Ο ουρανός είναι γκρι.
Η καρδιά είναι κόκκινη.
Η δική μου είναι ξεχασμένη στο συρτάρι του ξύλινου γραφείου, στον αριθμό 211 της οδού Τζουλιάνι στη Φλωρεντία. Ο αριθμός 211 είναι μια είσοδος από λευκή βελανιδιά, όμοια με του γραφείου. Σου άνοιγα από το θυροτηλέφωνο, ντριν ακουγόταν σε όλο το κτήριο και η κυρία Τζαγιόλο του δευτέρου είπε 'δώσε στο φίλο σου κλειδί, μη μας ξυπνάτε νυχτιάτικα'.
Πάνω στο γραφείο, νοικιασμένο κι αυτό μαζί με το ισόγειο δυάρι, απλώναμε τα σχέδια για την εργασία μας.
Μετά απλώναμε τους εαυτούς μας.
Όχι πάντα με την ίδια σειρά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε την ίδια ακριβώς εργασία μια που εσύ ήσουν ο βοηθός του καθηγητή μου, εγώ ήμουν η φοιτήτρια.
Επίσης η αλήθεια είναι ότι εσύ είχες ξεκινήσει το γοργό σου βηματισμό στο κουλουάρ της επιτυχίας, την ώρα που εγώ κάπνιζα βαριά τσιγάρα και επισκεπτόμουν τα ιν βογκ μπαρ της πόλης.
Δε θα τα επισκεπτόμουν σου είχα πει αν έμενες μαζί μου τις νύχτες.
Αλλά εσύ έπρεπε να επιστρέφεις στο σπίτι τις νύχτες για να κοιμίζεις το μωρό σου, και να ησυχάζεις τις ενοχές σου χαϊδεύοντας την πλάτη της.
Το μωρό σου ήταν ο εγγονός του καθηγητή σου, η πλάτη της ήταν η πλάτη της κόρης του.
Η Αθήνα έχει πολύ ενδιαφέροντα μπαρ και εγώ μόλις επέστρεψα βρήκα τα in vogue.
Τώρα τα βαρέθηκα τα μπαρ.
Δεν ξέρω αν βαρέθηκα τα μπαρ επειδή χόντρυνα ή χόντρυνα επειδή βαρέθηκα τα μπαρ.
Ξέρω πάντως πως η ελληνική κρίση ρήμαξε και την κοινωνική μου ζωή και το σώμα μου.
Στο γραφείο που εργάζομαι ήρθε τη Δευτέρα ο φάκελος με τα αρχιτεκτονικά σχέδια για ένα ξενοδοχείο στο Κρανίδι. Το όνομά σου ήταν κάτω από το λογότυπο της εταιρίας με κεφαλαία. Πάνω από του πεθερού σου.
Αρχειοθέτησα το φάκελο στο ράφι με τις υποχρεώσεις της Ματίνας.
Εγώ δε θέλω να σε δω.
Για να είμαι ειλικρινής, δε θέλω να με δεις.
Εσύ ένας πρωταθλητής της ζωής, εγώ μια που ξέχασε την κόκκινη καρδιά της μέσα στο συρτάρι ενός γραφείου από βελανιδιά στον αριθμό 211 της οδού Τζουλιάνι στη Φλωρεντία.
Μέσα άφησα και το κλειδί που αρνήθηκες να πάρεις για να μην ξυπνάς την κυρία Τζαγιόλο και τους άλλους νυχτιάτικα.