Δεν ήρθε ακόμα, αλλά έτσι όπως πάντα γκρίζος και κουτσός περνά από τη ζωή μας, δεν έχω ούτε φέτος μεγάλες προσδοκίες. Γεγονός ωστόσο ότι άλλοι ζουν 100 Φλεβάρηδες κι άλλοι 8, κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Μου κάνει καλό λοιπόν να ακούω αυτά που μου λες, εσύ και το χαμόγελό σου και να αγαπάω ακόμα και τους Φλεβάρηδες.
“Αρκεί που τους ζούμε”, λες.
Συνήθως τέτοια λες όταν πίνεις κρασί με μπουρμπουλήθρες. Μ’ αρέσεις όταν το ανοίγεις, που σπρώχνεις το φελλό και όταν πετιέται χαμογελάς, γεμίζεις τα ποτήρια και όπως τσουγκρίζεις, γλυκομιλάς ευχές της καλοσύνης. Έχω φυλάξει όλους τους φελλούς από όλους τους αφρώδεις οίνους και τις σαμπάνιες που έχουμε πιει μαζί. Γιατί; Δεν ξέρω. Τη διαφορά μεταξύ αφρώδους οίνου και σαμπάνιας φυσικά την ξέρω. Δεν πειράζει που δεν είναι πάντα σαμπάνια, έτσι δεν είναι; Πάλι χαμογελάς…
Επουσιώδεις βλακείες που δεν κάνουν καμία διαφορά στη ζωή μας είναι η διαφορά μετ
αξύ των κρασιών, του μπλε τυριού με το ροκφόρ, του μεταξιού με το σατέν, του ξύλινου πατώματος με το συνθετικό κ.ο.κ. Και όμως κάνουν. Την κάνουν πιο εύκολη. Όταν ασχολείται κάποιος με αυτά ξεχνάει τα άλλα και αυτό είναι πάρα πολύ καλό. Είναι άγιο. Αρκεί να μην ξεχνάει όλα τα άλλα.
Αν δεν είχα να σκεφτώ τις (ας πούμε) βλακείες, θα σκεφτόμουν όλα τα άλλα. Την άσφαλτο που παίρνει ζωές, τη θάλασσα που παίρνει ζωές, τις εκατοντάδες, χιλιάδες ζωές από 8 ως 88 που βάζουν όλο τους το είναι μέσα σε ένα σκαρί και το παίζουν στοίχημα στις διαθέσεις ενός ανέμου, ενός κύματος, ενός Θεού που φαντάζονται ότι θα τους προστατεύσει...
Με το Φλεβάρη ξεκίνησα. Λες οι απόκριες να είναι γέννημα της ανάγκης να σπάσει το γκρίζο του με χρώματα, χορούς και αστεία; Ακόμη κι έτσι, η δική μου εποχική μελαγχολία δεν ταράζεται. Φέτος, λόγω προ -εκλογικής περιόδου, εντείνεται. Καμιά φορά μετατρέπεται σε αηδία. Όταν συνειδητοποιώ ότι η νοοτροπία και η λειτουργία κάποιων υποψηφίων είναι βαθιά συνυφασμένη με τις ζωές που χάνονται ή που ταλαιπωρούνται.
Ως τις πρώτες βραδιές που θα μυρίζουν δειλά άνοιξη, του Φλεβάρη τα μπλουζ κανείς δε μου τα παίρνει. Ίσως μου είναι και απαραίτητα. Τι θα ήταν η χαρά χωρίς τη λύπη;
Όπως απαραίτητες μου είναι και οι βλακείες των καιρών – η σαμπάνια, το μεταξωτό φουλάρι κτλ, κτλ -, σαν χάδια αποκοιμιστικά της αλήθειας που δεν αντέχεται.
Θα σε ακούω λοιπόν.
Αρκεί που τα ζω του Φλεβάρη τα μπλουζ.
Αρκεί που (τα) ζούμε.
“Αρκεί που τους ζούμε”, λες.
Συνήθως τέτοια λες όταν πίνεις κρασί με μπουρμπουλήθρες. Μ’ αρέσεις όταν το ανοίγεις, που σπρώχνεις το φελλό και όταν πετιέται χαμογελάς, γεμίζεις τα ποτήρια και όπως τσουγκρίζεις, γλυκομιλάς ευχές της καλοσύνης. Έχω φυλάξει όλους τους φελλούς από όλους τους αφρώδεις οίνους και τις σαμπάνιες που έχουμε πιει μαζί. Γιατί; Δεν ξέρω. Τη διαφορά μεταξύ αφρώδους οίνου και σαμπάνιας φυσικά την ξέρω. Δεν πειράζει που δεν είναι πάντα σαμπάνια, έτσι δεν είναι; Πάλι χαμογελάς…
Επουσιώδεις βλακείες που δεν κάνουν καμία διαφορά στη ζωή μας είναι η διαφορά μετ
Αν δεν είχα να σκεφτώ τις (ας πούμε) βλακείες, θα σκεφτόμουν όλα τα άλλα. Την άσφαλτο που παίρνει ζωές, τη θάλασσα που παίρνει ζωές, τις εκατοντάδες, χιλιάδες ζωές από 8 ως 88 που βάζουν όλο τους το είναι μέσα σε ένα σκαρί και το παίζουν στοίχημα στις διαθέσεις ενός ανέμου, ενός κύματος, ενός Θεού που φαντάζονται ότι θα τους προστατεύσει...
Με το Φλεβάρη ξεκίνησα. Λες οι απόκριες να είναι γέννημα της ανάγκης να σπάσει το γκρίζο του με χρώματα, χορούς και αστεία; Ακόμη κι έτσι, η δική μου εποχική μελαγχολία δεν ταράζεται. Φέτος, λόγω προ -εκλογικής περιόδου, εντείνεται. Καμιά φορά μετατρέπεται σε αηδία. Όταν συνειδητοποιώ ότι η νοοτροπία και η λειτουργία κάποιων υποψηφίων είναι βαθιά συνυφασμένη με τις ζωές που χάνονται ή που ταλαιπωρούνται.
Ως τις πρώτες βραδιές που θα μυρίζουν δειλά άνοιξη, του Φλεβάρη τα μπλουζ κανείς δε μου τα παίρνει. Ίσως μου είναι και απαραίτητα. Τι θα ήταν η χαρά χωρίς τη λύπη;
Όπως απαραίτητες μου είναι και οι βλακείες των καιρών – η σαμπάνια, το μεταξωτό φουλάρι κτλ, κτλ -, σαν χάδια αποκοιμιστικά της αλήθειας που δεν αντέχεται.
Θα σε ακούω λοιπόν.
Αρκεί που τα ζω του Φλεβάρη τα μπλουζ.
Αρκεί που (τα) ζούμε.