Θα είμαι απολύτως ειλικρινής. Η κατάσταση δεν είναι απλώς
κουραστική, είναι άκρως βαρετή. Είναι γεγονός πως παιδί αγαπούσα πολύ αυτήν την
πόλη. Αγαπούσα τους δρόμους, τις πλατείες, τα κτήρια και χωρίς να ξέρω και πολλά αισθανόμουν πως
δεν είναι μια συνηθισμένη πόλη. Θες που όταν πήγαινα στην Αθήνα, η ατμόσφαιρα
χανόταν, θες που μεγάλωσα σε ένα σπίτι με ομιλίες, συνήθειες και έπιπλα μιας
άλλης εποχής, θες που οι αστικοί μύθοι γύρω μου με γοήτευαν...
Διάβασα, έμαθα και έγραψα, μικροπράγματα βεβαίως, συγκρίνοντάς
τα με τα πολλά και βαθιά μελετήματα άλλων, ορμώμενη ωστόσο κάθε στιγμή από ένα
μοναδικό κίνητρο, την αγάπη για τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα που σχημάτιζαν
τριγύρω μου ένα ενδιαφέρον σκηνικό με ανάλογο
προφανώς υπόβαθρο. Ταξιδεύοντας βεβαίως, αντιλήφθηκα ότι αυτός ο τόπος είναι
πολύ μικρός και ίσως όχι τόσο σημαντικός όσο η αυθαιρεσία της νεανικής μου
υπερηφάνειας υπέθετε.
Δόθηκαν ωστόσο στην πόλη, και όχι μόνο στην πόλη, χρυσές
ευκαιρίες για την πραγμάτωσή της ως σπουδαίος τόπος να ζει ή να επισκέπτεται
κανείς.
Μοχλοί ο Τουρισμός με τις επενδύσεις του, και η UNESCO με το Σχέδιο Διαχείρισης.
Και στα δυο, αποτύχαμε.
Έχοντας προσωπικά μια αρκετά σαφή εικόνα του τρόπου και των
αίτιων της αποτυχίας, όχι θεωρητική αλλά απολύτως βιωματική, κατέληξα στο συναίσθημα όχι της απογοήτευσης
που όσο να ‘ναι έχει μια ένταση, ένα
θυμό, μια δυναμική αλλά στο συναίσθημα της βαριεστιμάρας, αν λογίζεται για
συναίσθημα.
Οι μπακαλίστικοι λογαριασμοί των υπευθύνων, πρώην και
σημερινών δεν έχουν καν την ικανότητα να προκαλέσουν θυμό, ούτε σ’ εμένα, ούτε
σε σημαντικούς ανθρώπους που θα ήταν πρώτης τάξεως στρατιώτες σε μια προσπάθεια
αληθινής ανασυγκρότησης της Κέρκυρας στους τομείς που υπερέχει –τον Πολιτισμό
και τον Τουρισμό (-κεφαλαία βεβαίως).
Οι «υπεύθυνοι» με τους χειρισμούς τους κατόρθωσαν να
προκαλέσουν στο κοινό αίσθημα κάτι μεγάλο: Μεγάλο χασμουρητό.
Σε περίοδο αριστερής διακυβέρνησης τοπικά και κεντρικά λοιπόν, αντί η αξιοσύνη να ωφελεί το σύνολο, στρέφεται στην ιδιώτευση. Φυσικά, καθόλου idiots δεν είναι οι ικανοί που ασχολούνται
με τα του οίκου τους, της επιχείρησής τους, της ιδιωτικής τους χαράς και
ευημερίας. Απλά δεν συνεννοούνται με τους idiots που κάθονται σε καρέκλες και
καρεκλάκια.
Οι δρόμοι, οι πλατείες, τα κτήρια θάμπωσαν στα μάτια μου,
μίκρυναν. Δε φταίνε τα ταξίδια. Τρία χρόνια άλλωστε έχω να ξεμυτίσω στην Ευρώπη
που πάντα μείωνε στα μάτια μου την ιδέα μου για την Κέρκυρα.
Φταίνε οι βαρετές επαναλήψεις της μίζερης διαχείρισης του
τόπου, της σαν συμφωνημένης τακτικής να
μην πειραχθεί ούτε τουβλάκι από τη χορταριασμένη του θέση.
Επί της ουσίας δηλαδή, πώς να μη …βαριέμαι;