Η καφετιέρα εκπνέει τον μυρωδάτο της αχνό, τα κουλουράκια βανίλια του συνοικιακού φούρνου γλυκαίνουν κι άλλο το κυριακάτικο πρωινό και το χαμόγελό του ψελλίζει καλημέρα πριν τις λέξεις. Τα παιδιά ακόμα κοιμούνται. Όταν είναι και τα δυο εδώ, τώρα που μεγάλωσαν, μοιάζει με γιορτή, ο καιρός συνηγορεί σε εκδρομή στο χωριό – άνεμοι βορειοδυτικοί μέτριας έντασης με αραιές νεφώσεις.
Κοιτάω τις τσιμεντένιες πολυκατοικίες, αυτές που ασχήμυναν την Ελλάδα για πάντα, ευτυχώς ανάμεσά τους στέκουν υπερήφανα δυο παλιά σπίτια διατηρημένα, με τα ωχρά κεραμίδια και τα ψηλά παράθυρα. Και στα άσχημα και στα όμορφα σπίτια, και στα μεγάλα, και στα μικρά, στα ανακαινισμένα και τα παλιοκαιρισμένα, σε όλα ζουν άνθρωποι.
Ζουν οικογένειες σαν της διαφήμισης γιαουρτιού κι άλλες αποδεκατισμένες. Ζουν ωραίες κυρίες, επιτυχημένοι κύριοι, θλιβεροί άνεργοι. Εφησυχασμένοι εισοδηματίες, πατριάρχες και επαναστάτες. Ζουν αδέλφια που γέρασαν μαζί, ζουν θυμωμένοι έφηβοι, μοναχικοί γέροι, φτωχοί φοιτητές, ποιητές και αλήτες. Άνθρωποι, άνθρωποι.
Κι εγώ μια από αυτούς, σιωπηλή σε μια επαρχιακή κουζίνα με κάτι μεγάλες αγάπες εδώ κοντά μου και άλλες αγάπες παραέξω στα δικά τους σπίτια, αλλά αγάπες. Αγάπες.
Αν μιλώ πιο λίγο είναι γιατί πια δίνω χώρο και χρόνο και πίστη και ό, τι έχω μόνον στις αγάπες. Κι έτσι νιώθω σιγουριά. Ακουμπώντας απαλά στους ανθρώπους που με αγαπούν. Σε εκείνους που μου χαρίζουν ενέργεια, ασφάλεια, χαρά. Που δε μου αφαιρούν ύψος, ούτε χαμόγελο.
Αλήθεια, αν ήξερα πώς σου ρουφούν τη δύναμη, σαν βαμπίρ με καλαμάκι οικολογικό, χάρτινο για πρόσχημα καλής θελήσεως, οι άνθρωποι που δεν είναι αγάπες, που δεν μπορούν να είναι, λες και έχουν αναπηρία εκ γενετής στο συναίσθημα, θα είχα τρέξει το σπριντ της ζωής μου, χρόνια τώρα.
Ένας φίλος βέβαια, μου είπε ότι υπάρχουν άνθρωποι που φθάνουν 70 ετών για να το καταλάβουν και να ξεκόψουν, και τότε είναι πένθος, πένθος μιας ζωής. Επομένως, εντάξει, μάλλον τα κατάφερα.
Σιωπηλή, σε μια επαρχιακή κουζίνα κοιτώ τα ξένα παράθυρα των ξένων ανθρώπων και έχω μια όρεξη τρελή, να βγω μες στη συννεφιά και να αστράψω φωνάζοντας Ε! άνθρωποι, όποιοι κι αν είστε, ό, τι κι αν κάνετε, φτωχοί, πλούσιοι, γέροι, νέοι, μαζί και μόνοι, θα είστε καλά και θα τα κάνετε όλα καλά αν αποφασίσετε να αφαιρέσετε για πάντα από τη ζωή σας αυτούς που δε σας αγαπούν. Και να το κάνετε ουσιαστικά, αληθινό διωγμό, εξοστρακισμό, ούτε νέα τους να μαθαίνετε – να αρνείστε, να μην τους ξέρετε, κι ας βρίσκονται κοντά. Να είναι ανύπαρκτοι γιατί απλά, δεν τους θέλετε.
Σας το ορκίζομαι, γίνεται και είναι θαυμάσιο.
Κάτι πιο πολύ, θαύμα!
Ένα μικρό, λαμπρό θαύμα!
(*στη φωτογραφία ένα λουλουδάκι από το μπαλκόνι μας)