Σήμερα ειδοποιεί το facebook ότι είναι η Παγκόσμια Ημέρα
Κοριτσιού. Κι εμένα οι Παγκόσμιες Ημέρες όπως και οι ονομαστικές εορτές δε μου
αρέσουν καθόλου. Αλλά μου αρέσουν τα κορίτσια. Τα λατρεύω.
Όχι επειδή αισθάνομαι ακόμα ένα κορίτσι έστω και σε ένα μικρό
κομμάτι του εαυτού που ολοένα και συρρικνώνεται και ενίοτε απότομα και βίαια,
ούτε επειδή λατρεύω την κόρη μου, γιατί αυτό είναι αυτονόητο.
Λατρεύω τα κορίτσια γιατί έχουν κάτι από την ομορφιά ενός φρέσκου
λουλουδιού, κάτι από την εύθραυστη υφή ενός λεπτού κλαριού κι ακόμα κάτι από
τον κίνδυνο να μαραθούν απότομα σαν το λουλούδι και το κλαρί να βράχηκε με
δηλητήριο.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω αν η φύση προόρισε τα κορίτσια να
έχουν κάτι από μάνα ή αν το οικογενειακό και κοινωνικό πρότυπο τους χάρισε μια τέτοια
προσομοίωση από τα μονά ακόμα χρόνια της ζωής τους, πάντως σε συνθήκες πολέμου,
φτώχειας και καταστροφής τα κορίτσια χωρούν στη μορφή τους όλη τη συγκίνηση της
μάνας προστάτιδας των άλλων.
Πέραν όμως των τραγικών συνθηκών, στην κάθε μέρα του, ας πούμε,
πολιτισμένου δυτικού κόσμου, τα κορίτσια παραμένουν συγκινητικά.
Φυτρωμένα σε έναν κόσμο εικόνας, όπου τα πρότυπα της καλαισθησίας
μπερδεύονται με την κοινωνικο-οικονομική επιφάνεια, πασχίζουν να ισορροπήσουν
στα πρόωρα αγορασμένα τακούνια τους και να μην γελοιοποιηθούν με τη μουτζούρα
από το κλεμμένο άι-λάινερ της μαμάς τους. Αν το καταφέρουν παράλληλα με την
καλή τους απόδοση στην εκπαίδευση, τα κορίτσια κερδίζουν το χειροκρότημα των
πολλών άλλων που λέει μπράβο είσαι όμορφη αλλά δεν είσαι ηλίθια ή είσαι έξυπνη
αλλά δεν είσαι άσχημη. Αγχωτικό. Στραβό. Κι ανάποδο.
Αλλά κι αν δεν το κερδίσουν επειδή δεν τις ενδιαφέρει,
οπωσδήποτε τα περισσότερα κορίτσια έχουν να παλέψουν με την επίκριση για το
κοντό σορτσάκι, για τον αφαλό που φαίνεται, για τα πέντε σκουλαρίκια στο πτερύγιο
του αυτιού και πάει λέγοντας. Ίσως να παλέψουν και με τη λέξη τσούλα που είπε
για εκείνες η γειτόνισσα ή με τη λέξη τρελοκομείο που λέει ο θείος Τάσος από το
χωριό.
Το χειροκρότημα και η πάλη με τους άλλους είναι αναγκαστικά
κι ας μην τα επέλεξαν, κι ας οφείλονται καθαρά στην έλλειψη επαρκούς αριθμού
οργασμών στη ζωή αυτών των άλλων. Τη φυσική όμως αυτή έλλειψη την πληρώνουν πάντα
τα κορίτσια, ποτέ τα αγόρια.
Τα κορίτσια πληρώνουν γενικά τα σεξουαλικά προβλήματα της κοινωνίας
αλλά ας μην μπούμε σε ζητήματα παρενόχλησης και κακοποίησης γιατί αυτά ανήκουν στους
επιστήμονες της ιατρικής και της νομικής επιστήμης.
Ας μείνουμε στην τρυφερή πλευρά της καθημερινότητας των
σύγχρονων κοριτσιών που κοιτώντας τα ανέμελα να διασχίζουν τους πεζόδρομους με
τα στενά τους τζην σκέφτομαι πως έχουν λίγο από τραγικές ηρωίδες στα μάτια των
μεγαλύτερων γυναικών. Γιατί εμείς ξέρουμε τι θα τους συμβεί. Θα αμφισβητηθούν,
θα κατηγορηθούν και θα κληθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες ή ότι
είναι ελέφαντες δεκαπλάσιες φορές περισσότερες από τα αγόρια. Κι αυτό θα συμβεί
σε όποιο επάγγελμα κι αν διαλέξουν εκτός κι αν επιλέξουν κάτι εντελώς
γυναικείο. Θα συμβεί ακόμη κι αν δεν κάνουν κανένα επάγγελμα.
Και μαζί με τον αγώνα τους να ισοσκελίσουν την αδικία του πώς
υπάρχουν σε κάθε χώρο θα είναι μητέρες,
θα είναι κοκέτες και φευ, θα είναι και η λέξη που μισώ: νοικοκυρές!
Ξέρω, ξέρω, δε συμβαίνει όπως παλιά. Έχουν αλλάξει τα
πράγματα. Οι έξυπνες γυναίκες τα καταφέρνουν.
Ρωτήστε τις.
Κι αν δε νοσταλγήσουν βουρκωμένες την εποχή που ήταν κορίτσια
με την ομορφιά του φρέσκου λουλουδιού και την ευαισθησία που έχει ένα κλαράκι,
την εποχή που δεν ήξεραν τι ακριβώς τις περίμενε, θα πετάξω τα τακούνια μου
τυλιγμένα στο πτυχίο μου στον κοντινότερο κάδο απορριμμάτων.