Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η πόλη δεν έχει φαντάσματα [Αλίκη Κατσαρού]




Η πόλη δεν έχει φαντάσματα.
Όλα γεννήθηκαν χθες, με εύκολο τοκετό. Το μαύρο χρυσάφι που προέκυψε από τα έγκατα της, δημιούργησε τα πάντα. Τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι που διακλαδώνονται και οδηγού παντού. Τεράστια κτίρια, με πολυτελείς προσόψεις και περιεχόμενο. Τεράστια διαμερίσματα με κινηματογραφικές ανέσεις. Τεράστια αυτοκίνητα με απίθανες λειτουργίες.
Φαντάστηκε ότι θα συναντούσε κάποιον τεράστιο μετροπόντικα με άνετα βαγόνια. Ή κάποιο τριώροφο λεωφορείο. Έπρεπε να πάει κάπου να φάει, κάτι να δει, να περάσει την ώρα του, ως το αυριανό ραντεβού. Στο τεράστιο ξενοδοχείο, ο ρεσεψιονίστ είπε όχι, δεν υπάρχει δημόσια συγκοινωνία, μόνο ταξί. Εκείνος ξεροκατάπιε. Ήταν παράξενη είδηση. Τότε καλέστε μου ένα ταξί και πείτε μου πού είναι η παλιά πόλη, οι ιστορικές γειτονιές να βγάλω φωτογραφίες και ίσως να φάω κάτι παραδοσιακό. Δεν υπάρχει παλιά πόλη του απάντησε. Σίγουρα επρόκειτο περί παρεξήγησης. Ξαναρώτησε στην αργκό. Ψάχνω το down -town είπε καθαρά. Δεν υπάρχει down town κύριε, είπε πολύ σοβαρά και με σεβασμό ο Φιλιππινέζος.
Οι επιλογές του για την υπόλοιπη ημέρα ήταν ένα τεράστιο εστιατόριο μέσα σε ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο και μια τεράστια αναμονή. Τα δρομάκια στο Εδιμβούργο έμοιαζαν τώρα λιλιπούτεια. Το ίδιο και στο Άμστερνταμ. Για τη Βενετία δεν συζητείται, ανύπαρκτα. Αλλά ακόμη και στην Αμερική, που δεν είχε πάει αλλά είχε δει τόσες ταινίες, ήταν σίγουρος υπήρχαν συνοικίες, μετρό, οι άνθρωποι περπατούσαν σε πεζοδρόμια, διέσχιζαν πάρκα και στριμώχνονταν σε λεωφορεία.
Το ραντεβού πήγε εξαιρετικά. Η θέση του προσεφέρθη αμέσως. Ο μισθός τεράστιος, αντίστοιχος με τα οικοδομικά τετράγωνα και τα κτήρια. Στη συμφωνία περιλαμβάνεται πολυτελής κατοικία και αυτοκίνητο. Στην Ελλάδα άνεργος οχτώ μήνες, με το πτυχίο και τα μεταπτυχιακά του Χημικού Μηχανικού (ένα στη Σκωτία και ένα στο Άμστερνταμ) να τον κοιτούν κοροϊδευτικά μέσα από τις κορνίζες που τα είχε βάλει η μάνα του. Ακόμα στο διαμέρισμα της μάνας του κι αυτός και τα πτυχία.
Ζήτησε να κάνει μια βόλτα. Θα απαντήσει νωρίς το βράδυ με μέηλ. Ο θυρωρός της εταιρίας του κάλεσε ταξί. Ζήτησε να πάει στην παραλία. Δεν υπάρχει παραλία κύριε για να περπατήσετε. Μπορείτε όμως να πάτε στο τεράστιο λούνα παρκ της παραλίας αν θέλετε να δείτε τη θάλασσα.
Τα φώτα τον ζάλιζαν. Η μουσική το ίδιο. Πέρασε ανάμεσα από όλα και έφτασε κοντά στην όχθη. Ένας Ινδός εργάτης ποδηλατούσε κουρασμένος. Παρακάτω μερικοί κατάκοποι Πακιστανοί κουβέντιαζαν αποκαμωμένοι με τα μαντήλια στο κεφάλι να συνθέτουν μια πολύχρωμη ζωγραφιά. Τα ξύλινα γαριδάδικα ήταν όλα αραγμένα στην προκυμαία. Καινούργια και αυτά σε παλιό στυλ.
Η πόλη δεν είχε λεωφορεία, ούτε φαντάσματα. Η πόλη δεν είχε πεζοδρόμια να περπατήσεις. Η πόλη… ήταν πόλη;
Γύρισε το βλέμμα στον Περσικό κόλπο. Σύντομα έπρεπε να αποφασίσει.



Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

2023, Ιούλιος, Κέρκυρα.

Έχουμε τη μεγάλη τύχη να διατηρούμε ένα συμπαθητικό σπίτι στην Κέρκυρα, και έναν μεγάλο έρωτα για την ίδια την Κέρκυρα αλλά και για καθετί ωραίο. Όπως η ίδια η Κέρκυρα.  Πέντε καλοκαίρια δεν κατορθώσαμε να πάμε, για λόγους σημαντικούς και ασήμαντους. Φέτος ήταν υπόσχεση. Εγώ λόγω καταγωγής, έχω περάσει στην Κέρκυρα  περισσότερα από τα μισά καλοκαίρια της ζωής μου. Έχω τόσες αναμνήσεις, όσες δεν έχω για κανένα άλλο μέρος ή συμβάν. Θυμάμαι το αυτοκίνητο του παππού και της γιαγιάς που μας πήγαινε στις δημοφιλείς  παραλίες της εποχής, τον Ίψο, το Πέραμα, τον Άη Γιάννη. Μας πήγαινε και στα ξενοδοχεία, όπου ήταν όλοι φιλόξενοι και περιποιητικοί, περισσότερο με μάς που ήμασταν ντόπιοι, παρά με τους ξένους. Θυμάμαι τα θεόρατα κλαμπ σάντουιτς στο Mira Mare, το κοτόπουλο στο καλαθάκι στο K erkyra Golf και την ταβέρνα στο Πυργί όπου με τσίμπησε μια μέλισσα. Από την πόλη θυμάμαι τα αστραφτερά πεζοδρόμια και τους άδειους δρόμους τα απομεσήμερα, τα ψητά καλαμπόκια, τις άμαξες και τα τρίκλυκλα, ακό

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρας. Η Μαίρη ε

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτη