Ο τρόπος
που κινείς τα χέρια σου την ώρα που
περιγράφεις τα σχήματα που έχεις στο
μυαλό σου. Το
κατάλευκο χρώμα των νυχιών σου. Το σχήμα
των νυχιών σου. Το
άρωμα των ρούχων σου. Το άρωμα του λαιμού
σου. Ο
κόμπος στο λαιμό σου όταν λες ‘σ’
αγαπώ’. Ο ήχος του ‘σε θέλω’ σου.
Η θέρμη του ‘σε θέλω’ σου
που
ζεσταίνει το δωμάτιο, το σπίτι
και
κάνει
τους
τοίχους να
στάζουν ιδρώτα ζεστό.
Έρωτας.
Ο
πόνος στο μέτωπό
σου όταν έχω πονοκέφαλο. Η ώρα που με
περιμένεις να γυρίσω. Η ώρα που σε
περιμένω να γυρίσεις. Η αγωνία σου όταν
ταξιδεύω. Η αγωνία μου όταν πας στο
γιατρό. Η χαρά μου, το ένα μέτρο ύψος που
παίρνω από
υπερηφάνεια,
όταν τα καταφέρνεις. Η χαρά σου, το ένα
μέτρο που με κατεβάζεις για να μην
παίρνουν τα μυαλά μου αέρα, όταν τα
καταφέρνω. Αγάπη.
Αν
πεθάνεις θα πεθάνω. Αν πεθάνω να ζήσεις.
Να ζήσεις καλά. Λατρεία.
Το
χέρι σου στα πλευρά μου όταν
κοιμάμαι
που
κρατάει τα όνειρά μου ζεστά. Η
στεγνή μπλούζα
που σου δίνω όταν
ο
εφιάλτης σου μουσκεύει
την
πιτζάμα.
Τα φιλιά που μου δίνεις όταν κλαίω γιατί
πονάει η ζωή, η δική μου, της γειτόνισσας,
των παιδιών που
έχασαν τη μάνα τους,
της μάνας που έχασε το παιδί της, της
προσφυγοπούλας που είναι πέντε χρονών
μόνη στην Ελλάδα, της προσφυγοπούλας
που δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στην
Ελλάδα. Συμπόνοια.
Ο
δρόμος που πρωτοβαδίζεις και το κάνεις
μόνο για μένα. Το βιβλίο που διαβάζω
επειδή μου το ζήτησες εσύ. Οι άνθρωποι
που κάνεις παρέα για πρώτη φορά επειδή
σου το ζήτησα. Η αγαπημένη μου παραλία
που σιχαινόσουν αλλά τώρα σου αρέσει.
Ο φίλος μου από το σχολείο που δε
συμπαθούσες
αλλά εξαιτίας
μου
θα τον αγαπήσεις. Τα
λεφτά που θα πληρώσεις για το δώρο που
ονειρεύτηκα. Το ταξίδι που θα κάνουμε
σε προορισμό άγνωστο, με μοναδικό σκοπό
να περάσουμε τα σύνορα. Τα
σύνορα της
γνώριμης, ασφαλούς ζωής μας, προκειμένου να ζήσουμε. Υπέρβαση.
Έρωτας
και αγάπη και λατρεία και συμπόνοια χωρίς υπέρβαση,
γίνεται;
Δε γίνεται.