Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ντροπή του Μεγάρου Καποδίστρια [Αλίκη Κατσαρού]

 Καλή Χρονιά.

Για τον καθένα και για όλους!

Γιατί είναι αδύνατον να είναι κανείς καλά αν δεν είναι το σύνολο καλά και αντίστροφα. Πρόκειται για μαθηματική εξίσωση, όχι απόλυτη βέβαια αλλά με εκείνο το σύμβολο που σημαίνει ίσον ή περίπου με…

Το γύρισμα του χρόνου φέτος, η στιγμή δηλαδή που το ένα μοναδικό δευτερόλεπτο γίνεται σημαντικό γιατί εμπεριέχει αγωνία, προσδοκία, ιαχές χαράς, τσιν – τσιν και λαχτάρα, όχι για όλους και πάντα ομολογουμένως, με βρήκε μια χαρά, ανάμεσα σε φίλους και φιλιά.

Η δεύτερη όμως ημέρα του χρόνου, που δεν είναι ένα δευτερόλεπτο ψευδαισθήσεων και  αυταπάτης ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει επειδή το 21 γίνεται 22 στα ημερολόγια, με βρήκε θλιμμένη. Κι αυτό, γιατί καθώς περπατούσα στην πόλη της Κέρκυρας για άσκηση και ευχαρίστηση, πετύχαινα μόνο το πρώτο.

Όπως κατηφόριζα από τα Ανάκτορα προς τα Μουράγια, και ενώ η θέα της μάζωξης των προσκόπων ήταν τόσο πολύ ευχάριστη , όπως κάθε κοινότητας ανοιχτής και χρήσιμης στην κοινωνία, η αντικριστή θέα του εμβληματικού Μεγάρου Καποδίστρια ήταν άκρως θλιβερή. Λυπητερή. Ντροπιαστική. 

Πώς αφήνουμε το κομψό αρχιτεκτόνημα του Ιωάννη Χρόνη, με τα κορινθιακού ρυθμού διάκοσμα σε σχήμα κιωνόκρανου και τις ανάγλυφες στεφάνες στην όψη του, να καταρρέει; Πώς διοργανώνουμε γιορτές, μνημόσυνα, συνέδρια, αναρτούμε αφίσες, φτιάχνουμε πορτρέτα, μιλάμε ακατάπαυστα  ώριμοι κι άγουροι  για τον πρώτο και τελευταίο μεγάλο πολιτικό άνδρα του έθνους, ενώ αφήνουμε την οικία που γεννήθηκε να ερειπώνει;

Πρόκειται για κτήριο που θα μπορούσε να φιλοξενήσει ένα όραμα, κτήριο που θα ήταν όχι μόνο ευχάριστο να μπαίνουμε μέσα για να παρακολουθήσουμε ας πούμε μια ομιλία ή να επισκεφθούμε μια έκθεση, αλλά κτήριο που θα έδινε αυτοπεποίθηση σε κάθε Κερκυραίο και Έλληνα. Κτήριο που εκτός από την λειτουργική του χρησιμότητα, θα αποτελούσε ένα ψυχολογικό κέλυφος σιγουριάς, ότι είμαστε εδώ, κάποιοι, τώρα. Ότι δεν αφηνόμαστε στην τύχη που κάθε τυχάρπαστος κεντάει κάθε τετραετία για εμάς.

Είναι τόσο κρίμα που οι αρχές, αναλώνονται στα εφήμερα της επικοινωνίας, αφήνοντας τα θεμέλια και τα θεμελιώδη να διαβρώνονται από τους καιρούς…

Και για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, δίπλα στην εξίσωση του ατόμου και του συνόλου, υπάρχει η εξίσωση του ιδιωτικού με το δημόσιο. Στον δημόσιο βίο φαίνεται και ο πολιτισμός και η ευημερία και η πρόοδος. Και στα δημόσια κτήρια, φυσικά.
 

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

2023, Ιούλιος, Κέρκυρα.

Έχουμε τη μεγάλη τύχη να διατηρούμε ένα συμπαθητικό σπίτι στην Κέρκυρα, και έναν μεγάλο έρωτα για την ίδια την Κέρκυρα αλλά και για καθετί ωραίο. Όπως η ίδια η Κέρκυρα.  Πέντε καλοκαίρια δεν κατορθώσαμε να πάμε, για λόγους σημαντικούς και ασήμαντους. Φέτος ήταν υπόσχεση. Εγώ λόγω καταγωγής, έχω περάσει στην Κέρκυρα  περισσότερα από τα μισά καλοκαίρια της ζωής μου. Έχω τόσες αναμνήσεις, όσες δεν έχω για κανένα άλλο μέρος ή συμβάν. Θυμάμαι το αυτοκίνητο του παππού και της γιαγιάς που μας πήγαινε στις δημοφιλείς  παραλίες της εποχής, τον Ίψο, το Πέραμα, τον Άη Γιάννη. Μας πήγαινε και στα ξενοδοχεία, όπου ήταν όλοι φιλόξενοι και περιποιητικοί, περισσότερο με μάς που ήμασταν ντόπιοι, παρά με τους ξένους. Θυμάμαι τα θεόρατα κλαμπ σάντουιτς στο Mira Mare, το κοτόπουλο στο καλαθάκι στο K erkyra Golf και την ταβέρνα στο Πυργί όπου με τσίμπησε μια μέλισσα. Από την πόλη θυμάμαι τα αστραφτερά πεζοδρόμια και τους άδειους δρόμους τα απομεσήμερα, τα ψητά καλαμπόκια, τις άμαξες και τα τρίκλυκλα, ακό

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρας. Η Μαίρη ε

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτη