Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Είναι νωρίς [Αλίκη Κατσαρού]

 

Χθες ήπια έναν καφέ στην πόλη με έναν φίλο, ξεγελώντας  τα όργανα της τάξεως, όρθιοι στο σκαλοπάτι του κλειστού καταστήματος κινητής τηλεφωνίας, παραμερίζοντας κάθε τόσο τις μάσκες για μια γουλιά.

Δεν ήταν ακριβώς φίλος, ήταν γνωστός με σκέψη τόσο κοντινή με την δική μου, που έχει αρκετές πιθανότητες να γίνει φίλος κάποτε.

Η αλήθεια είναι πως μετά από μερικές εξόχως ευεργετικές αφαιρέσεις ανθρώπων από την ζωή μου τα τελευταία, δυσκολεύομαι να πεισθώ αν και πόσο θέλω να χωρέσω κι άλλες ψυχές, κι άλλες γνώμες, κι άλλα απωθημένα, κι άλλα όνειρα ανθρώπων στα δικά μου, που ακόμη δεν έχω ξεμπερδέψει εντελώς. Ωστόσο έχω πάντα τέτοια περιέργεια για το καινούργιο, που μου είναι αδύνατον να αντισταθώ κι ας χάσω. Τι έγινε στο κάτω-κάτω; Η χασούρα είναι σπουδαίο κομμάτι της αληθινής ζωής, της ζωής που είναι, όχι αυτής που μόνον φαίνεται.

Συμφωνούσαμε με τον φίλο του απαγορευμένου καφέ ότι οι μέρες που διανύουμε ξεβράζουν ένταση - αλήθεια, τόση ένταση πού ήταν κρυμμένη; Ότι η παρόρμηση και ο φανατισμός καταντούν έως και αστείοι. Ότι ο λαϊκισμός των εύκολων εντυπώσεων παγιδεύει ακόμη και ευφυείς ανθρώπους, δημιουργώντας αλγεινή εικόνα. Όλα αυτά στο διαδίκτυο, τον κατεξοχήν δημόσιο χώρο της εποχής μας, πόσω μάλλον της εποχή μας σε κεφαλοκλείδωμα (-lock down).

Το βράδυ, αντί να πιάσω ένα βιβλίο ή να ανοίξω την τηλεόραση, μπήκα στο διαδίκτυο, από έναν πειρασμό να επαληθεύσω όσα είχαν ειπωθεί το πρωί. Η επιλογή αποδείχθηκε απολύτως εσφαλμένη. Έφερε αϋπνία, εφιάλτες και μια περιπλάνηση όλη νύχτα, δίχως χώρο να σταθώ να ξεκουράσω το πιεσμένο μου κρανίο.

Στη μια μεριά, με απειλούσαν ανοικονόμητες αναρτήσεις συντακτών με τις ίδιες ψυχολογικές αντιδράσεις της οικονομικής κρίσης του 2010. Ρομαντική απελπισία, πνιγμένο άδικο και βαρύ ανάθεμα στην εξουσία. Δημιουργική πρόταση καμία, λύσεις, παραγωγικότητα, ώρα μηδέν. Λαϊκισμός. Σοκαριστικά passé στάση και θέση, μου δημιουργούσε σχεδόν ασφυξία.

Στην άλλη μεριά, τα άτυπα γραφεία τύπου της κυβερνήσεως, αηδιαστικά πρόθυμα να ξεπλύνουν κάθε πταίσμα έως και έγκλημα αν χρειαστεί, παρουσιάζονταν πλήρως εναρμονισμένα με την κυβερνητική γραμμή. Πιο στοιχισμένα και από τα μέλη του ΚΚΕ στην πορεία για το Πολυτεχνείο που άλλους εντυπωσίασαν και άλλους εκνεύρισαν με την στρατιωτική τους πειθαρχία. Τι κι αν η κυβερνητική γραμμή αλλάζει κάθε μήνα, τα άτυπα γραφεία τύπου του Facebook συντονίζονται πιο πιστά και από αυτούς που κοροϊδεύουν.

Κοιτούσα το σκοτάδι του δωματίου ιδρωμένη. Με πήρες αγκαλιά. Σχεδόν ξημέρωνε. Ανακούφιση μεγάλη η αγάπη για τον κόσμο αγάπη μου. 

«Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου» ψιθύρισες σαν άλλος Ελύτης και έτσι για λίγο κοιμήθηκα, όχι τόσο μόνη πια. Μα ούτε και χαρούμενη. Είναι νωρίς για να χαρεί κανείς σήμερα, αγάπη μου. Είναι νωρίς.

 

 

 

 

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται...

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρα...

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνε...