Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στις μικρές πόλεις [Αλίκη Κατσαρού]

Στις μικρές πόλεις, πολλοί άνθρωποι έχουν το ίδιο επίθετο.

Πολλοί με το ίδιο επίθετο κάνουν το ίδιο επάγγελμα. Μπορεί κανείς να μπερδευτεί και να πάει στον λάθος ωρολογοποιό ή κρεοπώλη ή μηχανικό που του συνέστησαν εάν δεν έχει γραμμένη σε ένα χαρτάκι ακριβώς την διεύθυνση με τον σωστό αριθμό.

Στις μικρές πόλεις, τα τοπωνύμια είναι σημαντικότερα από τις διευθύνσεις. Οι θρύλοι είναι πιο έγκυροι από την επίσημη ιστορία. Οι όμορφες γυναίκες γράφουν παράλληλη ιστορία και οι απιστίες έχουν  έντονο βυσσινί χρώμα.

Στις μικρές πόλεις, οι άνθρωποι χαιρετιούνται καθώς περπατούν, καθώς ψωνίζουν, καθώς κάθονται στα καφενεία. Πολλοί προσποιούνται χαμόγελα κι πολλοί αλλάζουν δρόμο για να αποφύγουν την δέκατη όγδοη καλησπέρα του απογεύματος.


Bari, Ιταλία


Στις μικρές πόλεις, η μούχλα ποτίζει τους εσωτερικούς τοίχους των άτολμων ψυχών και η υγρασία διαβρώνει τις λαμαρίνες των αυτοκινήτων που δεν ξέρουν από αυτοκινητόδρομους. 

Ο αέρας γλυκαίνει τα πρόσωπα των ηλικιωμένων και ξεθαρρεύει τις αταξίες των  παιδιών με τα πατίνια και τα ποδήλατα το μεσημέρι μετά το σχόλασμα. 

Στις μικρές πόλεις, οι δείκτες των ρολογιών μετακινούνται πιο αργά από τους δείκτες του Greenwhich, αλλά οι κάτοικοι γερνούν φυσιολογικά, όπως αν αυτό δε συνέβαινε. Οι αριθμοί γεννήσεων και θάνατων είναι οι συνηθισμένοι, ενώ τα κηδειόσημα τραβούν την προσοχή των κατοίκων μόνον όταν παρεκκλίνουν του φυσιολογικού. Παλαιότερα προκαλούσαν και δυσάρεστες εκπλήσεις στην καρδιά της πόλης, σήμερα τις προλαβαίνει το  τοπικό παράρτημα του διαδικτύου.

Στις μικρές πόλεις, ο ουρανός έχει δικό του χρώμα, ανυπόταχτο, αδύνατο να συμπεριληφθεί στα χρωματολόγια των καταστημάτων οικοδομικών υλικών.

Στις μικρές πόλεις, το πριν βάζει τρικλοποδιά στο μετά.  Σαν αντίκα που όλοι εκτιμούν αλλά δεν ταιριάζει στο καινούργιο τους σπίτι. Που τελικά δεν την αποχωρίζονται αλλά δεν της γιατρεύουν το σαράκι.

Στις μικρές πόλεις, συχνά είναι απαραίτητος ο αναπνευστήρας ακόμη και στο κέντρο της μεγάλης κεντρικής πλατείας.

 

 

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρας. Η Μαίρη ε

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτη

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνεσαι ένας μαραθωνοδρ