Ας λένε ότι όλα τα
λένε τα μάτια. Για μένα τα χείλη, τα ωραία χείλη, τα ωραία χαμόγελα είναι το
χαρακτηριστικό που πάντα με μάγευε. Στο μυαλό μου, το ωραίο στόμα, για κάποιον
ανεξήγητο λόγο, πάντα μαρτυρούσε ευζωία, γενναιοδωρία, ερωτισμό. Πάντα μου
έκλεβε την ματιά και ενίοτε την καρδιά.
Στόμα, γλυκό μου στόμα
από Δευτέρα θα κρυφτείς, πίσω από το παραβάν που θεωρητικά θα γίνει ασπίδα
απέναντι στον ιό του 2020. Τι Covid-19
και εξυπνάδες, 2020 έπρεπε να τον ονομάσουμε, αριθμό που θα αλλάξει τον κόσμο.
Από Δευτέρα, δεν θα
βλέπω το μειδίαμα, το αίνιγμα, την αποστροφή, τη χαρά, τη λύπη, το πείσμα στους ανθρώπους που συναντώ.
Από Δευτέρα, θα
φαντάζομαι ότι ακόμη και οι σεφ θα δημιουργούν με μάσκα, αλήθεια πώς θα
δοκιμάζουν το φαγητό; Οι δάσκαλοι θα διδάσκουν με μάσκα, αλήθεια πώς να εξηγήσεις
τα οδοντικά, χειλικά, ένρινα σύμφωνα μέσα από τη μάσκα; Οι σερβιτόροι θα
παίρνουν παραγγελία σαν νοσηλευτές και οι εργάτες θα φωνάζουν πιάσε το μυστρί
υπόκωφα, σαν να μην είναι εργάτες. Η ατμόσφαιρα της λαϊκής αγοράς θα
εξαφανιστεί αφού ποιος θα φωνάζει μέσα από τη μάσκα «ντόπιες πιπεριές κυρία
εδώ, σήμερα τις έκοψα»;
Ίσως να γίνει ένδειξη
συμπάθειας ή φλερτ το τράβηγμα της
μάσκας από το πρόσωπο για να αποκαλυφθεί, στιγμιαία το συναίσθημα. Κάτι σαν
θέλω τώρα να σου δείξω πόσο χαίρομαι που σε βλέπω ή πόσο με τσαντίζεις, χωρίς
να το πω.
Από Δευτέρα όλοι θα
μοιάζουμε κάπως πιο άρρωστοι, λιγότερο εκφραστικοί και αυθόρμητοι.
Από Δευτέρα το βασικό
μου πρόβλημα θα ήθελα να είναι ότι δε θα έχει νόημα να φοράω το αγαπημένο μου
κραγιόν. Δυστυχώς θα είναι πολύ
μεγαλύτερο. Θα είναι το ερώτημα αν η μάσκα θα συμβολίσει μια άρρωστη εποχή από
την οποία ο κόσμος θα αναρρώσει δίνοντας μια ισχυρή γροθιά στον άκρατο
οικονομισμό ή αν θα αναβαθμίσει τους επαρκείς διαχειριστές των καταστάσεων σε
ήρωες και θα υποβαθμίσει τον φοβισμένο πληθυσμό σε μια πειθήνια μάζα χωρίς
έκφραση. Με μια μόνιμα φορεμένη μάσκα.
Από Δευτέρα… τα
σπουδαία.