Ήταν πανέμορφη. Ξανθή με λεία επιδερμίδα και λεπτά χαρακτηριστικά. Ήταν ξεκούραστη. Έμοιαζε ευχαριστημένη. Εκείνος έσκυψε πάνω της. Φίλησε απαλά το μάγουλο, το μέτωπο. Tέλος τα χείλη. Ήταν το τελευταίο φιλί. Το τελευταίο άγγιγμα μετά από 72 χρόνια κοινής ανάσας.
Αγαπώ τα
ζευγάρια.
Τα αληθινά
ζευγάρια.
Τα ζευγάρια
που ανασαίνουν τον ίδιο αέρα.
Που αγαπούν
την ίδια αμμουδιά, ονειρεύονται τα ίδια ταξίδια, καμιά φορά βλέπουν και το ίδιο
όνειρο.
Αγαπώ τα
ζευγάρια που καρδιοχτυπούν για τις ίδιες αγωνίες.
Που χύνουν το
ίδιο δάκρυ για τις συμφορές του κόσμου.
Που γελούν συχνά.
Αγαπώ τα ζευγάρια που διαβάζουν τις ίδιες ειδήσεις.
Τα ζευγάρια που ψηφίζουν άλλο κόμμα.
Που
διαλέγουν το ίδιο απορρυπαντικό για τα ρούχα, χωρίς να το ξέρουν.
Αγαπώ τα
ζευγάρια που ανάβουν κεριά στην κρεβατοκάμαρα, κι όταν μεγαλώσουν ανάβουν κεριά
στο τραπέζι του βραδινού.
Αγαπώ τα
ζευγάρια που αυτή είναι η πριγκίπισσά του.
Και που
αυτός είναι πρίγκιπας.
Που τα θέλω
της δεν βασανίζουν τα δικά του.
Που τα θέλω
του δεν κυριεύουν την αυτοτέλειά της.
Τα ζευγάρια που τις Παρασκευές λιώνουν στα σεντόνια του πόθου και το πρωί του Σαββάτου ψωνίζουν στη λαϊκή με μια οικολογική τσάντα καθένας στο χέρι.
Αγαπώ τα
ζευγάρια που φωνάζουν δυνατά το παράπονό τους.
Που ακούνε
προσεκτικά το παράπονό τους.
Που το
σβήνουν με αληθινές, γενναίες πράξεις.
Αγαπώ τα
ζευγάρια που δεν είναι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας.
Αγαπώ τα
ζευγάρια που αν ήταν πράγμα δε θα ήταν κάδρο, θα ήταν βιβλίο.
Αγαπώ τα
ζευγάρια που ο ένας μπαίνει στον άλλο, παραμένοντας ο εαυτός του.
Το γκντουμπ
μέσα στο χώμα πόνεσε όπως κάθε αποχωρισμός. Όπως κάθε απαίσιος, επίπονος
χωρισμός κάθε ζευγαριού που δεν μπόρεσε να είναι σαν τα ζευγάρια που αγαπώ, σαν
τα ζευγάρια που όσα ηλιοβασιλέματα και αν δουν, κρατούν τα χέρια τους σφιχτά ως την ανατολή που
έρχεται.
Θυμάσαι;
Είπες να, πάει, έδυσε. Αυτό ήταν…