Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο/η επόμενος/η δήμαρχος της Κέρκυρας (και κάθε δήμου) [Αλίκη Κατσαρού]


Άγνωστο πώς μια κοινωνιολογική μελέτη του πληθυσμού της Κέρκυρας θα κατέγραφε τον ψυχισμό των κατοίκων  και τι είδους προφίλ θα τους  προσέδιδε, ωστόσο  πολύ ενδιαφέρον.
Ο πληθυσμός (που ένα μεγάλο μέρος του ζει και στην ύπαιθρο) μπορεί να παραμένει αγνώστου κοινωνιολογικού προφίλ αλλά η ηγεσία, που προφανώς προκύπτει μέσα από αυτόν, μετά από αρκετά άτυχα χρόνια νομίζω ξέρουμε  πώς περίπου θα θέλαμε να είναι.
Γιατί ας μη γελιόμαστε, ένας δήμαρχος εάν «το έχει» μπορεί να επιτύχει τόσα πολλά, έως και να μας κάνει χαρούμενους.
Εγώ λοιπόν, δε νομίζω. Είμαι σίγουρη ότι ξέρω πώς θέλω τον/την επόμενο δήμαρχο της πόλης που ζω και αγαπώ και τον/ την ονειρεύομαι…
ως άνθρωπο που δεν  έχει ζητήσει ή /και δεχτεί ποτέ ρουσφέτι,
που ξέρει να περιμένει στην ουρά, παντού.
Που δεν έχει υπάρξει κατά συρροή  θαμώνας ετεροχρονισμένων κοπών πίτας, αγιασμών, εορτασμών και λοιπών εκδηλώσεων, τουτέστιν να μην είναι όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη.
Να έχει διαθέσει προσωπικό χρόνο σε δράσεις για το κοινό καλό είτε μέσα από συλλογικότητες, είτε ατομικά.
Να μιλάει άπταιστα τα… Ελληνικά.
Να αγαπά τον πολιτισμό και να είναι πολιτισμένος εξωτερικά και εσωτερικά.
Να είναι καθαρός πατριώτης, σε καμία περίπτωση τοπικιστής ή/και εθνικιστής.
Να έχει ξεκάθαρες θέσεις σε τρία βασικά ζητήματα: Καθαριότητα, Δημόσιος Χώρος (ισόνομα όλου του νησιού), Παλιά Πόλη –UNESCO.
Να θεωρεί αυτονόητη την επισκευή του οδοστρώματος στους πρώτους έξι μήνες της θητείας του.
Να μη χρωστάει χάρη πουθενά. Ούτε να του χρωστάνε.
Το όραμά του να περιορίζεται στο μέλλον του τόπου, και όχι στον εαυτό του, το πορτοφόλι του, το κρεβάτι του και δεν ξέρω ‘γω πού αλλού.
Να ξέρει και να μπορεί να απομακρύνει σφουγγαρίστρες κομματικών γραφείων, δόλιους  δημοσιογράφους και εν γένει καιροσκόπους της μικροπολιτικής και της ίντριγκας.
Να είναι ικανός να θεωρήσει τις υπηρεσίες του δήμου ως έναν  παραγωγικό οργανισμό ανθρώπων  που βρίσκονται στα γραφεία τους,  σύμφωνα με το νόμιμο  ωράριό τους,  και παράγουν υπολογίσιμο έργο.  Η λέξη report εβδομάδος να μην είναι άγνωστη ούτε στον τον ίδιο, ούτε στους διευθυντές των υπηρεσιών του δήμου. Με άλλα λόγια να παρακολουθεί με συνέχεια και συνέπεια το παραγόμενο έργο.  (Στις δημόσιες σχέσεις  μπορεί να επιστρατεύει και αντιδημάρχους ή στελέχη εάν δεν προλαβαίνει ο ίδιος).
Να είναι ένας άνθρωπος προσόντων Π.Ε. και εργαζόμενος στην κερκυραϊκή πραγματικότητα επί χρόνια.
Να είναι πολύ Ευρωπαίος.
Να έχει έναν δημοκρατικό  ιδεολογικό προσανατολισμό, όχι απαραίτητα κομματικό, ως πλαίσιο.
Η αισθητική να αποτελεί για κείνον και την ομάδα του υπόθεση ηθικής με ό, τι αυτό σημαίνει.
Να έχει ισορροπημένη προσωπική ζωή και φιλίες δεκαετιών.
Στα έξτρα προσόντα θα εκτιμούσα ιδιαίτερα να  έχει ενεργό facebook και να μην είναι θαμώνας του πεζόδρομου της Ιακώβου Πολυλά.
Το όνειρό μου μπορεί να συμπληρωθεί, αναθεωρηθεί, και αξιοποιηθεί από φίλους που ονειρεύονται κι εκείνοι με αγάπη για τον τόπο τους.
Μπορεί επίσης να λάβει και ονοματεπώνυμο εάν καθρεφτίζει κάποιον ή κάποιους συμπολίτες μας που θέλουμε να δούμε ως δημάρχους.
Ένας χρόνος έμεινε, αρκετός ελπίζω όχι μονάχα για όνειρα…


Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρας. Η Μαίρη ε

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτη

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνεσαι ένας μαραθωνοδρ