Το κείμενο συντάχθηκε αγνοώντας την περίσταση της πανδημίας
με την προσδοκία ότι με τη συμβολή των εμβολιασμών, σύντομα θα ξεπεραστεί.
Μου ευχήθηκες στις δώδεκα και πέντε «να είσαι ευτυχισμένη». Μόλις
είχα μεγαλώσει άλλον ένα χρόνο. Παρά το κλισέ της ευχής, επειδή την είπες εσύ,
την πήρα πολύ σοβαρά και με φαντάστηκα ευτυχισμένη. Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο,
έκλεισα και τα μάτια. Ευτυχισμένη είμαι…
Όταν οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη με γνώριμα αρώματα και χρώματα. Όταν μυρίζω τις γαζίες και καμαρώνω τις αμυγδαλιές, όταν μεθάω με τα άνθη της πορτοκαλιάς και με μια μπύρα στην αμμουδιά.
Ευτυχισμένη είμαι…
Όταν γκρινιάζω στα παιδιά για να γκρινιάξω, και σκάμε όλοι
στα γέλια που η γκρίνια είναι καθημερινός αυτοσκοπός, στυλοβάτης της εύρυθμης
λειτουργίας μας.
Όταν νιώθω ότι μεγαλώσαμε, και τα παιδιά μου και εγώ
και μιλάμε αλλιώς, γελάμε αλλιώς και διαφωνούμε αλλιώς. Ακόμα πιο ευτυχισμένη
όμως γίνομαι όταν ξέρω ότι αυτό το πετύχαμε με όρους ακραίας δημοκρατίας κι ας
είμαστε σε μια σχέση, από τη φύση της άνιση.
Ευτυχισμένη είμαι…
Όταν μπορώ και χαίρομαι που μεγαλώνω. Όταν ο παλιός πανικός
της σωματικής φθοράς υποχωρεί ατάκτως, τρομαγμένος από νηφάλια επίγνωση της ζωής. Τι θαύμα η ζωή, η γέννηση, η άνθιση, η ωριμότητα, το πέρασμα
στην αιωνιότητα, θαύμα!
Ευτυχισμένη είμαι…
Όταν υπάρχουν μέρες που χωρούν τον μεσημεριανό ύπνο και ένα
κομμάτι σπιτική πάστα φρόλα με τον απογευματινό καφέ.
Όταν είναι Σάββατο βράδυ και φοράω το παλτό μου για να
περπατήσω την πόλη, την ήσυχη ώρα πριν γεμίσουν τα εστιατόρια και τα μπαρ. Τότε
που η ηρεμία είναι απολαυστική αφού ξέρει καλά ότι θα ακολουθήσει η φασαρία
μιας πόλης που ζει.
Όταν σε μια βιτρίνα βλέπω κάτι και το αγαπώ και το αποκτώ και
αυτή η πράξη δεν είναι μια κούφια κίνηση, είναι πράξη αγάπης προς τον εαυτό μου.
Όταν με την τελευταία γουλιά του κρασιού, μου λες πάμε μια
βόλτα και λέω μα είναι αργά και λες ε! και;, και γυρνάμε κατάκοποι και
χαμογελαστοί στις δύο τα ξημερώματα στο ζεστό μας κρεβάτι.
Όχι πολύ συχνά δηλαδή, αλλά
συμβαίνει πού και πού να είμαι ευτυχισμένη. Κι ας είναι μαζί με αυτήν τη θλιβερή ματαίωση ότι αφού δεν μπορώ
τίποτα να αλλάξω, ας μην το σκέφτομαι. Γιατί αλήθεια, ποτέ δεν απάντησα έντιμα
στον εαυτό μου αν μπορώ πραγματικά να αλλάξω έστω και κάτι από όλα όσα κοιμίζω…
Όταν ξύπνησα είχα γενέθλια, το τηλέφωνο και η αγκαλιά μου γέμισαν
ευχές, πολλές, πάρα πολλές και έγινα ευτυχισμένη. Χωρίς καμία τύψη. Γιατί, πώς να νιώθει κανείς τύψεις για την
αγάπη;