Η ντροπή του Μεγάρου Καποδίστρια [Αλίκη Κατσαρού]

 Καλή Χρονιά.

Για τον καθένα και για όλους!

Γιατί είναι αδύνατον να είναι κανείς καλά αν δεν είναι το σύνολο καλά και αντίστροφα. Πρόκειται για μαθηματική εξίσωση, όχι απόλυτη βέβαια αλλά με εκείνο το σύμβολο που σημαίνει ίσον ή περίπου με…

Το γύρισμα του χρόνου φέτος, η στιγμή δηλαδή που το ένα μοναδικό δευτερόλεπτο γίνεται σημαντικό γιατί εμπεριέχει αγωνία, προσδοκία, ιαχές χαράς, τσιν – τσιν και λαχτάρα, όχι για όλους και πάντα ομολογουμένως, με βρήκε μια χαρά, ανάμεσα σε φίλους και φιλιά.

Η δεύτερη όμως ημέρα του χρόνου, που δεν είναι ένα δευτερόλεπτο ψευδαισθήσεων και  αυταπάτης ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει επειδή το 21 γίνεται 22 στα ημερολόγια, με βρήκε θλιμμένη. Κι αυτό, γιατί καθώς περπατούσα στην πόλη της Κέρκυρας για άσκηση και ευχαρίστηση, πετύχαινα μόνο το πρώτο.

Όπως κατηφόριζα από τα Ανάκτορα προς τα Μουράγια, και ενώ η θέα της μάζωξης των προσκόπων ήταν τόσο πολύ ευχάριστη , όπως κάθε κοινότητας ανοιχτής και χρήσιμης στην κοινωνία, η αντικριστή θέα του εμβληματικού Μεγάρου Καποδίστρια ήταν άκρως θλιβερή. Λυπητερή. Ντροπιαστική. 

Πώς αφήνουμε το κομψό αρχιτεκτόνημα του Ιωάννη Χρόνη, με τα κορινθιακού ρυθμού διάκοσμα σε σχήμα κιωνόκρανου και τις ανάγλυφες στεφάνες στην όψη του, να καταρρέει; Πώς διοργανώνουμε γιορτές, μνημόσυνα, συνέδρια, αναρτούμε αφίσες, φτιάχνουμε πορτρέτα, μιλάμε ακατάπαυστα  ώριμοι κι άγουροι  για τον πρώτο και τελευταίο μεγάλο πολιτικό άνδρα του έθνους, ενώ αφήνουμε την οικία που γεννήθηκε να ερειπώνει;

Πρόκειται για κτήριο που θα μπορούσε να φιλοξενήσει ένα όραμα, κτήριο που θα ήταν όχι μόνο ευχάριστο να μπαίνουμε μέσα για να παρακολουθήσουμε ας πούμε μια ομιλία ή να επισκεφθούμε μια έκθεση, αλλά κτήριο που θα έδινε αυτοπεποίθηση σε κάθε Κερκυραίο και Έλληνα. Κτήριο που εκτός από την λειτουργική του χρησιμότητα, θα αποτελούσε ένα ψυχολογικό κέλυφος σιγουριάς, ότι είμαστε εδώ, κάποιοι, τώρα. Ότι δεν αφηνόμαστε στην τύχη που κάθε τυχάρπαστος κεντάει κάθε τετραετία για εμάς.

Είναι τόσο κρίμα που οι αρχές, αναλώνονται στα εφήμερα της επικοινωνίας, αφήνοντας τα θεμέλια και τα θεμελιώδη να διαβρώνονται από τους καιρούς…

Και για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, δίπλα στην εξίσωση του ατόμου και του συνόλου, υπάρχει η εξίσωση του ιδιωτικού με το δημόσιο. Στον δημόσιο βίο φαίνεται και ο πολιτισμός και η ευημερία και η πρόοδος. Και στα δημόσια κτήρια, φυσικά.