Αγαπώ τη γαλλική γλώσσα, το γαλλικό σινεμά και τα γαλλικά
φιλιά. Τα γαλλικά αρώματα, τη γαλλική μόδα και τα γαλλικά τυριά. Τα γαλλικά
κρασιά και τη γαλλική λογοτεχνία. Κυρίως αγαπώ το γαλλικό Διαφωτισμό και την
Γαλλική Επανάσταση. Κάποτε είχα και ένα ρολόι, πολύ ωραίο, με τη χρονολογία
1789 στο καντράν και το φορούσα για χρόνια.
Θα ήθελα να ζω στη Νότια Γαλλία και να πηγαίνω στο Παρίσι τα
Χριστούγεννα και τον Ιούνιο.
Με τέτοια εμμονή, ήταν αυτονόητο ότι η κόρη μου θα ξεκινούσε
μαθήματα γαλλικών από πολύ -πολύ νωρίς. Έχοντας μάλιστα εγώ την τύχη να τα
μιλάω παιδιόθεν, πίστεψα πως μεγαλώνοντας εκείνη κι εγώ θα ανοίγαμε διαλόγους στα γαλλικά και
θα απολαμβάναμε τη γλυκιά και κομψή γλώσσα μαζί, φτιάχνοντας κρέπες και
ξεφυλλίζοντας το Paris Match στο τραπέζι της κουζίνας.
Δεν ονειρεύτηκα ούτε να αναλύουμε τον Σαρτρ στο ημίφως, ούτε να κλαίμε τον Καμύ που χάθηκε νωρίς.
Απλά πράγματα που μου έφτιαχναν πάντα τη μέρα φαντάστηκα.
Αντ’ αυτών, συνέβησαν τα ακριβώς αντίθετα, σαν άλλη μια
απάντηση της ζωής ότι τα πράγματα έρχονται ακριβώς όπως δεν τα φαντάστηκες.
Τέλη Οκτώβρη, βρέθηκα στα Jumbo να αγοράζω πλαστικά προϊόντα
κινεζικής προελεύσεως για να γιορτάσει το παιδί το Halloween.
Αυτό φυσικά δεν ήταν μια εξαίρεση μέσα στον τρόπο της ζωής μας.
Ήταν απλά η κορύφωση.
Γιατί το παιδί, μετά από 5 χρόνια γαλλικών μαθημάτων, ούτε
διαβάζει, ούτε μιλάει, ούτε τραγουδάει, ούτε αγαπάει τα εκπορευόμενα από τη
γαλλική κουλτούρα ευτελή ή πολυτελή (δεν έχει σημασία) προϊόντα. Αντιθέτως
μιλάει και τραγουδάει αγγλικά πριν καν ξεκινήσει μαθήματα και συχνά
συμπεριφέρεται σαν αμερικανάκι θαυμάζοντας και τα αντίστοιχα είδωλα.
Βεβαίως ένας επικριτής της μητρικής μου φροντίδας θα έλεγε
ότι η ευθύνη είναι δική μου αφού δεν ενθαρρύνω τη Γαλλία στο σπίτι μας. Εγώ
βεβαίως θα του απαντούσα ότι για να το
κάνω αυτό χρυσέ μου, θα πρέπει να κηρύξω πόλεμο σε ό, τι κινείται γύρω μου.
Αμερικάνικα τραγούδια, αμερικάνικες λέξεις, αμερικάνικα
δημητριακά, αμερικάνικο junk food, αμερικάνικο ύφος, αμερικάνικες εκπομπές
ταλέντων, αμερικάνικα γλυκά, κυκεώνας, που αν δε ζούσαμε στην Ελλάδα που
τουλάχιστον στο τραπέζι κρατάμε τα Π.Ο.Π. και όχι την Pop, θα ορκιζόμουν πως με λένε Άλις και δεν είμαι
σίγουρη αν είμαι καλά.
Το ζήτημα δεν είναι Γαλλία vs Η.Π.Α. φυσικά, αν και έχει και αυτή η
σύγκρουση τη σημασία της αφού η Γαλλία είναι μια κραταιά χώρα σε κάθε επίπεδο.
Το ζήτημα είναι ο νέου τύπου ιμπεριαλισμός –όχι δεν είμαι
ΚΚΕ- που η παγκοσμιοποίηση, κάποτε άγνωστη λέξη, σήμερα μοχλός της παγκόσμιας
λειτουργίας, έχει επιβάλει.
Ο νέος αυτός ιμπεριαλισμός απαλά, γλυκά, χωρίς επιθετικότητα
καμιά, χαϊδεύει την ακοή μας, την όρασή μας, δημιουργεί πρόχειρη, εύπεπτη χαρά, τρόπο να εισπνέουμε αμερικάνικο οξυγόνο και
να εκπνέουμε μικρές και μεγάλες επιθυμίες που θα μας φέρουν κι άλλη χαρά,
μεγαλύτερη, ελπίζουμε πάντα.
Οι μεγάλες απούσες; Η Επιλογή και η Ποιότητα.
Η αναφορά μου στη Γαλλία και στο πραγματικό παράδειγμα της
κόρης μου, ήταν μονάχα η αφορμή για να συνειδητοποιήσω την απόλυτη κυριαρχία
της μαζικής μετριότητας στη ζωή όλων μας made in USA.
Και η συνέπεια της συνειδητοποίησής μου ότι το αμερικάνικο
φυγείν αδύνατο.
I’m sorry mate!