Βαριέμαι
τα κλισέ τύπου ‘πόσο γρήγορα περνάει
ο καιρός’.
Να σου πω ένα μυστικό; Ο καιρός
περνάει όσο γρήγορα, όσο αργά, όσο καλά
και όσο χάλια θες εσύ να περνάει. Αν δε
σε βρει κάποια συμφορά από τις μη
διαχειρίσιμες, είναι στο χέρι σου το
πώς περνάει ο καιρός. Γι αυτό σε παρακαλώ
στο εξής να
μην συναντιόμαστε με κανέναν
από όσους παραπονιούνται
για το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.
Ο
καιρός, ο χρόνος, η μεγάλη ή η μικρή ζωή
που μας χαρίστηκε έχει τόσα μέσα της,
που την κάνουν τεράστια. Περπάτα
για ώρα
ξυπόλυτη
στην ξανθή άμμο μιας παραλίας. Πιες μια αρωματική ρετσίνα
ενός τοπικού αμπελώνα.
Άσε να σου ξυρίσει τα μάγουλα ο παγωμένος
αέρας του όρους. Ανακάτεψε
με τα χέρια σου τα φύλλα του βασιλικού
και μύρισε τον αέρα.
Κάνε
έρωτα ως να σου κόβεται η ανάσα και
αγάπησε ως να πονάς. Σφίξε στην αγκαλιά
σου το παιδί σου, το παιδί του γείτονα,
το παιδί του πρόσφυγα που μυρίζει
απλυσιά. Σκέψου τον έρωτα, την αγάπη και
τα παιδιά περισσότερο από όσο αντέχει
το μυαλό σου.
Βγες
από το νοικοκυριό σου, από τη φορολογική
σου δήλωση από το κάδρο της κουτσομπόλας
της πόλης. Βγες από την πόλη, από τη χώρα,
από την ήπειρο. Με το μυαλό, αν τα λεφτά
σου δε φτάνουν για τα εισιτήρια και τη
διαμονή. Και με τα βιβλία.
Ας
μην επεκταθώ, δεν είμαι και σύμβουλος
ζωής. Η φίλη σου είμαι. Προτείνω μια
συμφωνία: Ούτε μισό λεπτό χάρισμα σε
βλάκες που μας ροκανίζουν τη ζωή ή
τη διάθεση. Άπειρες ώρες χαρισμένες
έστω και στην απλή θέα του ορίζοντα,
αρκεί να είναι ορίζοντας.
Απόψε
να πιούμε μαργαρίτες. Ντύσου σαν να
είμαστε στο Μεξικό, με βαθύ ντεκολτέ
και κόκκινο κραγιόν. Μπορείς
να αφήσεις το κινητό στο σπίτι. Θα
υπάρξουμε άνευ.
Με
κατάλαβες;