηγών πλοίων μας έβαζε
σωσίβια για πέντε μίλια δρόμο. Τα νεύρα μου
επίσης τσατάλια επειδή μέσα στα
λιμάνια και στις μαρίνες πήγαινε σαν χελώνα και ανυπομονούσα αφόρητα για το
αγαπημένο μου άραγμα.
Μεσοθαλασσίς, κάνα δυο φορές που μας
πλεύρισε το λιμενικό για έλεγχο, μόλις έβλεπαν τον πατέρα μου έλεγαν ένα
‘καλημέρα καπετάνιε’ σηκώνοντας το καπέλο. Τότε εγώ φούσκωνα κι άλλο μέσα στο
φουσκωτό μου σωσίβιο από υπερηφάνεια και εντάξει, τον συγχωρούσα για τα
υπόλοιπα, γιατί καμάρωνα που ήξεραν τον μπαμπά μου και δεν του έκαναν έλεγχο,
όπως στους υπόλοιπους οδηγούς σκαφών.
Μια φορά, στα μεγαλύτερα χρόνια,
έτυχα σε ένα περιστατικό: το λιμενικό είχε σταματήσει έναν νεαρό και την παρέα
του για μεγάλη ταχύτητα μέσα στη μαρίνα. Ο νεαρός παρακαλούσε τους λιμενικούς
να δεχτούν να μιλήσουν στο τηλέφωνο με τον μπαμπά του. Ο μπαμπάς του ήταν πολιτικός.
Τότε σεβάστηκα ακόμα περισσότερο το
δικό μου μπαμπά, που δεν ήταν βουλευτής. Και χάρηκα κι άλλο που είμαι κόρη του
κι ας έπρεπε να φοράω σωσίβιο πάντα και να ανυπομονώ για το άραγμα.
Σήμερα είναι 80 ετών και δεν έχει
σκάφος. Ούτε εγώ έχω.
Έχω όμως όλη την πείρα και τη
θαλασσινή ζωή που μου έμαθε ώστε να παθαίνω σοβαρή αλλεργία με όλους εκείνους
που η σχέση τους με τη θάλασσα περιορίζεται στην οικονομική δυνατότητα της
απόκτησης ενός σκάφους.
Κι έχω όλο το δικαίωμα να εκρήγνυμαι
από θυμό με περιστατικά όπως το δυστύχημα της Αίγινας.
Γιατί τη θάλασσα όπως μας έλεγε ο
πατέρας μας «Δεν πρέπει να τη σέβεσαι. Πρέπει να τη φοβάσαι». Και γιατί πρέπει και να την
αγαπάς. Όσοι ψάχνουν πίστα για επίδειξη ανδρισμού στη θάλασσα, διάλεξαν λάθος
στοιχείο.