Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κοριτσάκι μου [Αλίκη Κατσαρού]

Ο καναπές του κρεπάδικου είναι Chesterfield ή περίπου. Τριθέσιος. Πιάνουμε τις δυο άκρες. Παραγγέλνουμε. Ανάμεσά μας ένας χώρος ίσαμε τρεις δεκαετίες. Βασικά, ακριβώς τόσο. 30 έτη και τρεις μήνες.

Ας αφήσουμε τα κινητά, προτείνω.

Εντάξει, απαντάς.

Ησυχία.

Αφηρημένο κενό.

Ά! Κάτσε να σου δείξω, λες. Αφορμή για να το ξαναπιάσεις. Σ’ αρέσει αυτή;, ρωτάς.

Ναι, ωραία.

Της κάνουν bullying ότι είναι άσχημη.

Είναι ιδιαίτερη, γι’ αυτό λέω. Είναι στην παρέα σου;

Όχι μαμά, είναι διάσημη. Έχει 13 εκατομμύρια followers.

Τι είναι; Ηθοποιός;, ρωτάω.

Μου φαίνεται πολύ αστείο να είναι διάσημος κάποιος που δεν είναι καλλιτέχνης, επιστήμονας, αθλητής ή έστω τρομοκράτης ή δικτάτορας. Αλλά αυτή η διάσημη είναι απλώς διάσημη, χωρίς άλλη ιδιότητα.

Δεν ομολογώ  την παραξενιά μου και η απόσταση των τριάντα ετών στον καναπέ γίνεται 20, και μετά από λίγη ακόμα κουβέντα για τα post της διάσημης, 10.

Συμφωνούμε να βάλουμε τη φωτογραφία της διάσημης στην κουζίνα μας για να βλέπουμε τη μεσούλα της κάθε φορά που θέλουμε να ανοίξουμε το ντουλάπι με τα πατατάκια.

Γελάμε και ανεπαίσθητα σπρώχνουμε τον καναπέ προς τα πίσω και λέω ότι σε άλλο μισό μέτρο έχει ένα σκαλί και έχουμε πιθανότητες να βρεθούμε με τα πόδια ψηλά την ώρα που σχεδιάζουμε τη δολοφονία του λίπους με όπλο τη διάσημη στην κουζίνα μας.

Γελάμε κι άλλο όταν μου λες για το διάσημο πάρτυ Coachella (προφ. Κοτσέλα) στην California και σου λέω ότι έχουμε κι εμείς Κωτσέλα στην Κέρκυρα, να κάνουμε ένα πάρτυ.

 



Προσπαθώ να σιωπήσω για να ακούω το δικό σου γάργαρο γέλιο. Το γέλιο που δίνει ρυθμό στην καρδιά μου από τη μέρα που ήρθες, το γέλιο που σήμερα έχει σιδεράκια και αύριο θα έχει κραγιόν.

Η απόσταση έχει μηδενιστεί στα 0 έτη την στιγμή που ανεβαίνουμε στα ποδήλατά μας με στόχο να κάψουμε τις κρέπες.

Όπως διασχίζουμε την πόλη, όπως τσουλάμε με χάρη στις κατηφόρες και ιδρώνουμε με κόπο στις ανηφόρες, μας βλέπω στην κάθε μέρα μας. Δίπλα-δίπλα. Στα πάνω και στα κάτω.  Στις στροφές ακόμα πιο κοντά, τις παίρνουμε κλειστά η μια κόλλητα στην άλλη.

Όσο σε κοιτώ να κάνεις πετάλι, νιώθω όλο και πιο μικρή. 

Είσαι τεράστια.  

Είσαι η πιο μεγάλη δύναμη του κόσμου. Κι αυτή η γαμημένη, μαγική, κοσμογονική εφηβεία σε κάνει ακόμα πιο τεράστια στον μικρό βαρετό μου κόσμο που, με τα λαμπερά σου μάτια, κοιτάς από ψηλά με περιφρόνηση.

Έτσι, πάντα από ψηλά να κοιτάς τους μικρόκοσμους, και ψηλά να χτίζεις τον δικό σου. Ευχή. Σ’ αγαπώ. Κοριτσάκι μου.

 

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρας. Η Μαίρη ε

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτη

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνεσαι ένας μαραθωνοδρ