Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δε συνέβη [Αλίκη Κατσαρού]

Η Ελένη ζει πίσω από το Χίλτον στο άνετο διαμέρισμα που της αγόρασε ο πατέρας της πριν την ελληνική κρίση, ένα από τα πιο καλόγουστα του κόσμου, τέτοιο που το φωτογράφισε ένας Άγγλος φίλος της για γνωστό περιοδικό διακόσμησης.
Η Μαργαρίτα ερωτεύτηκε ξανά τον άντρα της μετά από μια δίχρονη κρίση και αφού τίναξαν από τα σεντόνια τους τα μεταλλικά παγάκια που τους βασάνιζαν, άφησαν τα παιδιά στη γιαγιά και μετακόμισαν για τέσσερις ολόκληρες ημέρες στα σεντόνια ξενοδοχείου κοντινής πόλης, τα οποία και έκαψαν.
Ο Μίλτος κήδεψε τον πατέρα του παρουσία εκατοντάδων συγκινημένων ανθρώπων αφού ο πατέρας του ήταν ούτε πολύ μεγάλος, ούτε παλιάνθρωπος, ούτε κλειστός χαρακτήρας αλλά ένας πολύ δημιουργικός επαγγελματίας μιας επαρχίας όπου όλοι τον γνώριζαν και τον αναγνώριζαν.
Ο Δημήτρης εξέδωσε μια ποιητική συλλογή για την οποία έλαβε συγχαρητήρια επιστολή από τον γνωστότερο εν ζωή  ποιητή της χώρας.
Η Μίρκα αδυνάτισε, γυμνάστηκε, μαζεύτηκε, χτενίστηκε, ερωτεύτηκε πετώντας από πάνω της δέκα χρόνια και 60 μονάδες γλυκόζης από το αίμα της.
Ο Λευτέρης βρήκε μια πολύ καλή δουλειά μετά από αρκετές επαγγελματικές και συνεπώς οικονομικές ταλαιπωρίες, έτσι ανανέωσε το ηθικό του, την γκαρνταρόμπα του και τη γνώμη του για τη ζωή.
Η Λιάνα και ο σύντροφός της έκαναν πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στο σπίτι τους με σπάνιες γεύσεις σε σπάνιες πορσελάνες και σπάνιο κρασί σε σπάνια κρύσταλλα που γεύτηκαν φίλοι με εκπαιδευμένους ουρανίσκους και μύτες.
Η Μιράντα έχασε το σκύλο της, τον αγαπημένο της Nero που την αγαπούσε, τη ζέσταινε και την έκανε να χαμογελά για 14 ολόκληρα χρόνια. Η Μιράντα χρειάστηκε φαρμακευτική αγωγή με συνταγή από γιατρό προκειμένου να ξεπεράσει τη θλίψη των πρώτων ημερών της απουσίας του Nero.
Η Αλεξάνδρα έλαβε 37 κόκκινα τριαντάφυλλα για τα 37α γενέθλιά της από τον αγαπημένο της.
Ο Νίκος νοσηλεύτηκε και χειρουργήθηκε για δυο σοβαρά κατάγματα μετά από πτώση με τη μεγάλου κυβισμού μηχανή του από λάδια  στο οδόστρωμα.
Η Σοφία ανακάλυψε πόσο της πηγαίνουν τα κοντά μαλλιά αφού τόλμησε και τα έκοψε για πρώτη φορά στη ζωή της.
Η Μαρία χθες χόρευε ως το πρωί στο καλύτερο κλαμπ της πόλης επιβεβαιώνοντας την υπεροχή της ομορφιάς της για μια ακόμα φορά, ζωντανά.
Ο Παύλος και η Μαρίνα θα φιλοξενήσουν στο σπίτι τους στο Χαλάνδρι ένα προσφυγόπουλο για δύο μήνες. Τα παιδιά τους σπουδάζουν και τα τελευταία δυο χρόνια προσφέρουν αυτή τη φιλοξενία τακτικά.
Τίποτα από τα παραπάνω δε συνέβη αφού δε φωτογραφήθηκε και δε δημοσιεύτηκε στο Facebook. 

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρα...

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται...

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνε...