Έφτασα πια στην εποχή της συνείδησης ότι ο χρόνος είναι μια
τεχνητή έννοια, θα μπορούσε να έχει οριστεί και αλλιώς, και άρα καμιά καλή ή
κακή χρονιά δεν αποχωρεί με τις χαρές ή τις πίκρες της, ώστε να δώσει τη θέση της
σε μια νέα με τις δικές της ευχές ή κατάρες.
Δε θα λυπηθώ για τους διασήμους που έφυγαν, περισσότερο από
όσο για τις μανάδες που φεύγουν από τον πόλεμο με τα μωρά τους κατάσαρκα μπας
και σωθούν. Λιγότερο θα λυπηθώ, συγχωρέστε με, συμφωνώντας με τον καρδιακό μου
φίλο Σπύρο, το άλλο μισό του Spiral μας. Ούτε θα λυπηθώ που στην Αμερική εξελέγη Πρόεδρος ο
εθνικός τους καραγκιόζης διότι οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν.
Έτσι, δε θα λυπηθώ και τον εαυτό μου που πήρε αυτούς που του άξιζε, έναν
πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση που αποδεικνύει καθημερινά ότι μάλλον αδυνατεί να
διοικήσει ακόμα και περίπτερο.
Γενικά δεν πιστεύω πως οι χρονιές μπαίνουν και βγαίνουν με το
μαγικό ραβδί μιας νεράιδας που ξέρει αν θα είναι καλές ή κακές, σαν τις μοίρες
πάνω από την κούνια των νεογέννητων. Αυτό θα αποτελούσε μια ατομική, ή έστω
πολύ περιορισμένη προσέγγιση.
Αν καθένας από εμάς θα ερωτευτεί, θα αρρωστήσει, θα πεθάνει ή
θα κερδίσει το λαχείο, νομίζω δεν αφορά καμία χρονιά του γένους των ανθρώπων.
Πιστεύω στη συλλογική χαρά και στη συλλογική λύπη.
Στη συλλογική ευημερία του πολιτισμού των ανθρώπων, και όχι
κατ’ ανάγκη του δυτικού. Στην ευημερία τη βασισμένη σε δικαιοσύνη και ειρήνη
που τα κράτη οφείλουν να εξασφαλίζουν. Και που
δεν την εξασφαλίζουν διότι οι ηγεσίες τους δε λειτουργούν σαν υπηρέτες
κρατών αλλά σαν συμμορίες ευφυέστατων επιτήδειων που υπηρετούν ίδια και ομοίων
τους συμφέροντα.
Η συλλογική χαρά όταν έχει οικοδομηθεί, μπορεί να διαταραχθεί
μονάχα από φυσικές καταστροφές και ακόμα
και αυτές μπορούν να προληφθούν όταν το σύνολο και η προκοπή του είναι η προτεραιότητα
των διαχειριστών της εξουσίας.
Φυσικά και δεν ανακαλύπτω την πυρίτιδα με τα παραπάνω, απλώς
εξηγώ το γεγονός ότι για μένα κανένας γέρος χρόνος δε θα φύγει και κανένας νέος
χρόνος δε θα έρθει με συνοδεία πυροτεχνημάτων πιστεύοντας πραγματικά ότι κάτι
αλλάζει.
Η πραγματικότητα θα συνεχίσει να είναι ίδια με καρέκλες
καρφωμένες στα οπίσθια ανθρώπων που δεν τις αποχωρίζονται ούτε όταν περπατούν όπως
γράφει ο αγαπητός Σπύρος Σίγμα στο βιβλίο του Η Αρρώστια του Ονείρου και με
διαστροφικά συγκεντρωμένο τον πλούτο στο ένα τοις εκατό των ανθρώπων.
Μια καλή ευκαιρία είναι η παραμονή της Πρωτοχρονιάς για να
φορέσω τις εξαίσιες nude γόβες που μου χάρισε η αγαπημένη μου Ισαβέλλα στα γενέθλιά
μου, να πιω λίγο παραπάνω και να λικνιστώ στο ρυθμό της μουσικής αγκαλιά με τους αγαπημένους μου.
Γιατί είναι γεγονός, πως όσο πιο ρεαλιστές μας κάνουν τα
χρόνια που περνούν, τόσο πιο χαρούμενους μας κάνει η αγάπη και οι άνθρωποι που
επιλέγουμε να τη μοιραστούμε και ξέρουμε και εμείς και αυτοί γιατί το κάνουμε.
Δεν είναι ακριβώς άμυνα.
Είναι τρόπος να ζεις σε μια εποχή που δε θέλει ακριβώς να
ζούμε.
Η αγάπη.