Μπήκε
Απρίλης. Μπορείς να περάσεις μια βόλτα από εδώ σήμερα. Έλα πες μου ότι με
αγαπάς ως το τέρμα, χωρίς ημίμετρα και
'ναι μεν αλλά', πες απλά ένα "φύγαμε και όπου μας βγάλει". Θα κάνω την έκπληκτη, στο ορκίζομαι.
Πες μου κάτι
βαρύγδουπο, όπως "Θα ζήσουμε μαζί και θα πεθάνουμε μαζί".
Πες μου αν
θες, κάτι ρομαντικό, όπως 'Μαζί θα μας βρίσκουν τα καλοκαίρια στα αποπνικτικά
από τη ζέστη, αυτοκίνητα, στο δρόμο για
την θάλασσα. Μαζί θα ζεσταίνουμε τους κρύους χειμώνες με σώματα- παπλώματα."
Πες μου
μικροπράγματα όπως "Θες να έρθω να σου μαγειρέψω την άλλη εβδομάδα;" ή
"Άκουσα για ένα ωραίο ταβερνάκι που άνοιξε, πάμε καμιά μέρα;" Κάτι που να κρύβει ελπίδα
και καθημερινότητα μαζί. Ναι, ναι σε όλα θα σου πω και ας ξέρω πως δεν θα μου
μαγειρέψεις και ας ξέρω πως δεν θα πάμε ποτέ, εκεί που λες.
Μίλησε μου
για εκδρομές και αποδράσεις. Θα
καταλήξουμε σε αυτό που θέλεις- ένα χωριό, από αυτά που αγαπάς, κάπου στα βουνά.
Μήπως με νοιάζει το πού; Πότε με ένοιαζε;
Πες μου ό,τι
θες και εγώ θα σε πιστέψω. Η ψυχή μου για λίγο θα γλυκάνει. Μέλι ζεστό θα
τρέξει μέσα μου. Στα χείλη μου κανείς δεν θα μπορεί να μου πάρει το χαμόγελο. Αν
γύρω είναι σκοτάδι, μην ανησυχείς, δες πώς θα λάμψουν τα μάτια μου, σκορπώντας
φώς.
Έλα για μια
ώρα. Το συμφωνούμε αν θες, έλα μια με δύο, δύο με τρεις. Έλα μεσημέρι,
απόγευμα, βράδυ. Είμαι εδώ πάντα, δεν είμαι;
Πες μου
"Μου έλειψες".
Πες μου
" Σε σκεφτόμουν όλον αυτόν τον καιρό."
Και εγώ θα
γνέψω καταφατικά, συγκαταβατικά σχεδόν, το κεφάλι, σα να σε πιστεύω.
Θα σε
πιστέψω. Θα πω στον εαυτό μου πως παίζουμε ένα έργο. Θα παραμυθιαστώ, δεν μου
είναι δα και δύσκολο.
Στις 'και
μισή' θα είμαι ευτυχισμένη. Το ψέμα κι αλήθεια θα είναι μια θολή, δυσδιάκριτη
εικόνα με νεράιδες μιας λίμνης που χορεύουν ανέμελες, τον χορό τους γύρω από το
μυαλό μου. Θα μπαίνει το ένα ανάμεσα στο
άλλο, όπως τα χρώματα στα ηλιοβασιλέματα των ιμπρεσιονιστών. Κι ύστερα, εκεί
στις 'παρά τέταρτο', θα αρχίσω να μαζεύω από το πάτωμα την σκορπισμένη λογική
μου, έτσι όπως μαζεύω και τα ρούχα μου. Θα εγκαλέσω την σοβαρότητά μου. Θα πω "αξιοπρέπεια κυρία μου".
Ευγενική, με
ανωτερότητα και συγκροτημένο όλο μου το περίβλημα θα σου πω "ωραία ήταν η
ώρα μας, πραγματικά την απόλαυσα" και σιγά σιγά, θα ακούω το κρακ που
κάνει η καρδιά όταν σπάει για να χωρέσει στην πραγματικότητα. Δεν θα σε αφήσω
να το ακούσεις και εσύ. Μόνο αυτή τη νίκη μου επιτρέπω.
Θα σου ζητήσω
να φύγεις, με ύφος φιλικό μα περήφανο- λες και δεν θα έφευγες άλλωστε από μόνος
σου. Θα έχω στα ψέματα κι εγώ, το πάνω χέρι για λίγα δευτερόλεπτα.
Και όπως
φεύγεις, εκεί στην πόρτα, θα σου πω, σαν
μόλις να θυμήθηκα την μέρα "α, Καλό Μήνα, μπήκε Απρίλης"
"Ναι,
Καλό Μήνα! " θα μου πεις και εσύ με δήθεν ενθουσιασμό στη φωνή σου και
φωτεινό χαμόγελο. Τι σου κοστίζει άλλωστε ένα χαμόγελο;
Θα κλείσεις
την πόρτα πίσω σου απαλά. Ξέρεις ότι ο θόρυβος πονάει. Θα συνεχίσουμε τις ζωές μας.
Εσύ θα ξέρεις ότι το ψέμα σου, είναι ψέμα. Θα είσαι εντάξει με τον εαυτό σου-
μια συμφωνία ήταν άλλωστε, ένα παιχνίδι ρόλων. Ήσουν πάντα σαφής. Εγώ θα μείνω λίγο
στο κρεβάτι να σκεφτώ. Πρέπει να οργανώσω ξανά το μυαλό μου. Πρέπει να αφήσω
πίσω μου την ώρα μας. Πάνω από όλα
πρέπει να φροντίσω να μπουν στο κλουβί τους, με ασφάλεια, όλες εκείνες οι
σκέψεις που θέλουν να αποδράσουν και να πουν "Μήπως άραγε, υπήρχε λίγο
αλήθεια στο ψέμα του;". Σαν σκληρή δεσμοφύλακας, θα τις σπρώξω όλες πίσω
στο κλουβί τους. Πιο φοβισμένη η δεσμοφύλακας από τους δεσμώτες της. Έστω και
μια τέτοια σκέψη να μείνει ελεύθερη, κινδυνεύω να γίνουν όλες οι μέρες μου, μια
παραισθησιογόνα Πρωταπριλιά.