Οι λέξεις να μη χαθούν [Αλίκη Κατσαρού]

Κοιτώ τη φωτογραφία μου με το κόκκινο φόρεμα της φωτιάς, Σαββατόβραδο στους Παξούς. Σαν χθες μοιάζει, έτσι που εμφανίζεται καθημερινά μπροστά μου. 7 χρόνια σαν χθες, μια φωτογραφία στο προφίλ μου στο facebook, ανήξερη για τις ρωγμές του δέρματος και της ψυχής, τάχα μου.

Κι όμως αν ήταν στην κορνίζα του γραφείου, κάτι θα ήξερε για τις ρωγμές. Λες και η τεχνολογία επιταχύνει το χρόνο. Λες και δεν του δίνει την αξία του, το χώρο του στη ζωή μας.

Σκέφτομαι ότι το διαδίκτυο και ο χρόνος έχουν μια σχέση, πολλές φορές ανεύθυνη, επιπόλαια και αντιπαραγωγική. Ας πούμε, οι ώρες που ξοδεύει ο μέσος άνθρωπος στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αθροισμένες μέσα στο μήνα, πιθανόν αντιστοιχούν με την ανάγνωση δύο βιβλίων, 300 σελίδων έκαστο. Όπως και οι ώρες διαφωνιών στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης,  δηλαδή άδικα ξοδεμένης ενέργειας, πιθανόν αντιστοιχούν με υπέροχες ώρες συζήτησης, αγκαλιάς, ακόμη και διαφωνιών με δικούς μας αγαπημένους ανθρώπους.

Μοιάζει πως το διαδίκτυο παίρνει μια άυλη θέση στο σπίτι, στη δουλειά, στη ζωή μας, μια θέση που δεν συνυπάρχει με την πραγματικότητα αλλά μεσολαβεί ανάμεσά μας και ανάμεσα σε εμάς και τις δραστηριότητές μας.

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με τρομάζει. Πιο σημαντικό από την καταπάτηση του χώρου και του χρόνου. Η καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου. Η κατατρόπωσή της από την εικόνα. Από την εικόνα που ίσον καμία λέξη γιατί απλά δε χρειάζονται οι λέξεις, ενοχλούν.

Όσοι αγαπάμε τη γραφή και το μοίρασμα, ξέρουμε ότι όσο περνάει ο χρόνος αφορά όλο και λιγότερους, όλο και γηραιότερους. Φοβόμαστε ότι θα καταντήσει ασχολία μιας βαρετής, για τη νεολαία, ελίτ. Οι πιθανότητες, προφανώς και δεν εξάγονται από καμιά στατιστική έρευνα, δεν είναι συμφέρον. Και δεν είναι και τυχαίο. Το Instagram, ως εργαλείο της σιωπής, ανεβαίνει επικίνδυνα. Δείξτε ωραία χείλη, ωραία μπούτια, ωραία ρούχα, ωραία σαλόνια, κουζίνες, φαγητά, κρασιά και καμπινέδες και αφήστε μας ήσυχους, πια. Χαζέψτε ύλη και σάρκα, άντε και κάνα τοπίο οι ψαγμένοι, και μην μας ταράζετε, ονειρευόμαστε και προσποιούμαστε αυτό που δεν είμαστε. Insta -dram!

Αυτή η εξέλιξη της χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που για τους νεώτερους είναι η εξαρχής πραγματικότητα, σχεδόν αγιοποιεί ακόμη και τον «χαμένο χρόνο» σε διαφωνίες και χάζεμα του facebook, ακόμη και την επιτάχυνση που κοστίζει αναμνήσεις και γλυκιά ή πικρή νοσταλγία, πάντως νοσταλγία. Γιατί αλήθεια, στο facebook, κυκλοφορούν απόψεις, άρθρα, επιχειρήματα και ένα, μερικό, απόσταγμα δημοσίου διαλόγου. Και, αν το συγκεκριμένο μέσο έδωσε βήμα σε περιττές, φασιστικές, διχαστικές και άλλες ζημιογόνες φωνές, άλλο τόσο έδωσε φωνή σε ανθρώπους που δε θα ακούγαμε ποτέ από αλλού, σε καλλιτέχνες, ποιητές, και γενικά ανήσυχους ανθρώπους αλλά και σε κινήματα, συλλόγους και ομάδες που επικοινώνησαν με το κοινό τους και προέβαλαν έργα και ημέρες.

Αναρωτιέμαι, ως χρήστης βαρύς και ασήκωτος πια, όχι τι χάνω εξαιτίας της χρήσης του διαδικτύου και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης αλλά τι πρέπει αλήθεια να περιφρουρήσω ώστε να μη μετουσιωθούν όλες οι λέξεις κάποτε σε μπούτια και ρούχα. Ώστε οι λέξεις να μη χαθούν.

Αναρωτιέμαι τι ξέρουν οι προγραμματιστές για το μέλλον και ακόμα αν έχει καμία σημασία να αναρωτιέμαι, παρωχημένο ίσως να μοιάζει και αυτό στην επιτάχυνση του χρόνου, που όλα μπορεί να τα αλλάξει πολύ πιο σύντομα από όσο διανοούμαστε.

 Πιάνω το χέρι σου και χαϊδεύω το ρόζο στο δάχτυλο που ακουμπούσε κάποτε το στυλό. Το πληκτρολόγιο δεν κατάφερε να στον σβήσει. Όπως και το διαδίκτυο, εύχομαι και παρακαλώ γονατιστή, να μη σβήσει από τα παιδιά, από τα παιδιά των παιδιών,  από τον άνθρωπο του μέλλοντος την απόλαυση των αισθήσεων. Να μην αφαιρέσει τη δύναμη της συγκίνησης όταν αγγίζονται οι ψυχές, όταν πλέκονται τα δάχτυλα, τα πόδια και τα χείλη στον αιώνιο χορό του έρωτα.

Αποκλείεται. Δε θα τα σβήσει γιατί ο έρωτας είναι αλήθεια αιώνιος και καμιά ψηφιακή εξέλιξη δε θα τον μεταλλάξει. Γιατί ο έρωτας είναι ελευθερία και εγγυάται για το ανθρώπινο είδος όσα κανείς για τις αξίες του, έτσι και για την πιο μεγάλη, την ελευθερία.

Εύχομαι και παρακαλώ γονατιστή.