Το ζήτημα της αποδοχής, κάποτε μου έφερνε θλίψη και πλήξη. Όχι, δεν ήθελα να αποδεχτώ τους άλλους όπως είναι. Ούτε τη χώρα. Ούτε τον κόσμο. Και το κυριότερο, ούτε τους αγαπημένους μου. Ήθελα να γίνουν στα μέτρα μου και στα γούστα μου όλοι και όλα.
Δε θυμάμαι πότε συνέβη, αλλά δεν έχει περάσει καιρός που ένα μαγικό πέπλο (της ηλικίας φαντάζομαι είναι αυτά τα πέπλα) πέρασε και ξεσκέπασε την αλήθεια. Τι ανακούφιση είναι τούτη! Να μπορώ να
αποδέχομαι. Ή να μην αποδέχομαι. Όμως να
μην προσπαθώ να ανατρέψω τίποτα: από τα πιο απλά, όπως ότι ο ηλίθιος θα
παραμείνει ηλίθιος, ο υποκριτής, υποκριτής και οι κλέφτες,κλέφτες έως τα πιο σκληρά, “hit” θέματα του χρόνου και του θανάτου,
ότι και θα φθείρομαι, πιθανότατα θα γεράσω, και θα πεθάνω.
Πόσο τεράστια κατάκτηση η αποδοχή!
Πόση ανακούφιση και ηρεμία φέρνει. Σαν χειραψία με την
αλήθεια.
Η αποδοχή του παρελθόντος, των καλών και των κακών γεγονότων.
Η αποδοχή της καταγωγής και της ανατροφής. Η αποδοχή του περιβάλλοντος και του χαρακτήρα. Των αδυναμιών και των
δυνάμεων. Η αποδοχή της εμφάνισης -αυτή κι αν είναι δύσκολη πίστα. Η αποδοχή
των λαθών. Και η αποδοχή των επιτευγμάτων. Η αποδοχή της ευθύνης και η αποδοχή της
αθωότητας -όχι άλλες δανεισμένες ενοχές.
Αλλά και η μη αποδοχή, που κι αυτή αποδοχή σημαίνει, ότι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει και αφού δεν το αντέχω, το απομακρύνω. Είναι μεγάλη
οικονομία χρόνου και ενέργειας η -δύσκολη πολλές φορές- αποδοχή ότι κάποιους
ανθρώπους και καταστάσεις πρέπει να τους απορρίψουμε, να τους αφαιρέσουμε από τη ζωή μας.
Είναι και μια σοφή συμμαχία με τον χρόνο που δεν περισσεύει, για ό, τι μας προκαλεί δυσανεξία.
Γι’ αυτό μια μικρή κίνηση όπως ένα unfollow στο Facebook προς ανθρώπους που δεν αποδεχόμαστε, μέχρι και μια μεγάλη, όπως η οριστική ρήξη με καταστάσεις αγιάτρευτες είναι μεγάλα δώρα προς τον εαυτό μας, τον πολύτιμο χρόνο μας, την ίδια μας τη ζωή.
Είναι αποδοχή.
Προχθές συνάντησα τυχαία έναν παλιό φίλο. Τον ρώτησα γιατί
δεν τον βλέπω πια στην πόλη ή στο FB, μου είπε ότι έχει κλείσει το FB και ότι εδώ και χρόνια αυτός και η
γυναίκα του κάνουν παρέα με 4 - 5 άτομα. Έμοιαζε πολύ καλά, σε άριστη σωματική
και ψυχική κατάσταση και χαμογελούσε γενναιόδωρα. Η συνάντηση αυτή με απασχολεί ακόμα…