Πρώτα θα γράψω τα άσχημα, για να τελειώνουμε μ’ αυτά, να τα
πετάξω μακριά αν και ξέρω πως πολλά δε θα φύγουν, θα κυκλώνουν απειλητικά την
εντατική μου προσπάθεια να χαίρομαι.
Πετάω λοιπόν την αρρώστια. Κάθε αρρώστια, από τον αθώο χρόνιο
πόνο που ρημάζει την καθημερινότητα όσων τον ζουν ως τον καρκίνο που μετά από
τόσα Νόμπελ Ιατρικής συνεχίζει να μας λοξοκοιτάει αδίστακτα ή περίπου.
Πετάω την ντροπή της φτώχειας, του προσφυγικού και της
απανταχού κοινωνικής αδικίας. Μαζί πετάω και τους νεοφιλελεύθερους φωστήρες που
μόνη ιδεολογία έχουν την άνεση (τους βασικά).
Πετάω την αδιαφορία της πολιτείας για τους ανήμπορους. Ούτε
ηλικιωμένος, ούτε ΑΜΕΑ ζει καλά στην Ελλάδα, αν δεν έχει μπράτσο να στηριχτεί
κι αυτό δε λέγεται σύγχρονη χώρα, οι αδύναμοι να σέρνονται.
Πετάω την ντροπή που λέγεται Ντόναλντ Τράμπ μαζί με όλη την
πορτοκαλο-ρόζ κουλτούρα που αγκαλιάζει τον πλανήτη με τα απλωμένα πλοκάμια της.
Πετάω τους σάτυρους, που επιτέλους οι γυναίκες (και θεάρες
μαζί) ξεμπρόστιασαν και μας άνοιξαν το δρόμο και το στόμα για να πούμε όλες ό,
τι πρέπει να ειπωθεί αφού κάποια στιγμή συνέβη, είτε ο τόπος ήταν το Κωλοκοτρονίτσι
είτε το Χόλυγουντ, το χούφτωμα την ίδια αίσθηση αηδίας προκαλεί.
Πετάω την υποκρισία, το κουτσομπολιό και τον κιτρινισμό μαζί
με τους πάσης φύσεως εκφραστές του.
Πετάω και την τίμια μεν, ζημιογόνα δε, απραγία των
κυβερνώντων της μικρής πόλης που ζω και αγαπώ.
Σε πολύ προσωπικό επίπεδο, πετάω αναβολές, ενοχές και
αναστολές μαζί με τις παλίνδρομες επιφάσεις τους, τύπου «νυστάζω/ δεν έχω
χρόνο/ μήπως κάνω λάθος».
Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που από ανθρώπους, δεν πετάω κανέναν
αλλά τους κρατάω όλους γιατί προνόησα, πάνε δυο τρία- χρόνια που οι επιβλαβείς
άνθρωποι δεν εισπράττουν ούτε την καλημέρα μου. Ως επιβλαβείς αντιλαμβάνομαι
όσους βλάπτουν συχνά και άλλους εκτός από την αφεντιά μου…
Τι κρατάω;
Κρατάω τους ανθρώπους λοιπόν, μικρούς και μεγάλους που μ’
αγαπούν και τους αγαπώ και το δείχνουμε και το λέμε και το ευχαριστιόμαστε.
Μετά από διαβήματα και επαναστάσεις, μετά από τη διακήρυξη της προσωπικής μου
ανεξαρτησίας, μετά από ηρωισμούς και μεγαλοστομίες, παραδέχομαι ότι μεγαλώνω και δυναμώνω κυρίως μέσα σε αγκαλιές.
Κρατάω τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας που λέει ότι η
πνευματικότητα που περιφρονεί την ύλη
είναι μια μίζερη ουτοπία και παράλληλα συνεχίζω να πιστεύω ότι οι ‘σκέτο’
υλιστές παραμένουν ληστές.
Κι άλλη μια συνειδητοποίηση κρατάω, ότι ο χρόνος και μόνον αυτός
αποδεικνύει τις ποιότητες και στο τέλος
βουλώνει στόματα και οχετούς.
Κρατάω τις λίγες επιτυχίες αυτής της κυβέρνησης όπως το
σύμφωνο συμβίωσης και τη δειλή έστω θεσμική αποστασιοποίηση από την εκκλησία.
Κρατάω τους αγώνες όσων αγωνίζονται για την υγεία τους, για
την αξιοπρέπειά τους, για την ελευθερία τους.
Κρατάω την έκδοση του βιβλίου μου, την πορεία του και την
χαρά της παρουσίασής του.
Κρατάω την καινούργια μου διαλλακτικότητα, κάτι σαν θαύμα
στον εγκέφαλό μου.
Κρατάω την εγκυμοσύνη της αδελφικής μου φίλης και την
προσμονή της κόρης της ως την πιο ευχάριστη είδηση των τελευταίων ετών.
Κρατάω και μούτρα σε όσους δε μ’ αρέσουν και το δείχνω.
Πάνω από όλα, κρατάω υποσχέσεις: να μ’ αγαπώ και ν’ αγαπώ!
Και μια ευχή: Την καινούργια χρονιά να μη μου λείψει κανείς -όχι τίποτα-, ΚΑΝΕΙΣ.
ΚΑΛΟ 2018!
(Αυτός ο αριθμός -18- σαν ενηλικίωση ακούγεται. Λες…;)