Ξεκινώ με μια ομολογία: η σχέση μου με
το χρόνο ήταν πάντα σε κρίση.
Δεν εννοώ το χρόνο των ραντεβού, των
προθεσμιών και της συνέπειας γενικότερα. Εννοώ το χρόνο στην αφηρημένη του
έννοια, που δεν ξέρουμε εάν είναι έννοια, ή τι είναι και που αλλιώς τον
αντιλαμβάνεται η φυσική, αλλιώς η φιλοσοφία και αλλιώς η επιδερμίδα.
Αυτό ακριβώς.
Η επιδερμίδα. Εκεί ήθελα να εστιάσω αλλά ντρεπόμουν. Το
πληκτρολόγιό μου όμως δε ντρέπεται. Είναι αλήθεια ότι στην ηλικία των είκοσι
και κάτι, στην ηλικία δηλαδή που το μάγουλο
λάμπει, το σώμα ζαλίζει και το βλέμμα ηλεκτρίζει, σε αυτήν την ηλικία
απωθούσα από τη σκέψη μου ότι κάποτε θα γινόμουν σαράντα, ότι μπορεί να γίνω
και πενήντα και εξήντα και ότι ο χρόνος θα έχει γράψει πάνω μου χαρές, θυμούς,
λύπες και ματαιωμένες ελπίδες και με συνέταιρο τη βαρύτητα -αν ο χρόνος τελικά
για τους ανθρώπους δεν είναι η άλλη όψη της βαρύτητας.
Κοιτώντας παλιές και σημερινές
φωτογραφίες μου, και παρά το γεγονός ότι το κινητό μου διαθέτει κάμερα
κατηγορίας homo narcissus, βλέπω όσα τότε
απωθούσα ως ενδεχόμενο. Εκτός από τις φωτογραφίες, τα βλέπω στη ζυγαριά. Στην
αντοχή. Στην θλίψη και στην κατάθλιψη. Στο στρες της ευθύνης που τα χρόνια
φέρνουν, που στην απλούστερη μορφή της ονομάζεται «λογαριασμός ηλεκτρικού
ρεύματος» και στην πιο δύσκολη «θέματα υγείας». Στην επιβολή κανόνων στα
παιδιά. Στις δύσκολες συνδιαλλαγές με τους ανθρώπους. Στην κακία των ανθρώπων. Στη
μαλακία των ανθρώπων. Κι αν φύγω από το στενό πλαίσιο των 600 τ.χλμ. του νησιού
μου, στο άδικο του πολέμου. Στην πίκρα των συμφερόντων. Στην υποκρισία των
ηγεσιών. Στην πείνα. Στη δίψα. Στις επιδημίες. Στην προσφυγιά.
Η διαφορά που βλέπω στις φωτογραφίες
έχει δομηθεί από όλα αυτά και από άλλα πολλά. Σύμφωνα με το πώς είχα το χρόνο
στο μυαλό μου στα είκοσι, σήμερα θα έπρεπε να είχα ήδη αυτοκτονήσει. Ειδικά επειδή όταν
εγώ ήμουν είκοσι, οι σταρ της εποχής δεν
ήταν ταλαντούχοι καλλιτέχνες, αλλά super models.
Τι έγινε και ακόμα ζω; Τι έγινε και δε
μου προκαλεί φρίκη η αλλαγή; Τι έγινε και συμπαθώ την ουλή ενός απρόοπτου
χριστουγεννιάτικου χειρουργείου, τα βλέφαρα που βάρυναν και τις γκρίζες μου
τούφες;
Τι έγινε και μπορώ να θαυμάσω γυναίκες
που είναι πάνω από εξήντα, και γυναίκες που είναι κάτω από τριάντα, ισότιμα και
αυθόρμητα; Τι έγινε και βλέπω ομορφιά και ερωτισμό ανεξάρτητα από τα χρόνια;
Θαύμα;
Η σχέση μου με το χρόνο μάλλον δεν είναι
πια σε κρίση.
Και δεν είναι θαύμα. Είναι αγάπη.
Αγάπη για την αλήθεια. Για όσα δεν
μπορούν να γίνουν εξώφυλλο στο ELLE ενώ παράλληλα βρίσκω τόσο ωραίο το εξώφυλλο
του ELLE.
Για όσα πια διακρίνω πίσω από την
εικόνα. Και τα εκτιμώ.
Για το πόσο αξιολύπητοι μοιάζουν όσοι
στέκονται αποκλειστικά στην εικόνα.
Για την ασχήμια που βλέπω όχι μόνον στα
ψεύτικα λόγια αλλά και στα ψεύτικα στήθη που κάποτε έμοιαζαν must.
Για την βουτιά σε αγκαλιές που στάζουν
πόθο και δεν προσποιούνται κανέναν ρόλο.
Για όσα μπορώ και αγαπώ για ό, τι είναι και όχι για ό, τι φαίνονται.
Για την αναπτυγμένη πια δεξιότητα να
ικανοποιούμαι βαθιά με τα αληθινά, γυρνώντας πλάτη επιδεικτικά στην ψευδαίσθηση
όποιας κατασκευασμένης χαράς.