Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλή Πρωτοχρονιά με το πρώτο podcast του Spiral. [Αλίκη Κατσαρού]

Χθες το βράδυ αποκοιμήθηκα με τη επιθυμία να κάνω podcast, κι όχι μόνον να κάνω podcast αλλά να κάνω το πρώτο μου πριν εκπνεύσει το 2021.

Αυτές οι βιασύνες θα σε φάνε είπε η αυστηρή υπερΑλίκη για την αδημονία μου, αλλά ποιος την ακούει την ψυχαναγκαστική τελειομανή  αυτήν, πάντα το δικό μου κάνω.

Έτσι τώρα ακούτε το πιο ερασιτεχνικό, αυτοσχέδιο, αυθόρμητο podcast της χρονιάς –και της επόμενης.

Το θέμα του είναι ο Πολιτισμός. Όχι αυτός που νομίζετε, δηλαδή ο πολιτισμός του Μπετόβεν, του Τσέχωφ, του Μονέ. Καθόλου, καθόλου. Το θέμα είναι ο Πολιτισμός της καθημερινότητας και συγκεκριμένα 5 πράγματα που μας κάνουν πολιτισμένους –ή έστω πιο πολιτισμένους…

Πολιτισμένους μας κάνει η καθημερινή, ανυπόκριτη ευγένεια. Οπωσδήποτε όχι η ευγένεια που λέει ψεύτικα ευχαριστώ, παρακαλώ και κολακείες για κάποιον σκοπό αλλά οι αληθινοί καλοί τρόποι. Οι τρόποι που κάνουν τους άλλους να νιώθουν άνετα σε κάθε συνθήκη. Που δεν διαχωρίζουν τους ανθρώπους, που απλώνουν τη ζεστασιά τους στον χώρο, που κάνουν όλους να είναι καλά και να φαίνονται.

Πολιτισμένους  μας κάνει η αισθητική. Ποια αισθητική μπορεί κανείς να ρωτήσει, αφού όπως λένε και οι φίλοι μας και σύμμαχοί μας οι Γάλλοι, les gouts et les couleurs ne se discutent pas…σε ελεύθερη μετάφραση περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ναι δεν είπαμε ότι θα κριθούμε για αυτό που φοράμε ή αυτό που ακούμε. Αλλά να, όταν  η αισθητική αφορά περισσότερους από έναν όπως ας πούμε ο γιορτινός στολισμός μιας πόλης, το χρώμα που βάφουμε τις οικοδομές μας και άλλα τέτοια, τότε αν μη τι άλλο, ας φροντίζουμε να εναρμονίζονται με το γενικότερο ύφος, αυτό φτάνει για να δείχνουμε και μάλλον να είμαστε αρκετά πολιτισμένοι.

Πολιτισμένους μας κάνει το να ακούμε. Να ακούμε προσεκτικά και να κατανοούμε τι μας λέει ο άλλος, ακόμα και αν δεν συμφωνούμε. Να τον αφήνουμε να τελειώσει πριν απαντήσουμε και όταν απαντάμε να τηρούμε την ίδια στάση από την άλλη της πλευρά, δηλαδή να μιλάμε με τέτοιο τρόπο ώστε να γινόμαστε κατανοητοί και όχι ώστε να επιβάλλουμε τη γνώμη μας.

Πολιτισμένους μας κάνει ο εμβολιασμός. Πιστεύουμε, δεν πιστεύουμε, αμφισβητούμε ή δυσπιστούμε δεν δικαιούμαστε για να ομιλούμε εάν δεν είμαστε τουλάχιστον βιολόγοι με τουλάχιστον ένα σχετικό μεταπτυχιακό. Στο κάτω -κάτω  δεν ερωτώμαστε  αν μας κάνει καλό το εμβόλιο αν φοβόμαστε τον κορωνοϊό. Καλούμαστε να λειτουργήσουμε ως πολιτικά  όντα και να βάλουμε πλάτη για το κοινωνικό σύνολο. Γιατί ο ιός θα εξαφανιστεί όταν πάψει να υπάρχει στο σύνολο της κοινωνίας, όχι όταν απλά κάνουμε το ραπιντ μας και νιώθουμε σίγουροι.  

Πολιτισμένους μας κάνει η έλλειψη έπαρσης. Είναι πολύ γνωστό ότι όσο πιο κοντά στην πραγμάτωση βρίσκεσαιι –όπου κοντά στην πραγμάτωση δεν σημαίνει οπωσδήποτε πλούσιος, βραβευμένος, διάσημος και άλλα τέτοια- τόσο πιο ήσυχος με τον εαυτό σου είσαι. Δεν σε ενδιαφέρει καθόλου μα καθόλου να εκφραστείς με αυτό το περιβόητο, νεοελληνικό ύφος ξερεις ποιος είμαι εγώ. Άλλωστε, όπως είπε και μια καλή φίλη δικαίωμα έπαρσης έχει μόνον η σημαία και εμείς δεν είμαστε σημαίες, είμαστε άνθρωποι.

Μπορώ να συνεχίσω με το 6ο, 7ο, 22ο πράγμα που μας κάνει πολιτισμένους.

Αλλά πρέπει να φτιάξω πίτα, νύχια και να πάρω ακόμα κάποια δωράκια για να βάλω κάτω από το δένδρο.

Σας εύχομαι πολύ πολύ πολύ πολιτισμό με πολλά πολλά πολλά φιλιά, μέγα σύμβολο πολιτισμού τα φιλιά, γι αυτό ας εμβολιαστούμε όλοι χθες.

Καλή Πρωτοχρονιά!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

2023, Ιούλιος, Κέρκυρα.

Έχουμε τη μεγάλη τύχη να διατηρούμε ένα συμπαθητικό σπίτι στην Κέρκυρα, και έναν μεγάλο έρωτα για την ίδια την Κέρκυρα αλλά και για καθετί ωραίο. Όπως η ίδια η Κέρκυρα.  Πέντε καλοκαίρια δεν κατορθώσαμε να πάμε, για λόγους σημαντικούς και ασήμαντους. Φέτος ήταν υπόσχεση. Εγώ λόγω καταγωγής, έχω περάσει στην Κέρκυρα  περισσότερα από τα μισά καλοκαίρια της ζωής μου. Έχω τόσες αναμνήσεις, όσες δεν έχω για κανένα άλλο μέρος ή συμβάν. Θυμάμαι το αυτοκίνητο του παππού και της γιαγιάς που μας πήγαινε στις δημοφιλείς  παραλίες της εποχής, τον Ίψο, το Πέραμα, τον Άη Γιάννη. Μας πήγαινε και στα ξενοδοχεία, όπου ήταν όλοι φιλόξενοι και περιποιητικοί, περισσότερο με μάς που ήμασταν ντόπιοι, παρά με τους ξένους. Θυμάμαι τα θεόρατα κλαμπ σάντουιτς στο Mira Mare, το κοτόπουλο στο καλαθάκι στο K erkyra Golf και την ταβέρνα στο Πυργί όπου με τσίμπησε μια μέλισσα. Από την πόλη θυμάμαι τα αστραφτερά πεζοδρόμια και τους άδειους δρόμους τα απομεσήμερα, τα ψητά καλαμπόκια, τις άμαξες και τα τρίκλυκλα, ακό

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρας. Η Μαίρη ε

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτη