Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η πόλη δεν έχει φαντάσματα [Αλίκη Κατσαρού]




Η πόλη δεν έχει φαντάσματα.
Όλα γεννήθηκαν χθες, με εύκολο τοκετό. Το μαύρο χρυσάφι που προέκυψε από τα έγκατα της, δημιούργησε τα πάντα. Τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι που διακλαδώνονται και οδηγού παντού. Τεράστια κτίρια, με πολυτελείς προσόψεις και περιεχόμενο. Τεράστια διαμερίσματα με κινηματογραφικές ανέσεις. Τεράστια αυτοκίνητα με απίθανες λειτουργίες.
Φαντάστηκε ότι θα συναντούσε κάποιον τεράστιο μετροπόντικα με άνετα βαγόνια. Ή κάποιο τριώροφο λεωφορείο. Έπρεπε να πάει κάπου να φάει, κάτι να δει, να περάσει την ώρα του, ως το αυριανό ραντεβού. Στο τεράστιο ξενοδοχείο, ο ρεσεψιονίστ είπε όχι, δεν υπάρχει δημόσια συγκοινωνία, μόνο ταξί. Εκείνος ξεροκατάπιε. Ήταν παράξενη είδηση. Τότε καλέστε μου ένα ταξί και πείτε μου πού είναι η παλιά πόλη, οι ιστορικές γειτονιές να βγάλω φωτογραφίες και ίσως να φάω κάτι παραδοσιακό. Δεν υπάρχει παλιά πόλη του απάντησε. Σίγουρα επρόκειτο περί παρεξήγησης. Ξαναρώτησε στην αργκό. Ψάχνω το down -town είπε καθαρά. Δεν υπάρχει down town κύριε, είπε πολύ σοβαρά και με σεβασμό ο Φιλιππινέζος.
Οι επιλογές του για την υπόλοιπη ημέρα ήταν ένα τεράστιο εστιατόριο μέσα σε ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο και μια τεράστια αναμονή. Τα δρομάκια στο Εδιμβούργο έμοιαζαν τώρα λιλιπούτεια. Το ίδιο και στο Άμστερνταμ. Για τη Βενετία δεν συζητείται, ανύπαρκτα. Αλλά ακόμη και στην Αμερική, που δεν είχε πάει αλλά είχε δει τόσες ταινίες, ήταν σίγουρος υπήρχαν συνοικίες, μετρό, οι άνθρωποι περπατούσαν σε πεζοδρόμια, διέσχιζαν πάρκα και στριμώχνονταν σε λεωφορεία.
Το ραντεβού πήγε εξαιρετικά. Η θέση του προσεφέρθη αμέσως. Ο μισθός τεράστιος, αντίστοιχος με τα οικοδομικά τετράγωνα και τα κτήρια. Στη συμφωνία περιλαμβάνεται πολυτελής κατοικία και αυτοκίνητο. Στην Ελλάδα άνεργος οχτώ μήνες, με το πτυχίο και τα μεταπτυχιακά του Χημικού Μηχανικού (ένα στη Σκωτία και ένα στο Άμστερνταμ) να τον κοιτούν κοροϊδευτικά μέσα από τις κορνίζες που τα είχε βάλει η μάνα του. Ακόμα στο διαμέρισμα της μάνας του κι αυτός και τα πτυχία.
Ζήτησε να κάνει μια βόλτα. Θα απαντήσει νωρίς το βράδυ με μέηλ. Ο θυρωρός της εταιρίας του κάλεσε ταξί. Ζήτησε να πάει στην παραλία. Δεν υπάρχει παραλία κύριε για να περπατήσετε. Μπορείτε όμως να πάτε στο τεράστιο λούνα παρκ της παραλίας αν θέλετε να δείτε τη θάλασσα.
Τα φώτα τον ζάλιζαν. Η μουσική το ίδιο. Πέρασε ανάμεσα από όλα και έφτασε κοντά στην όχθη. Ένας Ινδός εργάτης ποδηλατούσε κουρασμένος. Παρακάτω μερικοί κατάκοποι Πακιστανοί κουβέντιαζαν αποκαμωμένοι με τα μαντήλια στο κεφάλι να συνθέτουν μια πολύχρωμη ζωγραφιά. Τα ξύλινα γαριδάδικα ήταν όλα αραγμένα στην προκυμαία. Καινούργια και αυτά σε παλιό στυλ.
Η πόλη δεν είχε λεωφορεία, ούτε φαντάσματα. Η πόλη δεν είχε πεζοδρόμια να περπατήσεις. Η πόλη… ήταν πόλη;
Γύρισε το βλέμμα στον Περσικό κόλπο. Σύντομα έπρεπε να αποφασίσει.



Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται...

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρα...

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνε...