Είμαι το παιδί που δεν είχε αφίσες τραγουδιστών στο δωμάτιό
του.
Είμαι η ενήλικας που δεν έχει εικόνες αγίων πάνω από το
κρεβάτι της.
Η αναγνώστρια που δεν ξέρει να απαντήσει ποιος είναι ο
αγαπημένος της συγγραφέας.
Και ας μη συνεχίσω, κατανοητό είναι, δεν είχα ποτέ είδωλα.
Ακόμα και τη Δήμητρα Γαλάνη, που την ακολουθώ από 13 χρονών, της
στέλνω σημειώματα στις συναυλίες της όταν πηγαίνω, αλλά ανατριχιάζω στην ιδέα
να φωτογραφηθώ με τη διασημότητά της. Όπως ανατριχιάζω να διατηρώ σχέσεις με
όσους παλιούς γνωστούς και φίλους έγιναν υπουργοί, γνωστοί ηθοποιοί και άλλα ‘celebrities’.
Είμαι όμως κάποια που θαυμάζει πολύ.
Και είμαι τυχερή γιατί έχω ανθρώπους που είναι κοντά μου και τους
θαυμάζω πολύ.
Όπως νομίζω ότι η πίστη είναι κάτι πολύ προσωπικό, δηλαδή όσα
και να μου πει εμένα ο παπάς, δεν πιάνουνε μπροστά στην δική μου εσωτερική
σχέση με το Χριστό, έτσι και ο θαυμασμός είναι κάτι προσωπικό, δικό μας, που δε
μοιράζεται σε φυλλάδες, αφίσες και εκράν.
Γι’ αυτό αισθάνομαι τυχερή, γιατί οι άνθρωποι που θαυμάζω
βρίσκονται γύρω μου, ανάμεσά μας, κοντά μου. Είναι οι άνθρωποι που με εμπνέουν,
που με αποδέχονται και που με κρίνουν. Και όπως είναι φωλιά η αποδοχή τους,
άλλο τόσο φωλιά είναι και η κριτική τους γιατί μου δημιουργεί μιαν απέραντη
ασφάλεια. Με βελτιώνει με αγάπη, καμία σχέση δεν έχει με τη στείρα εκ του
μακρόθεν κριτική.
Όσον αφορά τον έρωτα, ο Κίσσιγκερ είχε πει τη διάσημη ρήση
ότι η εξουσία είναι το μεγαλύτερο αφροδισιακό. Όχι κύριε μου, ο θαυμασμός
είναι!
Οι άνθρωποί μου, ναι είναι δικοί μου, μάλλον οι πιο πολλοί
είναι γυναίκες, έχουν όλοι ένα κοινό χαρακτηριστικό: έχουν δουλέψει σκληρά.
Ούτε σε λατομείο, ούτε σε γραφείο, ούτε σε επιχείρηση αν και
αυτά μπορεί να συμπεριλαμβάνονται. Βασικά, έχουν δουλέψει πολύ σκληρά με τον
εαυτό τους.
Η αυτογνωσία τους, η ισορροπία τους και η σταθερότητά τους
είναι τα κέρδη της κοπιαστικής τους εργασίας, και πάνε χέρι-χέρι τα κέρδη με τις
αδυναμίες τους περπατώντας σε ένα δρόμο που μπορούν άνετα να μοιραστούν με άλλους ανθρώπους, με καλοσύνη
και χαμόγελο.
Η μεγαλύτερη δυσκολία μου με τους ανθρώπους αυτούς είναι που
δεν μπορώ να τους πω «Σε θαυμάζω». Σαν κόμπος στο λαιμό, το ντρέπομαι, το
καταπίνω. Έχω μιαν ελπίδα πως το βλέπουν στα μάτια μου, αλλά ίσως είναι αρκετά
σεμνοί για να το διακρίνουν.
Μπορεί μια μέρα να φτιάξω ένα κολάζ στο τοίχο μου, με
φωτογραφίες τους. Να τους βάλω όλους μαζί σαν παζλ μιας εικόνας που θα μπορούσε
να είναι και η θρησκεία που δεν έχω. Θ’ αφήσω και κενές θέσεις στο κολάζ μου
γιατί ναι, το πιστεύω, θα ΄ρθουν κι άλλοι να προστεθούν στο μεγάλο κάδρο της αληθινής
ζωής που όλοι εμείς αγαπάμε.